«Οφείλουμε
να προχωρήσουμε στην κατάργηση των ρητρών της αυτόματης αύξησης των
μισθών και στην ενίσχυση των συμφωνιών (των εργαζομένων) ανά επιχείρηση,
με τέτοιο τρόπο που οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας να μπορέσουν να
προσαρμοστούν στις εξειδικευμένες ανάγκες κάθε επιχείρησης.Αυτά τα μέτρα πρέπει να συνοδεύονται από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στον τομέα των υπηρεσιών -μεταξύ των οποίων και η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων- και όταν κρίνεται αναγκαίο, η ιδιωτικοποίηση
των υπηρεσιών εκείνων που σήμερα προσφέρονται από το δημόσιο τομέα,
ώστε να αυξάνεται η παραγωγικότητα και να στηρίζεται η
ανταγωνιστικότητα».
Αυτές τις θέσεις, που ανέπτυξε σε διάλεξή του ο απελθών πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ, στις 8 του περασμένου Σεπτεμβρίου, τις υπηρέτησε απόλυτα τα οκτώ χρόνια που ήταν αντιπρόεδρός του στη Φρανκφούρτη ο πρώτος νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός της Ελλάδας, Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος θεωρούσε προ διετίας έγκλημα την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που τώρα καλείται ο ίδιος να διαπραγματευθεί με την τρόικα, τους εταίρους μας και τις ιδιωτικές τράπεζες. Στην προσπάθειά του τον στηρίζουν ενεργά τα τρία κόμματα της Δεξιάς, ο ΛΑΟΣ [λαϊκή (άκρα) Δεξιά], η Ν. Δημοκρατία (καθωσπρέπει Δεξιά) και το ΠΑΣΟΚ (νέα Δεξιά).
Ολοι αυτοί καλούνται να εφαρμόσουν τα όσα απορρέουν από την απόφαση του συμβουλίου κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, με στόχο την εξοντωτική λιτότητα εις βάρος των δύο τρίτων των Ελλήνων. Πρόκειται για ένα καθαρά ιδεολογικού νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα αδιαπραγμάτευτο πρόγραμμα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας, με διαρθρωτικές αλλαγές της, το οποίο υπαγορεύει το ΔΝΤ και έχει υιοθετήσει πλήρως η ΕΚΤ, από την εποχή που ήταν σ' αυτήν ο κ. Παπαδήμος, αντίγραφα του οποίου έχουν παταγωδώς αποτύχει σε κάθε χώρα όπου εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα.
Απέναντι σ' αυτό το μπλοκ στέκονται τα κόμματα της Αριστεράς. Η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη, το 35% της κεντρικής επιτροπής τής οποίας υποστήριξε είτε την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση είτε την ευμενή ουδετερότητα σ' αυτήν. Ο βουλευτής της κ. Ψαριανός είχε πάρει σβάρνα τα κανάλια, υποστηρίζοντας την πρώτη άποψη, θέση σχεδόν «φυσιολογική», αν θυμηθούμε ότι το κόμμα του συνιστά την άμεση συνέχεια των θέσεων του Λεωνίδα Κύρκου, οι πολιτικές επιλογές του οποίου κατάφεραν να διαλύσουν κάθε προοπτική δημιουργίας ενός πραγματικά αριστερού κόμματος στα τριάντα χρόνια της αντιπολίτευσης.
Στην απέναντι όχθη, το οχυρό της άσπιλης και αμόλυντης Αριστεράς, το ΚΚΕ, που δεν συνεργάζεται με κανέναν (θείο δώρο για το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, που έχει βρει σ' αυτό το δημοκρατικό του άλλοθι). Το ΚΚΕ περιμένει πότε θα πιάσει την αυτοδυναμία στις εκλογές για να επιβάλει το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Μάλιστα.
Στο εν τω μεταξύ διάστημα φωνασκεί καταγγέλλοντας την πλουτοκρατία, που πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα, και οργανώνει άψογες διαδηλώσεις, φροντίζοντας να μην πάθουν τίποτε οι περιουσίες των αστών και το καταγγείλουν ότι διολίσθησε εκτός πλαισίου των δημοκρατικών θεσμών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τέλος, με τον έντονο καταγγελτικό λόγο του, που κατηγορείται από ολόκληρο το κατεστημένο, δεξιό και αριστερό, ότι κρύβεται πίσω από τα σπασίματα στις διαδηλώσεις και ότι οι συνιστώσες του συγκρούονται μεταξύ τους και μερικές από αυτές είναι εναντίον της Ευρώπης. Οπουδήποτε στη Δύση ένα τέτοιο κόμμα θα ήταν το υπόδειγμα της δημοκρατικότητας. Στην Ελλάδα, της δήθεν πολιτικής ευπρέπειας και της σύνταξης ανεξαιρέτως όλων πίσω από τον κομματικό αρχηγό, που κραδαίνει και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει, αυθαίρετα και δικτατορικά, το όπλο της άμεσης διαγραφής τού κάθε ανυπάκουου στα κελεύσματά του, η εσωτερική κομματική δημοκρατία θεωρείται ελάττωμα. Ο αντιμνημονιακός του λόγος είναι έντονος, αλλά κι αυτός δεν έχει να παρουσιάσει ένα βραχύ ή μεσοπρόθεσμο σχέδιο ανακούφισης των Ελλήνων και απαλλαγής τους από τη μάστιγα των τριών κομμάτων της Δεξιάς. Τρία κόμματα που θέλουν να ζωγραφίσουν την εικόνα της νέας Ελλάδας, αλλά τους λείπουν ο καμβάς, τα πινέλα και τα χρώματα.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ
Αυτές τις θέσεις, που ανέπτυξε σε διάλεξή του ο απελθών πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ, στις 8 του περασμένου Σεπτεμβρίου, τις υπηρέτησε απόλυτα τα οκτώ χρόνια που ήταν αντιπρόεδρός του στη Φρανκφούρτη ο πρώτος νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός της Ελλάδας, Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος θεωρούσε προ διετίας έγκλημα την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που τώρα καλείται ο ίδιος να διαπραγματευθεί με την τρόικα, τους εταίρους μας και τις ιδιωτικές τράπεζες. Στην προσπάθειά του τον στηρίζουν ενεργά τα τρία κόμματα της Δεξιάς, ο ΛΑΟΣ [λαϊκή (άκρα) Δεξιά], η Ν. Δημοκρατία (καθωσπρέπει Δεξιά) και το ΠΑΣΟΚ (νέα Δεξιά).
