Βρίσκουν τη δύναμη τα νοικοκυριά να
εισβάλουν στην εσωτερικότητα του Πάσχα, σε κάτι που ουδείς γνωρίζει τι
ακριβώς είναι (αυτή η εσωτερικότητα, τούτη η πλησμονή, τούτο το ρίγος). Στέλνουν στον αγύριστο τρόικες και λοιπούς αιμορουφήχτρες
[ΔΝΤ, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και άλλους που «υπηρετούν» τη Δημοκρατία (sic)] και ακονίζουν τους οβελίες. Αυθαδιάζουν στους νεκροθάφτες της αξιοπρέπειας, λουόμενοι σε ποταμούς ολιγάρκειας (η αυτάρκεια είναι μακριά ακόμη...).
Αμετάφραστη η Λαμπρή για πολλούς υπηρέτες του διεφθαρμένου συστήματος, που είναι, παρακαλώ, προϊόν (το σύστημα) του ορθού λόγου, της επιστήμης, του διαφωτισμού, της δικαιοσύνης και δεν συμμαζεύεται.
Ανερμήνευτη εν τούτοις και η συγκατανευσιφαγία της κοινωνίας. Γι' αλλού ξεκίνησαν κι αλλού η ζωή τούς πάει και αντί να βρίζουν τη ζωή (που την ορίζουν άλλοι), βλαστημάνε τον λάθος τόπο όπου βρέθηκαν. Ισως γιατί τούτες τις μέρες φιλιώνουμε την οργή λαού με τον οργασμό της φύσης, την ανέχεια με την ομορφιά και ας είναι τούτα τα δίπολα ασυμβίβαστα.
Ισως γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε ίδιοι με τους βαρβάρους που επέλασαν, ακούγοντας πιθανώς τον λόγο του Ευριπίδη: βεβαρβάρωσαι, χρόνιος ων εν βαρβάροις, χρόνια δηλαδή με τους βαρβάρους έγινες ίδιος (Ορέστης, 485).
Ισως ακόμη γιατί δεν έχουμε πειστεί ότι ο όλβιος βίος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, κάπου φωλιάζει μια ελπίδα ότι μπορούν τα πράγματα να βελτιωθούν (κούνια που μας κούναγε...).
Η περιφέρεια έχει ρημάξει, η ζωή στις πόλεις έχει γίνει αφόρητη κι εμείς νομίζουμε ότι είμαστε κύριοι της Τύχης μας. Παράδοξο, ναι. Από τη μια ατίθασοι, ανυπάκουοι κι από την άλλη μοιρολάτρες και συμβιβασμένοι. Αλλά έτσι πάει κάποιος στο Πάσχα: με άγνοια και πάθος· με ένστικτο και λόγο, βράσε ρύζι δηλαδή· χους εσμέν και ες χουν απελεύσομεν και λοιπά.
Οι καμπάνες, οι αίνοι, τα τροπάρια επιβάλλονται στον γεωχωροχρόνο της Πασχαλιάς, που κι εφέτος θ' ανθίσει. Ανακατεύονται οι Ευρωπαίοι με όλα τούτα τα σουβλίσματα, αλλά την ώρα της βρώσης ποιούνται την νήσσαν καταβροχθίζοντας σπλάγχνα και αίματα...
Παύουν τούτες τις μέρες να υπάρχουν: διαφθορά στην κρατική μηχανή, ανεργία, φυλακές, ψυχιατρεία, πρόσφυγες, αγρότες, συνταξιούχοι, άρρωστοι, ασθενείς και οδοιπόροι. Λάμπει μόνο το παράδοξο της απαντοχής και της αποδοχής των πάντων, όπως λάμπει και η απουσία της θεσμισμένης κοινωνίας· η πολιτική (με τη στενή της έννοια) πάει για βρούβες, διότι με την ευρεία έννοια υπάρχει και διαλαλεί τη σύγχυση που επικρατεί.
Ομως επιστρέφουν στην καθημερινότητα: κοινοτιστικό πνεύμα, φιλία, εγκαρδιότητα, συμπάθεια και, επιτέλους, αλληλεγγύη. Πώς να κρυφτούν όλα αυτά; Επανακάμπτουν, θέλουμε δεν θέλουμε, διαφορετικά ο μνημονιακός βρόχος θα μας στείλει όλους αδιάβαστους.
Ψυχικές πλημμυρίδες και αμπώτιδες μας διασώζουν παρ' ότι μας διασύρουν, είτε ταπεινώνοντάς μας είτε ανυψώνοντάς μας (πού
.
Εχει σημασία όμως το γεγονός ότι πολλοί σκάβουν βαθιά στην έννοια
πολιτική και ας δεν έχουν μυηθεί στη Δημοκρατία, στο συνανήκειν, στη
συναπόφαση, στο συν, διότι το πλην μάς πήρε και μας σήκωσε. Τη χρειαζόμαστε πραγματικά μια ανάσταση, διότι έως τούδε, ήμαστε νεκροί (εντάξει, όχι όλοι, αλλά πολλοί από εμάς), πολιτικώς τε και σωματικώς (νοϊκώς, ψυχικώς κ.λπ.).
Απο: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου