Αυτοσχέδια σκηνή - καταφύγιο του προέδρου του Σωματείου
Εργαζομένων για τις δεκάδες ώρες παρουσίας του κάθε μέρα, πολλές φορές και ολόκληρα 24ωρα, βαρέλια με φωτιά για να ζεστάνουν τους απεργούς που αψηφούν κρύο και βροχές, δεκάδες πανό συμπαράστασης, επιστολές και ζωγραφιές μικρών παιδιών, που όλα ένα στόχο έχουν, να δείξουν ότι οι 380 εργαζόμενοι δεν βρίσκονται μόνοι τους και ο αγώνας είναι κοινός και ενιαίος.
Οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία βρίσκονται σε απεργία διαρκείας εδώ και 49 ημέρες και είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα που δίνουν, κάτι που εκφράζεται απόλυτα και σε μία ζωγραφιά συμπαράστασης μαθητή δημοτικού σχολείου του Κερατσινίου, που αναφέρει ότι «θα κάνουμε για πάντα απεργία» .
Το χρονικό των εξελίξεων
Όλα ξεκίνησαν στις 12 Οκτωβρίου, όταν η εταιρεία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για πεντάωρη και πενθήμερη εργασία με 40% μείωση αποδοχών ή απολύσεις 180 εργαζομένων σε σύνολο 378 με το πρόσχημα ότι οι πωλήσεις είναι πολύ χαμηλές, με πτώση που αγγίζει το 70%, στοιχεία τα οποία όμως απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Η παραγωγή τα τελευταία χρόνια αυξήθηκε σημαντικά καθώς από τους 194.600 τόνους σιδήρου το 2009 έφτασε τις 231.000, με τη φετινή παραγωγή να είναι ήδη στους 266.000 τόνους και τον τζίρο της επιχείρησης κατά το 2010 να αγγίζει τα 227 εκατ. ευρώ. Γι' αυτόν τον λόγο πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση των εργαζομένων στις 17 Οκτωβρίου «όπου με συντριπτική πλειοψηφία 273 ατόμων μελών του σωματείου συμφωνήσαμε να μην περάσουν τα μέτρα ούτε οι μειώσεις μισθών ούτε οι απολύσεις και ότι στην πρώτη απόλυση θα κατεβούμε στον δρόμο», αναφέρει στην “Αυγή” της Κυριακής ο κ. Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων.
«Από τις 17 Οκτωβρίου η εταιρεία δεν μας απάντησε, δεν έκανε κάποια διαβούλευση για να βρούμε άλλους τρόπους αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος, αλλά ήταν απόλυτη: “ή το δέχεστε ή προχωράμε σε απολύσεις”.
Στις 31 Οκτωβρίου και ενώ ετοιμαζόμασταν να πάμε στη δουλειά, η εταιρεία απάντησε με την πρώτη απόλυση με δικαστικό κλητήρα, στις 02.55 το μεσημέρι, και αμέσως καταλάβαμε ότι η εταιρεία προχωράει τον σχεδιασμό της. Αυτομάτως κάλεσα όλους τους συναδέλφους, ειδοποίησα το διοικητικό συμβούλιο και πήγαμε μέσα στο χώρο και σταματήσαμε τις μηχανές. Στις 04.00 ήμασταν όλοι έξω» περιγράφει ο κ. Σιφωνιός αναφέροντας το χρονικό των εξελίξεων και την αρχή των μεγάλων κινητοποιήσεων των εργαζόμενων.
«Η εταιρεία μέχρι το βράδυ είχε προχωρήσει σε 18 απολύσεις και είχε αμολήσει σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής τους δικαστικούς της κλητήρες μοιράζοντας απολύσεις στα σπίτια των εργατών», με τις απολύσεις να συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες και να φτάνουν μέχρι στιγμής τις 50, με τον βασικό τους στόχο να είναι «η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων», όπως καταγγέλλει ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων.
Αξίζει να σημειωθεί πως η εταιρεία μέχρι τις 31 Οκτώβρη, σύμφωνα με τον πρόεδρο του σωματείου, έκανε χρήση του δικαίωματός της να προβεί σε 5% απολύσεις προσωπικού και την επόμενη ημέρα, δηλαδή την 1η Νοεμβρίου, προχώρησε εκ νέου σε 5%.
Ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι οι απολύσεις θα συνεχιστούν και τους επόμενους μήνες μέχρι να φτάσουν οι εργαζόμενοι τους 200 και οι απολυμένοι τους 180, όπως έχει προαναγγείλει και η εταιρεία, ενώ εξαπολύει δριμύ κατηγορώ προς τη ΓΣΕΕ, η οποία δεν έχει εμφανιστεί ούτε μία φορά στο πλευρό των απεργών, και την καταγγέλλει ως «η ΓΣΕΕ των εργοδοτών». «Δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνει ένα σωματείο;», αναρωτιέται ο ίδιος.
Αντίσταση μέχρι τέλος
«Ο καπετάνιος έχει χάσει τον προορισμό του καραβιού. Προσπαθούμε να πάρουμε εμείς το καράβι και πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε» αναφέρει ο Βασίλης, ο οποίος είναι εργαζόμενος στην Ελληνική Χαλυβουργία τα τελευταία 14 χρόνια.
«Ο εργαζόμενος αντέχει πολύ περισσότερο από τον βιομήχανο, αλλά παραμένει ακόμα ο εγωισμός των βιομηχάνων που θέλουν να γονατίσουν πλήρως τον εργαζόμενο. Είναι σαν να βλέπουμε ένα φίδι να σέρνεται να βρει ένα ποντίκι, αλλά εδώ το ποντίκι είναι πιο δυνατό από το φίδι και θέλουμε να πιστεύουμε ότι στο τέλος θα νικήσει. Πεποίθησή μου είναι ότι θα γίνει πριν από την πρωτοχρονιά και θα έχουμε δυνατή νίκη» δηλώνει ο Βασίλης, ο οποίος μιλάει με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα δείχνοντας τις προθέσεις των απεργών.
«Θα συνεχίσουμε μέχρι να φανεί το πράσινο φως του οκταώρου και της επιστροφής των απολυμένων. Δεν ζητάμε τίποτε άλλο από την εργοδοσία, η κατάσταση τραβάει και θα τραβήξει μέχρι το τέλος» δηλώνει ο Βαγγέλης, χειριστής - γερανοδηγός στην Ελληνική Χαλυβουργία εδώ και 24 χρόνια, ενώ ο ίδιος πιστεύει ότι πλησιάζει η στιγμή που θα ξεσηκωθεί όλη η εργατική τάξη.
Κινητήρια δύναμη των εργαζομένων η αλληλεγγύη του κόσμου
Εκατοντάδες είναι τα εγχώρια μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης από τον κόσμο, από συλλόγους, συνδικάτα, μέχρι και αθλητικούς συνδέσμους και δημοτικά σχολεία. «Είναι η ασπίδα που μας δίνει κουράγιο, δύναμη και αποφασιστικότητα μέχρι να φτάσουμε στην τελική νίκη» δηλώνει ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Γιώργος Σιφωνιός.
Μηνύματα αλληλεγγύης έχουν φτάσει και από το εξωτερικό, από Χιλή, Περού, Αργεντινή, μέχρι και Φιλιππίνες και Ρωσία. Η αλληλεγγύη δεν αποτυπώνεται μόνο από ψηφίσματα και εκδηλώσεις συμπαράστασης, αλλά και με εκατοντάδες δωρεές και παροχή ειδών πρώτης ανάγκης από κάθε γωνιά της χώρας. «Συνταξιούχοι, μαθητές, φοιτητές, μικρά παιδιά, όπως μπορεί ο καθένας, έρχεται και βοηθάει από το υστέρημά του. Ρούχα, τρόφιμα και χρήματα αποτελούν μεγάλη βοήθεια, χωρίς αυτή δεν θα μπορούσαμε να είχαμε αντέξει λέει ο Μάκης Παπαλίδης, εργαζόμενος στην Ελληνική Χαλυβουργία τα τελευταία 4,5 χρόνια.
Παραγωγοί από την Πελοπόννησο που περνάνε από την Ελευσίνα καθ' οδόν για τις λαϊκές αγορές αφήνουν τελάρα με φρούτα, λαχανικά, ό,τι έχει ο καθένας να προσφέρει, ενώ τη στιγμή του ρεπορτάζ ήρθε φορτηγό έξω από την πύλη του εργοστασίου και ξεφόρτωσε δεκάδες κιβώτια με σαπούνια. Αμέσως δημιουργήθηκε μία ανθρώπινη αλυσίδα από τους εργαζόμενους για τη μεταφορά των κιβωτίων μέσα στο εργοστάσιο.
Για τα εκατοντάδες είδη που προσφέρονται, έχει δημιουργηθεί και ειδική επιτροπή στους εργαζόμενους η οποία είναι υπεύθυνη για τη χορήγηση των ειδών που καταφθάνουν στους απεργούς και τις οικογένειές τους. Οι εκδηλώσεις των απεργών προσέγγισαν αρκετό κόσμο και όσο περνούσε ο καιρός γινόταν ιδιαίτερα γνωστός ο αγώνας των εργαζόμενων της Ελληνικής Χαλυβουργίας, ξεπερνώντας και τα σύνορα της χώρας, παρά την σιωπή αρκετών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπως τονίζει ο Γιώργος Σιφωνιός.
Οι εργάτες μάς υποδέχθηκαν με λίγη καχυποψία. Στην αρχή το να μιλήσουν για τον αγώνα τους και τα αιτήματά τους ήταν δύσκολο. Άλλωστε έτσι βλέπουν όλα τα μέσα ενημέρωσης. Στο άκουσμα πως είμαστε δημοσιογράφοι πολιτικής εφημερίδας της αριστεράς ήταν δύσπιστοι στο να κάνουν κάποια δήλωση.
Είναι πρωτότυπος και σκληρός ο αγώνας των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία. Ένας ιδιότυπος πόλεμος μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων, ο οποίος είναι σίγουρο πως θα επεκταθεί σε όλους τους παραγωγικούς κλάδους. Το σίγουρο είναι πως, για να μπορεί ένας τέτοιος αγώνας να κερδηθεί πρέπει να υπάρχει ένα κοινό μέτωπο από εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες μάχονται υπέρ τον εργασιακών δικαιωμάτων.
Η ιστορία έχει αποδείξει πως η απομόνωση και η περιχαράκωση αγώνων δεν έχει πάντα κερδοφόρα για τους εργαζομένους αποτελέσματα. Πόσο μάλλον τώρα που οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα. Υπό αυτή την έννοια η στάση του ΠΑΜΕ, το οποίο αποτρέπει τη σύμπλευση με τους εργαζομένους όλων των ανθρώπων που θέλουν, χωρίς να υιοθετούν συγκεκριμένα πλαίσια, να δείξουν την αλληλεγγύη τους, μόνο κακό μπορεί να κάνει.
Το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο εργοστάσιο δείχνει την πρόθεση των εργαζόμενων να περάσουν τις γιορτές όχι σε κάποιο σπίτι, αν και πλέον οι 49 μέρες απεργίας και η παραμονή τους στον προάυλιο χώρο του εργοστασίου το έχει καταστήσει δεύτερο σπίτι τους, αλλά όλοι μαζί, ενωμένοι, πλάι στα βαρέλια με τη φωτιά, να δίνουν τον δικό τους αγώνα.
Η συμπαράσταση του κόσμου είναι τέτοια που τους ωθεί να συνεχίσουν μέχρι τέλος. Και πώς να μην συνεχίσουν, όταν βλέπουν άνεργους, συνταξιούχους, ακόμα και μικρά παιδιά να τους πλησιάζουν και να τους δίνουν ό,τι χρήματα διαθέτουν; Οι ίδιοι τονίζουν ότι θα συνεχίσουν πιο δυνατοί από ποτέ κλιμακώνοντας τον αγώνα τους, με την ελπίδα ότι ο νέος χρόνος θα φέρει τη νίκη και την επιβράβευση των πολύμηνων κινητοποιήσεών τους.
Των ΜΑΝΩΛΗ ΓΑΣΠΑΡΑΚΗ, ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΡΚΑ
Απο:avgi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου