Η ελπίδα έσβησε… τα όνειρα έχουν ξεθωριάσει εδώ και καιρό τώρα, τόσο που, σχεδόν δεν πονάνε πια.
Αστείο και τραγικό μαζί. Το
θέμα πια δεν είναι να παλέψεις για ένα καλύτερο αύριο. Μάλλον
συνειδητοποιούμε λίγο πολύ όλοι μας, κάποιοι πιο νωρίς, κάποιοι άλλοι
πιο αργά, ότι όσα ονειρευτήκαμε, όσα αγαπήσαμε στη σκέψη και μόνο μάλλον
δεν θα τα ζήσουμε ποτέ… Θα μείνουν μέσα μας σαν το ανεκπλήρωτο
πεπρωμένο μας, σαν ένας έρωτας, που δεν έγινε ποτέ δικός μας… Ας
ησυχάσουμε με την σκέψη τουλάχιστον ότι εκεί που θα τα καταχωνιάσουμε
βαθιά μέσα στην ψυχή μας, θα είναι στην καθαρή, στην ιδεατή τους μορφή,
τίποτα δεν θα τα μειώνει, ούτε θα τα σκιάζει… Είναι ύβρη εξάλλου να μην
αποδεχόμαστε τις καταστάσεις γύρω μας… Ύβρη που και η ίδια η φύση
τιμωρεί με θάνατο και αιώνια λήθη…
Όχι δεν είναι απλά το πέρασμα από νεανικά όνειρα στην πραγματικότητα, ούτε πρόκειται για τη
συνειδητοποίηση
της έννοιας της ζωής. Πρόκειται για τη συνειδητοποίηση της κοινωνίας
μας και της εποχής μας. Μιας κοινωνίας που από τον καιρό της ευμάρειας
και της αποχαύνωσης , πέρασε στον καιρό της λιτότητας και ήταν τόσο
ανέτοιμη για μία τέτοια μετάβαση, όσο ανέτοιμος είναι ο άνθρωπος των
σύγχρονων πόλεων να επιβιώσει στη ζούγκλα… Φρόντισαν οι προηγούμενες
γενιές γι αυτό…. Με τον πλέον επιδέξιο τρόπο καλύφθηκε κάθε βιολογική
ανάγκη. Κάθε τι μη υλικό θεωρήθηκε τόσο δευτερεύον, ίσως και μία
ρομαντική ανοησία, δείγμα παιδικότητας… Βασικά πνευματικά ή ψυχικά αγαθά
όπως είναι η αξιοπρέπεια και η αυτοεκτίμηση, η αγάπη και η αρμονία,
θεωρήθηκαν τόσο δευτερεύοντα. Τόσο περιττά. Οι ανάγκες όμως αυτές τόσο
βασικές, που όσο και να θέλουμε να τις παραγκωνίσουμε, πάντα θα την
νιώθουμε την μη ικανοποίηση τους και πάντα θα πονάμε γι αυτό. Και στην
περίπτωση μας η ανάγκη δημιούργησε ανάγκη. Την χαμένη μας αξιοπρέπεια
την ψάξαμε στην υπεροχή, και αυτή μετά γέννησε αλαζονεία και η
αλαζονεία ντροπή… Ένας φαύλος κύκλος αρνητικότητας. Και σε μία
κοινωνία που έχει επενδύσει τόσο πολύ στα υλικά αγαθά, και για τα
πνευματικά δείχνει την πιο ψυχρή της αδιαφορία στην καλύτερη των
περιπτώσεων, αγνοεί εντελώς την ύπαρξη τους στην χειρότερη, τις τα
στέρησε. Της πήρε κάθε της ελπίδα, την καταδίκασε σε μιζέρια.. Μπορεί
να μην το καταλαβαίνουμε… Ζούμε όμως μία εφιαλτική καθημερινότητα,
γεμάτη αγωνία, ψέμα και ψυχώσεις. Ίσως στην τελική αυτό που βιώνουμε να
είναι απλά ένα παράδειγμα ύβρης που τιμωρείται... Μακάρι κάπου να
βρούμε λίγη ανακούφιση και λίγο αλήθεια γύρω μας...Aπο:Ideopigi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου