Ο ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑΣ

Μέσω Καστελόριζου πληροφορηθήκαμε πριν 13 μήνες ότι τελευταία στιγμή ο δικός μας Τιτανικός το γλίτωσε το ναυάγιο. Ότι χάρη στον Παπανδρέου και την αλληλεγγύη των φίλων μας σωθήκαμε από τη χρεοκοπία. Πράγμα που εμπεδώσαμε, αφενός με τις καθημερινές δηλώσεις του πρωθυπουργού που συνόδευαν τα καθημερινά σκληρά μέτρα, και αφετέρου με τα καθημερινά συγχαρητήρια και βραβεία που εισέπραττε διεθνώς ως γενναίος, ως μεταρρυθμιστής, ακόμα και ως Παγκόσμιος Στοχαστής.

Πώς καταλήξαμε λοιπόν στη σημερινή κατάσταση μετά από τόσες βόμβες φτώχειας, τόσες περικοπές μισθών και συντάξεων, τέτοια πράσινη ανάπτυξη φόρων και τόσα εύσημα; Πώς βρεθήκαμε πάλι φάτσα με το παγόβουνο; Πώς οι ίδιοι που μας χτυπούσαν στην πλάτη ότι γλιτώσαμε χάρη στις δικές μας θυσίες και στη δική τους αποφασιστικότητα, επανέρχονται στην απειλή του ναυαγίου; Και εκεί που εισπράτταμε συγχαρητήρια πώς έχει γίνει αμφίβολο αν θα εισπράξουμε ακόμα και την πέμπτη δόση του δανείου;
Δεν υπάρχει φυσικά τίποτε μυστήριο εδώ. Μέσα στην αβεβαιότητα των ημερών, προβάλλουν πολύ καθαρά τρεις βεβαιότητες. Πρώτον είμαστε σήμερα σε χειρότερη θέση από χτες. Δεύτερον οι ως τώρα τεράστιες, απίστευτες, πρωτοφανείς θυσίες πήγαν χαμένες. Και τρίτον απαιτούνται ακόμα πιο τεράστιες, πιο απίστευτες, και πιο πρωτοφανείς θυσίες. Διά ταύτα προετοιμάζεται το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα θυσιών και η νέα έφοδος σωτηρίας –κάτι σαν ελληνική καταιγίδα της ερήμου αυτή τη φορά.
Ποιος όμως φταίει γιατί τίποτε δεν πήγε καλά, εκτός από τις θυσίες όσων διαχρονικά θεωρούνται καταλληλότεροι για Ιφιγένειες; Η αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης λένε με μια φωνή Λαγκάρντ και Σόιμπλε, Δασκαλόπουλος και πρόθυμοι δημοσιολόγοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Οθωμανοί των αγορών. Ο Παπανδρέου που δεν τόλμησε, δεν πούλησε, δεν κρέμασε στο τσιγκέλι τους συνδικαλιστές, δεν, δεν... Και ούτε μια απορία μήπως η συνταγή δεν, μήπως η θεραπεία δεν, μήπως η εγχείριση δεν. Στο βραβευμένο ιατρικό προσωπικό όλο το βάρος.
Εξ ου και ζητούνται τρόποι ενίσχυσης αυτού του προσωπικού και η συνδρομή της τράβα με κι ας κλαίω αντιπολίτευσης. Στη φάση αυτή, της θεραπείας σοκ, χρειάζονται περισσότερα χέρια για να κρατούν τον απρόθυμο ασθενή ακίνητο. Δεν είναι ώρα για διαφωνίες στο «μίγμα» του φαρμάκου. Αν πρέπει να δεχτούμε ως λογικό τον παραλογισμό της θεραπείας, τότε είναι δυο φορές λογικός ο ζουρλομανδύας της συναίνεσης....

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ, 24.05.2011