Ολοι αυτοί καλούνται να εφαρμόσουν τα όσα απορρέουν από την απόφαση του συμβουλίου κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, με στόχο την εξοντωτική λιτότητα εις βάρος των δύο τρίτων των Ελλήνων. Πρόκειται για ένα καθαρά ιδεολογικού νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα αδιαπραγμάτευτο πρόγραμμα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας, με διαρθρωτικές αλλαγές της, το οποίο υπαγορεύει το ΔΝΤ και έχει υιοθετήσει πλήρως η ΕΚΤ, από την εποχή που ήταν σ' αυτήν ο κ. Παπαδήμος, αντίγραφα του οποίου έχουν παταγωδώς αποτύχει σε κάθε χώρα όπου εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα.
Απέναντι σ' αυτό το μπλοκ στέκονται τα κόμματα της Αριστεράς. Η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη, το 35% της κεντρικής επιτροπής τής οποίας υποστήριξε είτε την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση είτε την ευμενή ουδετερότητα σ' αυτήν. Ο βουλευτής της κ. Ψαριανός είχε πάρει σβάρνα τα κανάλια, υποστηρίζοντας την πρώτη άποψη, θέση σχεδόν «φυσιολογική», αν θυμηθούμε ότι το κόμμα του συνιστά την άμεση συνέχεια των θέσεων του Λεωνίδα Κύρκου, οι πολιτικές επιλογές του οποίου κατάφεραν να διαλύσουν κάθε προοπτική δημιουργίας ενός πραγματικά αριστερού κόμματος στα τριάντα χρόνια της αντιπολίτευσης.
Στην απέναντι όχθη, το οχυρό της άσπιλης και αμόλυντης Αριστεράς, το ΚΚΕ, που δεν συνεργάζεται με κανέναν (θείο δώρο για το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, που έχει βρει σ' αυτό το δημοκρατικό του άλλοθι). Το ΚΚΕ περιμένει πότε θα πιάσει την αυτοδυναμία στις εκλογές για να επιβάλει το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Μάλιστα.
Στο εν τω μεταξύ διάστημα φωνασκεί καταγγέλλοντας την πλουτοκρατία, που πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα, και οργανώνει άψογες διαδηλώσεις, φροντίζοντας να μην πάθουν τίποτε οι περιουσίες των αστών και το καταγγείλουν ότι διολίσθησε εκτός πλαισίου των δημοκρατικών θεσμών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τέλος, με τον έντονο καταγγελτικό λόγο του, που κατηγορείται από ολόκληρο το κατεστημένο, δεξιό και αριστερό, ότι κρύβεται πίσω από τα σπασίματα στις διαδηλώσεις και ότι οι συνιστώσες του συγκρούονται μεταξύ τους και μερικές από αυτές είναι εναντίον της Ευρώπης. Οπουδήποτε στη Δύση ένα τέτοιο κόμμα θα ήταν το υπόδειγμα της δημοκρατικότητας. Στην Ελλάδα, της δήθεν πολιτικής ευπρέπειας και της σύνταξης ανεξαιρέτως όλων πίσω από τον κομματικό αρχηγό, που κραδαίνει και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει, αυθαίρετα και δικτατορικά, το όπλο της άμεσης διαγραφής τού κάθε ανυπάκουου στα κελεύσματά του, η εσωτερική κομματική δημοκρατία θεωρείται ελάττωμα. Ο αντιμνημονιακός του λόγος είναι έντονος, αλλά κι αυτός δεν έχει να παρουσιάσει ένα βραχύ ή μεσοπρόθεσμο σχέδιο ανακούφισης των Ελλήνων και απαλλαγής τους από τη μάστιγα των τριών κομμάτων της Δεξιάς. Τρία κόμματα που θέλουν να ζωγραφίσουν την εικόνα της νέας Ελλάδας, αλλά τους λείπουν ο καμβάς, τα πινέλα και τα χρώματα.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ
Απο:enet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου