Εως
πριν από λίγο καιρό, βυθισμένες ώς το λαιμό στην οικονομική κρίση ήταν
μόνο η Ιρλανδία και η Πορτογαλία (η Ελλάδα ανέπνεε απλώς με καλαμάκι).
Στη συνέχεια μπήκαν στο χορό Ισπανία και Ιταλία, ενώ την τελευταία
εβδομάδα συνέβη το αδιανόητο: χώρες του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης,
όπως η Γαλλία, το Βέλγιο και η Αυστρία, έδειξαν εξαιρετικά ευάλωτες στις
πιέσεις των αγορών.Η κρίση χρέους εξελίσσεται, ραγδαία πλέον, σε κρίση εμπιστοσύνης ενός αυτονομημένου και αδηφάγου συστήματος έναντι της ικανότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας να αντιδράσει αποτελεσματικά. Οι ηγέτες της ευρωζώνης δείχνουν
εγκλωβισμένοι όσο ποτέ στα εθνικά και πολιτικά συμφέροντά τους, τα οποία, σε συνδυασμό με ταμπού και ιδεοληψίες, τους κάνουν να αντιδρούν με ολοένα μεγαλύτερη καθυστέρηση στην ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία των αγορών.
Θέλετε παράδειγμα; Μέρκελ και Σαρκοζί διαφωνούν, σε κάθε ευκαιρία, υπέρ των εθνικών και εκλογικών συμφερόντων τους και συμβιβάζονται μόνον όταν πρόκειται να «ρίξουν» κάποιον τρίτο ή μόνον ενώπιον του «κοινού εχθρού». Τώρα, φερ' ειπείν, η Μέρκελ, με τη σύμφωνη γνώμη του Γάλλου προέδρου, συνιστά στον Κάμερον «να μαζέψει» τις αγορές στο Σίτι του Λονδίνου, πράγμα που ο Βρετανός πρωθυπουργός αρνείται, φοβούμενος ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο θα μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, στη Σιγκαπούρη ή στο Χονγκ Κονγκ.
Την ίδια ώρα, γερόλυκοι της ευρωπαϊκής πολιτικής, όπως ο Γκένσερ και ο Κίνκελ (οι δυο τους χρημάτισαν υπουργοί Εξωτερικών της Γερμανίας περισσότερα από τριάντα χρόνια!) προειδοποιούν το Κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών, του οποίου στο παρελθόν ηγήθηκαν, να ξεμπλοκάρει την πρόταση δημιουργίας μόνιμου Ταμείου Σταθερότητας της ευρωζώνης (European Stability Mechanism). Ποιος τους ακούει όμως… Κι αν κάποιοι τους ακούνε, οπωσδήποτε δεν είναι αυτοί οι οποίοι αρνούνται να δουν τον προφανή κίνδυνο. Οχι τόσο την υπονόμευση του ευρώ και τη διάλυση της ευρωζώνης, όσο το εφιαλτικό πλην υπαρκτό σενάριο: οι αγορές να υποκαταστήσουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες και, προοπτικά, εάν δεν τις ελέγξουν, να τις ανατρέψουν.
Κάποιοι θα θεωρήσουν αυτό το σενάριο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μπορεί. Οπως σενάριο επιστημονικής φαντασίας ήταν, έως προχθές, η εξάπλωση της κρίσης χρέους στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, για να αφήσουμε ασχολίαστη την υποβάθμιση δέκα γερμανικών τραπεζών από τους οίκους αξιολόγησης.
Μπορεί να μην αρέσει, αλλά τα πράγματα γίνονται ολοένα και περισσότερο σύνθετα. Και καθώς μετ' επιτάσεως συζητείται ως μοναδικό αντίδοτο στην κρίση η πολιτική, παράλληλα με την οικονομική, ενοποίηση της Ευρώπης και η αναθεώρηση υφιστάμενων συμφωνιών, η μεν κακοφωνία των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ηγεσιών προβληματίζει, η δε αμηχανία του ελληνικού πολιτικού συστήματος προκαλεί έντονη ανησυχία.
ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία συνεχίζουν να δείχνουν εκτός του χρόνου και του τόπου τούτου.
Κι ενώ και οι μεν και οι δε πρωταγωνίστησαν, μαζί με το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, στο σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, αδυνατούν να συμφωνήσουν (όχι μεταξύ τους αλλά στο… εσωτερικό τους) τι, στην ευχή του Θεού, είναι αυτό το «πράγμα». Απλώς ένας τρόπος να «δέσουν» τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου δίχως να βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά; Είναι συγκυβέρνηση; Είναι μεταβατική; Είναι κι από τα δύο; Είναι συγκυβέρνηση για τα οφέλη και κυβέρνηση του αντιπάλου για τις ζημιές; Τι θέλουν, τι προσδοκούν και κυρίως, εκτός από λόγια, τι είναι διατεθειμένοι να καταθέσουν, ώστε να πετύχει στο έργο της;
Μου φαίνεται ότι η 19η Φεβρουαρίου (εάν θα είναι αυτή η ημερομηνία των εκλογών) θα έλθει και θα περάσει δίχως να μας πουν και κυρίως, δίχως να πουν στους εαυτούς τους. Και θα είμαστε τυχεροί έως τότε εάν το διακύβευμα θα εξακολουθεί να έχει να κάνει με το «κούρεμα» του χρέους σε συνδυασμό με το PSI. Γιατί μπορεί να μην είμαστε ούτε τυχεροί
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΟΥΤΣΑΝΗ
Απο: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου