ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗΣ - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΕΡΤΣΕΤΗΣ
Αρνήθηκαν να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη των Θ. Κολοκοτρώνη - Δ. Πλαπούτα
Αρνήθηκαν να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη των Θ. Κολοκοτρώνη - Δ. Πλαπούτα
Η δίκη του
Γέρου του Μοριά και η δίκη για τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς
είναι οι δύο κορυφαίες περιπτώσεις που δικαστικοί δεν ενέδωσαν στις
πιέσεις της πολιτικής εξουσίαςΗ Ελληνική Δικαιοσύνη, στα 178 χρόνια από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του έθνους, έχει να παρουσιάσει πολλούς λειτουργούς της που επιτέλεσαν το καθήκον τους περιφρονώντας τις υποδείξεις, τις προειδοποιήσεις και τις απειλές της πολιτικής εξουσίας.
Δύο είναι οι κορυφαίες περιπτώσεις στις οποίες αναφέρονται συνήθως οι ιστορικοί:
Στη δίκη των στρατηγών Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα, το 1834 στο Ναύπλιο. Τότε ο Αναστάσιος Πολυζωίδης και ο Γεώργιος Τερτσέτης αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη των δύο πρωταγωνιστών της παλιγγενεσίας εις θάνατον διά της λαιμητόμου.
Στη δίκη για τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη, και στην ανάκριση που προηγήθηκε, το χρονικό διάστημα 1962-1966 στη Θεσσαλονίκη. Τότε ο Παύλος Δελαπόρτας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης αρνήθηκαν να υπακούσουν στις υποδείξεις του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού. Αποκάλυψαν όχι μόνο τους φυσικούς, αλλά κυρίως τους ηθικούς αυτουργούς. Ηταν οι στυλοβάτες του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους, ανώτατα στελέχη της Ασφάλειας και της Χωροφυλακής.
Παρεμβάσεις και σήμερα
Θα περίμενε κανείς σήμερα, τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, ότι η δικαστική εξουσία θα μπορούσε να ασκεί ανεμπόδιστα το συνταγματικό της καθήκον. Να είναι σε θέση να ερευνά τις υποθέσεις που αναλαμβάνει χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις.
Ομως αποδεικνύεται το αντίθετο. Και καλά να υπήρχαν δικαστικές υποθέσεις σαν του Κολοκοτρώνη ή του Λαμπράκη. Εδώ οι παροικούντες το Μέγαρο Μαξίμου αναμείχθηκαν με το Αγιον Ορος και τη Μονή Βατοπεδίου.
Διαχειρίστηκαν περιουσίες αξίας εκατομμυρίων ευρώ. Βρέθηκαν να είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτήσουν για πράξεις που άπτονται του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Προσπαθούν άκομψα να κλείσουν την υπόθεση. Δεν τα καταφέρνουν ούτε σ' αυτό.
Το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου είναι μεγάλο. Δεν θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη όλες του τις διαστάσεις. Ισως και λιγότερα. Ο Παύλος Δελαπόρτας έπρεπε να μεσολαβήσουν έντεκα χρόνια για να γράψει τις λεπτομέρειες της υπόθεσης Λαμπράκη. Αντίθετα, ο Γεώργιος Τερτσέτης μίλησε αμέσως για το παρασκήνιο της δίκης του Κολοκοτρώνη.
Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στη λαιμητόμο, εντός 24 ωρών. Στο άκουσμά της ο πρώτος σταυροκοπήθηκε, ο δεύτερος αναλύθηκε σε λυγμούς. Το ακροατήριο έμεινε άναυδο.
«Αδικα σε σκοτώνουν στρατηγέ...», ψιθύρισε στον Κολοκοτρώνη ένα από τα παλικάρια του, που του συμπαραστεκόταν.
Η Ιστορία δεν έγραψε το όνομά του. Ομως κατέγραψε την απάντηση που έδωσε ο αγέρωχος πολέμαρχος: «Γι' αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!».
Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης καταγόμενος από το Μελένικο Σερρών, Μακεδόνας. Απ όσα είχε ακούσει αυτές τις μέρες ήταν σχεδόν βέβαιος για την ενοχή των κατηγορουμένων. Οι Βαυαροί αντιβασιλείς είχαν καταφέρει να πείσουν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι εσχάτης προδοσίας.
Ηθελαν, λέει, να ανατρέψουν τον ανήλικο Οθωνα, και να επιβάλουν τη δική τους καταστροφική τάξη πραγμάτων.
Μέλη του δικαστηρίου ήταν ο εξ Ζακύνθου Γ. Τερτσέτης, ο Δ. Σούτσος, ο Α. Βούλγαρης και ο Φ. Φραγκούλης. Ο αντιβασιλέας Μάουερ είχε εκ των προτέρων αποφασίσει να πάρει τα κεφάλια των δύο ηρώων. Για την ευόδωση των σκοπών του χρησιμοποίησε τον υπουργό Δικαιοσύνης Κ. Σχινά και τον εισαγγελέα της έδρας, κάποιον Μάσoν.
Οταν η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώθηκε, ο Πολυζωίδης ως πρόεδρος κάλεσε το δικαστήριο σε διάσκεψη. Ο Μάουερ ήθελε να τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες η διάσκεψη.
Συνέβη, όμως ο Πολυζωίδης να έχει σχηματίσει ακλόνητη δικαστική πεποίθηση ότι οι κατηγορούμενοι ήταν αθώοι.
Πρώτος πήρε τον λόγο ο Τερτσέτης και μίλησε για την αθωότητα των δύο πολέμαρχων. Ο Σούτσος που ήταν γαμπρός του Σχινά, ψήφισε υπέρ της καταδίκης σε θάνατο. Το ίδιο και οι Βούλγαρης, Φραγκούλης. Μέχρι στα γόνατά τους έπεσαν ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης για να τους μεταπείσουν.
Εκείνοι έσπευσαν στον υπουργό Δικαιοσύνης για να δουν τι θα κάνουν. Εγινε έξαλλος. Τους διέταξε να επιστρέψουν στην αίθουσα συσκέψεων. Ταυτόχρονα έστειλε αστυνομικούς κλητήρες για να φέρουν πίσω τους δύο αντιρρησίες, που στο μεταξύ είχαν γυρίσει στα σπίτια τους.
Ο Σχινάς συνεννοείται με τον Μάουερ, σπεύδει με την επίσημη στολή του στο δικαστήριο και διατάσσει τους δύο διαφωνούντες να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη.
«Εν ονόματι του βασιλέως σας διατάσσω να υπογράψετε την απόφαση», φωνάζει.
«Προτιμώ να μου κόψετε το χέρι!», απαντά ο Πολυζωίδης.
«Δεν θα με έχετε συνεργό στον φόνο δύο αθώων ανθρώπων», λέει ψύχραιμα ο Τερτσέτης.
Εξαλλος ο υπουργός Δικαιοσύνης παραγγέλλει στους αστυνομικούς κλητήρες να χρησιμοποιήσουν τις ξιφολόγχες για να σύρουν τους δύο νομικούς στην αίθουσα του δικαστηρίου. Οι χωροφύλακες εκτελούν την εντολή, τους χτυπούν, τους σκίζουν τα ρούχα.
Την απόφαση διάβασε ο Σούτσος, ενώ ο Πολυζωίδης κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του.
Η απόφαση προκάλεσε μεγάλο σάλο. Λίγες ώρες αργότερα η βαυαρική αντιβασιλεία υποχρεώθηκε να μετατρέψει την ποινή σε κάθειρξη. Με την ενηλικίωσή του ο Οθων -αυτός «ο νεαρός Βαυαρός βλαξ», όπως τον αποκαλούσε ο Κάρολος Μαρξ- έδωσε χάρη.
Στο μεταξύ, ο Κολοκοτρώνης είχε περάσει στις φυλακές μεταχείριση που δεν του είχαν επιφυλάξει ούτε οι Οθωμανοί διώκτες του. Εζησε για εφτά μήνες στα μπουντρούμια των μεσαιωνικών φυλακών στο Παλαμήδι και την Ακροναυπλία.
Στα απομνημονεύματά του, που διηγήθηκε στον Τερτσέτη ο Κολοκοτρώνης αναφέρει με πόνο:
«Μ έβαλαν εννέα μήνες φυλάκιση, χωρίς να βλέπω κανέναν εκτός από τον δεσμοφύλακά μου. Δεν ήξερα τόσους μήνες τι γίνεται έξω, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιον άλλον έχουν φυλακισμένο. Δεν ήξερα γιατί μ έχουν φυλακισμένο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες».
ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ
Αντιστάθηκαν στις μεθοδεύσεις και έστειλαν στο εδώλιο τους φονιάδες του Λαμπράκη
Το 1978 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Θεμέλιο» ένα θαυμάσιο βιβλίο, που σήμερα έχει εξαντληθεί. Πρόκειται για «Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου», που έγραψε ο Παύλος Δελαπόρτας, επίτιμος εισαγγελέας Εφετών.
Ο Παύλος Δελαπόρτας, που γεννήθηκε το 1905 στα ταπεινά Κουφαλάτα, κοντά στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, σπούδασε και τελείωσε τη Νομική της Αθήνας, υπηρέτησε στο Ναυτικό και σταδιοδρόμησε στον δικαστικό κλάδο, που ήταν η μεγάλη του έλξη.
Ο αείμνηστος Δελαπόρτας διετέλεσε εισαγγελέας στην πολύκροτη δίκη Λαμπράκη, που έγινε στη Θεσσαλονίκη και κράτησε τρεις μήνες: από 1η Οκτωβρίου μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1966. Βρέθηκε αντιμέτωπος με το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος αλλά και το ακόμα σκληρότερο παρακράτος.
Αυτό το παρακράτος γεννήθηκε τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής και, μετά την απελευθέρωση, συνέχισε να θηλάζει συνεργάτες των Γερμανών, που μετεξελίχθηκαν σε φανατικούς θιασώτες του ψυχρού πολέμου.
Φόρεσαν τη λεοντή του υπερπατριώτη, του μέχρι θανάτου αντικομμουνιστή, του υποστηριχτή των αμερικανοστήρικτων κυβερνήσεων, οι οποίες είχαν εδραιωθεί μετά τις εκλογές του 1952.
Ο Παύλος Δελαπόρτας ως εισαγγελέας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης ως ανακριτής κράτησαν ψηλά το κύρος της Δικαιοσύνης, χειριζόμενοι την υπόθεση της δολοφονίας του ηλικίας 52 ετών βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, του υφηγητή στην έδρα της ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, του αθλητή με νίκες στους Βαλκανικούς Αγώνες, του ειρηνιστή.
Σε μια εποχή που ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, καταγόμενος από την Κερασίτσα της Αρκαδίας, τέθηκε επικεφαλής μιας δύσκολης, σχεδόν χιμαιρικής, προσπάθειας, για τον πυρηνικό αφοπλισμό.
Στην Ελλάδα των πρώτων μετεμφυλιοπολεμικών δεκαετιών ο Λαμπράκης μπήκε στο μάτι του κυκλώνα, όταν βουλευτής στα 51 χρόνια του, επιχείρησε να σπάσει την απαγόρευση της πρώτης Μαραθώνιας Πορείας Ειρήνης, που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Απριλίου 1963.
Μόλις ένα μήνα αργότερα, το βράδυ στις 22 Μαϊου, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ενας συρφετός παρακρατικών είχε οργανώσει συγκέντρωση αντιφρονούντων έξω από την αίθουσα της εκδήλωσης. Κατά την έξοδο του βουλευτή το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, με επιβαίνοντα τον σεσημασμένο από το Τμήμα Ηθών και Λεσχών Εμμανουηλίδη, χτύπησε θανάσιμα τον βουλευτή, που είχε κλείσει την ομιλία του με την ευαγγελική φράση «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί».
Το ιδιότυπο ημιφασιστικό αυταρχικό μετεμφυλιοπολεμικό κράτος θέλησε να παρουσιάσει το έγκλημα ως τροχαίο ατύχημα.
Ο Παύλος Δελαπόρτας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης αντιστάθηκαν στις μεθοδεύσεις του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνου Κόλια, ο οποίος στη συνέχεια ανταμείφθηκε από το απριλιανό καθεστώς και ονομάστηκε πρωθυπουργός της χούντας.
Ο εισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελαπόρτας είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, που αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Στυλιανό Μπώτη.
Η ηγεσία της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβήσει τους μάρτυρες. Ομως η ανακριτική ομάδα κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του. Ετσι τους Κοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη ακολούθησαν τρανταχτά ονόματα της Χωροφυλακής, όπως:
* Ο Κωνσταντίνος Μήτσου, Επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος.
* Ο Ευθύμιος Κουμουτσής, Διευθυντής Αστυνομίας.
* Ο Κωνσταντίνος Δόλκας, και άλλοι, που παραπέμφθηκαν για παράβαση καθήκοντος.
Στους ηθικούς αυτουργούς συμπεριλαμβανόταν και ο Ξενοφών (Φον) Γιοσμάς, πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης, μέλη της οποίας ήταν ο Γκοτζαμάνης και ο υπομοίραρχος της Χωροφυλακής Εμμανουήλ Καπελώνης, διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος τούμπας. Στο απυρόβλητο έμεινε ο υπομοίραρχος Ασφαλείας Δημήτρης Κατσούλης, του τμήματος Δίωξης Κομμουνιστών, ο οποίος την ημέρα του εγκλήματος -σύμφωνα με μαρτυρίες του Εμμανουηλίδη και άλλων- είχε μιλήσει σε συγκέντρωση παρακρατικών στο 5ο Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης.
Εδωσε οδηγίες για την αντισυγκέντρωση και τόνισε ότι «απόψε στόχος μας είναι ο Λαμπράκης».
Στη δίκη που έγινε το 1966 ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας τόνισε: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσιλόγων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται προς εθνοκαπηλία και ανομολογήτως ιδιοτελείς σκοπούς, ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
Με την έλευση της δικτατορίας αποπέμφθηκαν από το δικαστικό σώμα τόσο ο Παύλος Δελαπόρτας όσο και ο Χρήστος Σαρτζετάκης.
«Μηχανισμοί από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ»
Απόσπασμα από την αγόρευση του εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης κατά τη δίκη των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Δεκέμβριο του 1966:
Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ' αυτά θα ανατίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ
Το 1978 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Θεμέλιο» ένα θαυμάσιο βιβλίο, που σήμερα έχει εξαντληθεί. Πρόκειται για «Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου», που έγραψε ο Παύλος Δελαπόρτας, επίτιμος εισαγγελέας Εφετών.
Ο Παύλος Δελαπόρτας, που γεννήθηκε το 1905 στα ταπεινά Κουφαλάτα, κοντά στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, σπούδασε και τελείωσε τη Νομική της Αθήνας, υπηρέτησε στο Ναυτικό και σταδιοδρόμησε στον δικαστικό κλάδο, που ήταν η μεγάλη του έλξη.
Ο αείμνηστος Δελαπόρτας διετέλεσε εισαγγελέας στην πολύκροτη δίκη Λαμπράκη, που έγινε στη Θεσσαλονίκη και κράτησε τρεις μήνες: από 1η Οκτωβρίου μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1966. Βρέθηκε αντιμέτωπος με το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος αλλά και το ακόμα σκληρότερο παρακράτος.
Αυτό το παρακράτος γεννήθηκε τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής και, μετά την απελευθέρωση, συνέχισε να θηλάζει συνεργάτες των Γερμανών, που μετεξελίχθηκαν σε φανατικούς θιασώτες του ψυχρού πολέμου.
Φόρεσαν τη λεοντή του υπερπατριώτη, του μέχρι θανάτου αντικομμουνιστή, του υποστηριχτή των αμερικανοστήρικτων κυβερνήσεων, οι οποίες είχαν εδραιωθεί μετά τις εκλογές του 1952.
Ο Παύλος Δελαπόρτας ως εισαγγελέας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης ως ανακριτής κράτησαν ψηλά το κύρος της Δικαιοσύνης, χειριζόμενοι την υπόθεση της δολοφονίας του ηλικίας 52 ετών βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, του υφηγητή στην έδρα της ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, του αθλητή με νίκες στους Βαλκανικούς Αγώνες, του ειρηνιστή.
Σε μια εποχή που ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, καταγόμενος από την Κερασίτσα της Αρκαδίας, τέθηκε επικεφαλής μιας δύσκολης, σχεδόν χιμαιρικής, προσπάθειας, για τον πυρηνικό αφοπλισμό.
Στην Ελλάδα των πρώτων μετεμφυλιοπολεμικών δεκαετιών ο Λαμπράκης μπήκε στο μάτι του κυκλώνα, όταν βουλευτής στα 51 χρόνια του, επιχείρησε να σπάσει την απαγόρευση της πρώτης Μαραθώνιας Πορείας Ειρήνης, που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Απριλίου 1963.
Μόλις ένα μήνα αργότερα, το βράδυ στις 22 Μαϊου, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ενας συρφετός παρακρατικών είχε οργανώσει συγκέντρωση αντιφρονούντων έξω από την αίθουσα της εκδήλωσης. Κατά την έξοδο του βουλευτή το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, με επιβαίνοντα τον σεσημασμένο από το Τμήμα Ηθών και Λεσχών Εμμανουηλίδη, χτύπησε θανάσιμα τον βουλευτή, που είχε κλείσει την ομιλία του με την ευαγγελική φράση «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί».
Το ιδιότυπο ημιφασιστικό αυταρχικό μετεμφυλιοπολεμικό κράτος θέλησε να παρουσιάσει το έγκλημα ως τροχαίο ατύχημα.
Ο Παύλος Δελαπόρτας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης αντιστάθηκαν στις μεθοδεύσεις του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνου Κόλια, ο οποίος στη συνέχεια ανταμείφθηκε από το απριλιανό καθεστώς και ονομάστηκε πρωθυπουργός της χούντας.
Ο εισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελαπόρτας είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, που αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Στυλιανό Μπώτη.
Η ηγεσία της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβήσει τους μάρτυρες. Ομως η ανακριτική ομάδα κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του. Ετσι τους Κοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη ακολούθησαν τρανταχτά ονόματα της Χωροφυλακής, όπως:
* Ο Κωνσταντίνος Μήτσου, Επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος.
* Ο Ευθύμιος Κουμουτσής, Διευθυντής Αστυνομίας.
* Ο Κωνσταντίνος Δόλκας, και άλλοι, που παραπέμφθηκαν για παράβαση καθήκοντος.
Στους ηθικούς αυτουργούς συμπεριλαμβανόταν και ο Ξενοφών (Φον) Γιοσμάς, πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης, μέλη της οποίας ήταν ο Γκοτζαμάνης και ο υπομοίραρχος της Χωροφυλακής Εμμανουήλ Καπελώνης, διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος τούμπας. Στο απυρόβλητο έμεινε ο υπομοίραρχος Ασφαλείας Δημήτρης Κατσούλης, του τμήματος Δίωξης Κομμουνιστών, ο οποίος την ημέρα του εγκλήματος -σύμφωνα με μαρτυρίες του Εμμανουηλίδη και άλλων- είχε μιλήσει σε συγκέντρωση παρακρατικών στο 5ο Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης.
Εδωσε οδηγίες για την αντισυγκέντρωση και τόνισε ότι «απόψε στόχος μας είναι ο Λαμπράκης».
Στη δίκη που έγινε το 1966 ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας τόνισε: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσιλόγων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται προς εθνοκαπηλία και ανομολογήτως ιδιοτελείς σκοπούς, ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
Με την έλευση της δικτατορίας αποπέμφθηκαν από το δικαστικό σώμα τόσο ο Παύλος Δελαπόρτας όσο και ο Χρήστος Σαρτζετάκης.
«Μηχανισμοί από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ»
Απόσπασμα από την αγόρευση του εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης κατά τη δίκη των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Δεκέμβριο του 1966:
Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ' αυτά θα ανατίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ
πηγη: ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου