Αρθρο - παρέμβαση : Η απολογία της γενιάς (μου) των βολεμένων στους 20άρηδες που την πληρώνουν

---

Συγγνώμη, τα δικά μας λάθη σάς κόβουν σήμερα τα φτερά…
Η απολογία της δικής μου «βολεμένης» γενιάς στους 20χρονους, που εγκλωβίσαμε τα όνειρά τους
Βλέπω τα σημερινά 20άχρονα, λίγο πάνω, λίγο κάτω, της γενιάς των 500 ευρώ και της ανεργίας, των τσακισμένων ελπίδων και ονείρων, και νιώθω, μα την αλήθεια, την ανάγκη να απολογηθώ για τα λάθη ή και τα εγκλήματα της δικής μου και των προηγούμενων γενιών. Εκείνων που έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν, ή συμμετείχαν σ’ αυτό που γινόταν. Των γενιών των βολεμένων…

Θυμάμαι τα δικά μου 20 χρόνια, όταν με πολλές προϋποθέσεις άνοιγα τα φτερά μου στη ζωή, και σκέφτομαι ότι στους σημερινούς 20άρηδες κλείσαμε τις πόρτες, γιατί πήραμε κι από το λογαριασμό τους.

Τους χρεώσαμε –μη βάζετε στο νου σας μόνο την οικονομική έννοια- με τόσα πολλά, ώστε για να ξεπληρώσουν θα πρέπει να δουλεύουν τσάμπα και τα παιδόγγονά τους.

Τα γέμισε ανασφάλειες η δική μου γενιά όλα τα νέα παιδιά, τα αγόρια και τα κορίτσια. Τα φόρτωσε αγωνία. Για το άγνωστο δικό τους αύριο, που μοιάζει τόσο δύσκολο.

Και σκέφτομαι γιατί αυτοί οι νέοι να πληρώνουν για μένα και για τους προηγούμενους; Απλά:

-Γιατί εγώ συναλλάχθηκα με το πολιτικό σύστημα, το στήριξα και το εδραίωσα. Έκλεινα τα μάτια στον κακό πολιτικό, επειδή μου έκανε ή προσδοκούσα την εξυπηρέτηση. Την ύψιστη ευθύνη μου, την ψήφο μου, την πούλησα φτηνά στο παζάρι ενός πελατειακού κράτους στο οποίο κι εγώ συμμετείχα. Γιατί αν δεν συμμετείχα, ο έμπορος – πολιτικός θα ήταν μόνος και δεν θα είχε να διαλαλήσει πραμάτια.

-Γιατί μάθαινα ότι ο βουλευτής μού έτρωγε λεφτά, αλλά τον ξαναψήφιζα επειδή μου εξαγόραζε τη σιωπή μου με προγράμματα και κρατικό χρήμα. Με βόλευε…

-Γιατί ανέχτηκα ο Κοσκωτάς να είναι κάποτε το κοινωνικό πρότυπο, ο πονηρός που την έβγαλε (έτσι δεν το λέγαμε τότε; ), κι ο άλλος, ο έντιμος, ο βλάκας που με το σταυρό στο χέρι δεν θα έβλεπε ποτέ προκοπή στη ζωή του…

-Γιατί χειροκρότησα το κλείσιμο των πανεπιστημίων για αύξηση στο μισθό των πανεπιστημιακών, κι όχι για διαμαρτυρία απέναντι στην υποβάθμιση των σπουδών και της μόρφωσης.

-Γιατί ανέχθηκα να γράφει ο δάσκαλός την γενική του κοριτσιού με τελικό σίγμα της (π.χ. της Μαρίας Παπαδάκης!), κι ενώ ήξερα την άγνοια του στα στοιχειώδη, δεν του έσπασα το αγράμματο κεφάλι του, αλλά τον άφησα στην αγραμματοσύνη του. Πώς να διδάξει μετά σε σένα;

-Γιατί στα 16 σου αντί να σε πάρει η γενιά μου από το χέρι και να σε πάει στη Βικελαία να μάθεις και να βγεις στον κόσμο, σου πήρε μηχανή, κινητό και κομπιούτερ να σερφάρεις, και σου υποσχέθηκε αυτοκίνητο μετά το σχολείο για να βγαίνεις βόλτες στα μπαρ.

-Γιατί δεν έκλεισα ή δεν έσπασα την τηλεόραση όταν γέμισε με εκείνα τα προϊόντα της υποκουλτούρας, της φτήνιας και τους αίσχους, τα κουτσομπολιά και τις τηλεπερσόνες- «πρότυπο», που πέρα από μπούτι και στήθος, κι αυτό συνήθως ψεύτικο, δεν έχουν να πουλήσουν ούτε δράμι μυαλού...

-Γιατί πίστευα ότι όταν θα πρέπει να βγεις στην κοινωνία, οι γνωριμίες και οι επαφές στα βουλευτικά και τα άλλα πολιτικά γραφεία, θα σου δώσουν λύση και προοπτική.

-Γιατί εγκλωβίστηκα στο κυνήγι του κέρδους, δουλεύοντας ασταμάτητα, και δεν κατάλαβα πως μεγάλωσαν τα παιδιά, δεν είδα τη φυσική τους πορεία, ούτε μπορούσα να είμαι δίπλα τους στα μαθήματα και τις σχολικές εορτές. Το χαρτζιλίκι δεν αποδείχτηκε καλός αντικαταστάτης…

-Γιατί, βολεμένος στον δικό μου καναπέ, άφησα να κυριαρχήσει στο Ηράκλειο ο «πολιτισμός του φραπέ» κι όχι το μεγαλείο και το φως της Βικελαίας. Και τώρα τρέχω και δεν φτάνω. Και αυτόν τον πολιτισμό σού παραδώσαμε, κι όχι το φωτεινό δρόμο της Βιβλιοθήκης, της Κνωσού, των μουσείων.

-Γιατί δεν σου έμαθα ότι η αξία της ζωής δεν είναι το κυνηγητό του χρήματος, που δεν θα σου δώσει την ευτυχία, ευτυχία που θα βρεις στην αγάπη, στις σχέσεις, τη χαρά, την καλή διάθεση, την ψυχαγωγία με το να μπεις μέσα στην έννοια του πολιτισμού και της γνώσης.

-Γιατί ακόμη και στην εκκλησία πατώ τον άλλο, του παίρνω τη σειρά, για να ανάψω πρώτος κερί, στο περίπτερο για να πάρω τσιγάρα, στο δρόμο παρκάρω όπου με βολεύει, ανεξάρτητα αν σταματώ την κυκλοφορία κι εμποδίζω το ασθενοφόρο να περάσει. Πετώ τα σκουπίδια όπου νάναι, χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα βρωμίσω. Δεν σου έμαθα δηλαδή τους στοιχειώδεις κανόνες του σεβασμού προς τον άλλο.

-Γιατί δεν σου δίδαξα τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ:

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε

Πρέπει να την επάρεις σοβαρά

Τόσο μα τόσο σοβαρά

Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ᾿ έναν τοίχο

με τα χέρια σου δεμένα

Ή μέσα στ᾿ αργαστήρι

Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια

Θὲ να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,

Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα ’χεις δεί το πρόσωπό τους

και θα πεθάνεις ξέροντας καλά

Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό

απ᾿ τη ζωή δεν είναι.

-Γιατί δεν σου έμαθα τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη:
"Ν΄αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γη. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω".

-Γιατί δεν σου έμαθα να αντιδράς όταν νιώθεις να πνίγεσαι, και σε έβαλα στην πολυθρόνα, δίπλα μου…

Γιατί σ’ έμαθα να αντιδράς μόνο όταν σου αγγίζουν την τσέπη.

Γιατί σου έμαθα μόνο πώς να είναι η τσέπη σου γεμάτη, κι όχι η καρδιά σου…

Γιατί, γιατί, γιατί….

Γι αυτό απολογούμαι σήμερα στους 20άρηδες, για τη δική μου γενιά.

Γι’ αυτό, η γενιά των 20άρηδων πρέπει να πάρει μια βρεγμένη σανίδα και να κυνηγήσει τη δική μου, τη βολεμένη. Γιατί τα δικά μου λάθη, τις συναλλαγές, τις σκοπιμότητες, τους καναπέδες, όλα τα πληρώνει εκείνη....
 

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

 

Απο: Πατρίς