Ο μεγάλος ασθενής

Είναι απαράδεκτο το βάρος της δημοσιονομικής διαχείρισης και του “νοικοκυρέματος” της οικονομίας να το επιβαρύνεται μόνιμα ο ιδιωτικός τομέας με μείωση του μέσου πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων για το 2010 -9%, ενώ οι προβλέψεις για το 2011 μιλούν για -65%. Δεν πρέπει να ξεχνούμε από την άλλη ότι, εάν υπάρχει ένας παράγοντας που μπορεί να
συμβάλει στην ταχύτερη έξοδο από τη βαθιά ύφεση που θα περιπέσει η οικονομία, αυτός είναι ο ιδιωτικός τομέας και οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει. Είναι αυτός που μπορεί να παράγει πλούτο, να κάνει επενδύσεις και να δώσει θέσεις εργασίας, να δημιουργήσει πολλαπλασιαστικά οφέλη για να παράσχει προστιθέμενη αξία στην οικονομία. Το κοινωνικό κόστος της δημοσιονομικής διαχείρισης σήμερα αυτοί που επικαλούνται είναι ο εκάστοτε και κατά περίπτωση κυβερνητικός συνδυασμός και οι συντεχνίες του Δημοσίου που έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για τα ”χάλια” που βρίσκεται σήμερα η δημόσια διοίκηση.
Η ελληνική δημόσια διοίκηση παρουσίαζε χρόνιες παθογένειες και αδυναμίες που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν και να αναστραφεί το κλίμα καθώς χρειάζονται ισχυρή πολιτική βούληση και τομείς που το πολιτικό σύστημα ”βαθμολογείται” ως ανίκανο όχι μόνο να τις υλοποιήσει αλλά ούτε καν να τις προκαλέσει. Ένας από τους λόγους είναι ότι και το ίδιο το πολιτικό σύστημα και ο τρόπος λειτουργίας του χρειάζεται να υποστεί σαρωτικές και εκ βάθρων αλλαγές, ένα ισχυρό σοκ στον κατ’ επίφαση κοινοβουλευτικό και δημοκρατικό του χαρακτήρα με τα πολιτικά κόμματα συστατικά, κατά τα άλλα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας να τραυματίζουν καθημερινά τη Δημοκρατία καθώς αποκλειστικός τους στόχος  δεν είναι η βελτίωση της ποιότητας της Δημοκρατίας και υποβολή σοβαρών εναλλακτικών προτάσεων καλυτέρευση της καθημερινότητας των πολιτικών και η θωράκιση των θεσμών της Παιδείας, της υγείας και άλλων δημόσιων αγαθών αλλά η επιδίωξη αναπαραγωγής τους στην εξουσία μέσω των ισχυρών πελατειακών ανταποδοτικών σχέσεων που αναπτύσσουν με μερίδα του εκλογικού σώματος στη λογική πώλησης ψήφων έναντι προσφοράς θέσεων εργασίας.
Η δημόσια διοίκηση συνεχίζει να είναι σπάταλη με ετήσιο κόστος 8 δις ευρώ, συνεχίζει να είναι διεφθαρμένη και γραφείοκρατούμενη ( αν το κόστος  της γραφειοκρατίας έπεφτε από 6,8% του ΑΕΠ  στο 4,5%τότε θα είχαμε κέρδος γύρω στα 5 δις ευρώ ετησίως) και ανίκανη να μαζέψει έσοδα κάτι που φαίνεται και από την πρόσφατη υστέρηση εσόδων του α΄ διμήνου του 2011στο -9,2% έναντι ετήσιου στόχου +8,5%.


Γράφει:ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΪΡΗΣ