Οι εργαζόμενοι και ό λαός, να πάρουμε την υπόθεση της ζωής στα χέρια μας. Δεν υπάρχουν περιθώρια είναι σε κίνδυνο η ζωή μας.

Έχουμε βαλτώσει.   

Εμείς οι εργαζόμενοι.

To οικονομικό σύστημα, παλεύει με νύχια και με δόντια, για την συνέχιση της κυριαρχίας του, επιβάλλοντας μέτρα αφανισμού μέρους της εργατικής τάξης.

Όχι μονάχα της εργατικής τάξης της χώρας μας, της εργατικής τάξης όλων των ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνον.

Η κρίση δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο, αυτό φαντάζομαι λίγο πολύ έχει γίνει κατανοητό και αν όχι, δεν έχουμε παρά να δούμε τι γίνεται σε όλες τις χώρες,που παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να αποσιωπήσουν τα γεγονότα και την οικονομική  κατάρρευση των χωρών , δεν μπορούν παρά να κάνουν κάποιες έστω και μικρές αναφορές.

Η επιδίωξη είναι αυτή ακριβώς. Να μην γίνει συνείδηση και στον δικό μας λαό, στους εργαζόμενους, ότι η κρίση με την οποία είμαστε αντιμέτωποι δεν είναι παρά ένα Παγκόσμιο φαινόμενο.Ότι  είναι η Νομοτελειακή κατάληξη του καπιταλιστικού συστήματος, που πλέον, είναι αδιέξοδη.

Ο καπιταλισμός έχει έναν τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ίδιας του της εξουσίας.

Ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, ωθεί μεγάλες επιχειρήσεις και Τραπεζικούς οργανισμούς στην κατάρρευση.

Από το 2008 ήδη στις ΗΠΑ έχουν βάλει λουκέτο 300 τράπεζες.

Αυτή την κρίση το κεφάλαιο, θα την μετακυλήσει στις πλάτες των εργαζομένων και ήδη αυτό κάνει με τα πλέον ανάλγητα μέτρα που παίρνει, χρησιμοποιώντας φασιστικές μεθόδους προκειμένου να τα επιβάλει.

Το χρήμα θα συσσωρεύεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια και η εξαθλίωση θα εγκαθίσταται σε ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά.

Η ανεργία θα πάρει τεράστιες διαστάσεις,η αύξηση των φόρων,η άνοδος των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης,η αδυναμία πρόσβασης στις κοινωνικές παροχές και στις παροχές υγείας,παιδείας,.......

Η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη.

Αλλά, όσα μέτρα και αν πάρει ο καπιταλισμός για την σωτηρία του, η νόσος του είναι αθεράπευτη, όλες οι συνταγές είναι αναποτελεσματικές και ο μόνος τρόπος είναι να του δώσουμε την χαριστική βολή.
Η μορφή της κρίσης είναι τέτοια, που  η προσπάθεια ανασύστασης και ανασυγκρότησής του κεφαλαίου, είναι  αδύνατη, δεν μπορεί  να απεγκλωβιστεί από τα ίδια του τα αδιέξοδα.
Το μόνο που μπορεί είναι, να τραβήξει ολόκληρο τον λαό στην καταστροφική του πορεία.

Η μόνη λύση είναι η ανατροπή τους και η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

Σε λίγο θα επικαλεστούν τα οικονομικά αδιέξοδα και θα προχωρήσουν σε συνεργασίες τα κόμματα του μνημονίου του ΔΝΤ.

Πιθανόν επικαλούμενοι αυτά τα αδιέξοδα, να καταλύσουν και άρθρα του Συντάγματος και ακόμη να δούμε στην κυβέρνηση επιχειρηματίες, Δασκαλόπουλους, Βγενόπουλους, Μίχαλους και όλο το συνονθύλευμα τους.

Και όταν αυτοί θα έχουν βρει κοινή γλώσσα να αντιμετωπίσουν τα οξυμένα τους προβλήματα, βλέπεις η ισχύς εν τη ενώσει,η αριστερά , θα βαυκαλίζεται για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της ,θα προσπαθεί  να αυτοπροσδιοριστεί,και θα ψάχνει να βρει, ποιοι  μπορεί να είναι οι κοινοί της στόχοι,εστιάζοντας στο τι τις χωρίζει, θα διεκδικεί για λογαριασμό της την πρωτοπορία στις εξαγγελίες, στις καταγγελίες και στις διεκδικήσεις μέρους των προβλημάτων, συμβάλλοντας έτσι oυσιαστικά, στο να κερδίζει χρόνο το κεφάλαιο και να χάνει την ζωή του ο εργαζόμενος(άνεργος)  λαός.

Σήμερα είναι ανάγκη να αναδειχθεί ο δομικός χαρακτήρας της κρίσης.Να προβληθεί η ανάγκη, όχι μονάχα για την διεκδίκηση και την απόκρουση των μέτρων που παίρνονται σε βάρος μας, αλλά να αναδειχθούν με επιμονή και εκλαϊκευμένα  τα πολίτικα αιτήματα και ή ανάγκη ανατροπής του συστήματος.

Στο βαθμό που τα αιτήματα περιορίζονται στην αντιμετώπιση των τρεχουσών αναγκών που αντιμετωπίζει ο λαός και δεν μπαίνουν μπροστά  και τα πολιτικά αιτήματα, όσο περιοριζόμαστε απλά σε έναν καταγγελτικό λόγο και στην κοινωνική διαμαρτυρία , είναι σαν να έχουμε αποδεχθεί ήδη την κυριαρχία τους και παλεύουμε για επιμέρους βελτιώσεις.

Δεν οδηγεί πουθενά το να βρισκόμαστε κατά καιρούς στις πλατείες.Πρέπει να 
 βρεθούμε στα πεζοδρόμια του καθημερινού αγώνα.
Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουν με επί μέρους απεργιακές κινητοποιήσεις, πότε ο ένας κλάδος και πότε ο άλλος.

Επιτέλους ας συντονιστούμε.

Αφού εκείνοι που έχουν το χρέος  δεν το επιδιώκουν.

Μπορούμε να το επιβάλουμε εμείς.

Μέσα από τα σωματεία μας, μέσα από τους χώρους δουλειάς, μέσα από τους συνοινικιακούς συλλόγους, στις γειτονιές μας, με τους ανθρώπους γύρω μας.

Αυτήν την ανάγκη πρέπει να την αντιληφθεί η Αριστερά,  αν όμως επιμένει  να μην καταλαβαίνει πρέπει εμείς να την  υποχρεώσουμε να τη δει.

Σήμερα είναι ανάγκη να αναπτυχθεί μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία στη βάση, ένα ενιαίο μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων, σε γειτονιές και σε χώρους δουλείας,τόσο  από ενταγμένους σε πολιτικούς φορείς, αλλά  και ανένταχτους μέχρι σήμερα, που θα αναπτύξουν δράση για την αντιμετώπιση των οξυμένων και κρίσιμων προβλημάτων.

Από αυτή την μορφή δράσης, θα προκύψει και η ανάγκη για την συμπόρευση,για την δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου, όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με κατεύθυνση την ανατροπή.

Και ας πάρει  τον χρόνο της και  η αριστερά,να αποφασίσει για τον χαρακτήρα της κρίσης που διανύουμε, να προσδιορίσει τους κοινούς στόχους της, που δεν μπορεί να είναι άλλοι από την συμπόρευση με το κίνημα των εργαζομένων και την κοινή τους πάλη για την άμεση απάντηση στα καίρια ζητήματα ,τα τεράστια προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπος ολόκληρος ο λαός.

Εμείς έτσι και αλλιώς δεν έχουμε άλλες επιλογές. Αν δεν αντιδράσει η ίδια η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι, η νεολαία,σε έναν οργανωμένο αποφασιστικό αγώνα, είναι βέβαιο ότι οι καταστάσεις με τις οποίες θα βρεθούμε αντιμέτωποι θα είναι εφιαλτικές το ζήτημα θα είναι ζήτημα επιβίωσης και η μόνη μας ελπίδα, δεν μπορεί παρά να είναι η αντίσταση όλων, η κοινή  δράση όλων μας, με στόχο την ανατροπή και την λαϊκή εξουσία.