Ο ραχάτ καπιταλισμός

Εξανίστανται και εκπλήσσονται όλοι γιατί η Ελλάδα δεν παράγει. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Λησμονούν όμως όλοι οι κήνσορες των...”μεταρρυθμίσεων”- δηλαδή της πλήρους αποδόμησης κάθε έννοιας και επιχειρηματικής πρακτικής, που ναι μεν θα λειτουργεί, αλλά θα υπόκειται στο ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, ότι η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας που συνετελέσθη πριν από 30 χρόνια, έγινε με ένα και προφανή αποκλειστικό

στόχο: την εισαγωγή προϊόντων από τις υπόλοιπες χώρες της τότε ΕΟΚ, με στόχο την ενίσχυση της δικής τους τότε παραγωγής, μέσω εξαξωγών, σε μία νέα αγορά: την Ελλάδα που μέσα από αντιξοότητες ήθελε να κερδίσει το στοίχημα της ανάπτυξης μέσω της Ευρωπαϊκής πορείας της. Το αποτέλεσμα ήταν οδυνηρό: η μεν Ελλάδα άρχισε να καταναλώνει προϊόντα δασμολογημένα με χρήματα δανεικά, μέσω των ΚΠΣ, ενώ ταυτόχρονα ολοκληρωνόταν η πλήρης μεταφορά των ελληνικών επιχειρήσεων σταδιακά στις γειτονικές χώρες και μάλιστα με την οικονομική κρατική ενίσχυση.

Την ίδια ώρα όσες μεταπρατικές ουσιαστικά επιχειρήσεις παρέμεναν, απομυζούσαν τον κραταιό κρατικό μηχανισμό, ο οποίος τροφοδοτείτο επίσης με δανεικά, τα οποία όμως προορίζονταν για δομικές μεταρρυθμίσεις και όχι κακοδιαχείριση. Οι συνέπειες ήταν τραγικές. Το μοντέλο ανάπτυξης που δομήθηκε περισσότερο από μία γενιά και έθισε ακόμη περισσότερους πολίτες σε αυτό, ήταν της εκμετάλλευσης του κράτους . Η κρίση που βιώνουμε “γκρέμισε” κάθε προσδοκία συνέχειας αυτής της πρακτικής. 

Η υιοθέτηση όμως σκληρών και ανάλγητων οικονομικών μέτρων όχι μόνο δε δίνει λύσεις, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να βυθίζει τη χώρα περισσότερο στην ύφεση, την ανεργία και την εξαθλίωση. Γιατί τελικά μπορεί το βαρέλι να μην έχει ακόμη“πάτο”, παρά τις περι του αντιθέτου διαβεβαίωσεις...

 
Από PNW