Γράφει ο Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλυνν)
Λόγοι άξεστοι, προκλητικοί, απρεπείς, σε μια χώρα που βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στην ανυποληψία.
Αστέρες της πολιτικής ντροπής και της δημοσιογραφίας του τίποτα σέρνονται σαν τα ερπετά στους βάλτους των συμβιβασμών, της ανοχής και της υποταγής, της πολιτικής ασχήμιας και του ασύστολου ψεύδους...
Περιφρουρούν τα ιερά και τα όσια της διαπλοκής, τα άνδρα των στρατευμάτων κατοχής, τα κατάλοιπα της ματαιοδοξίας και τη αλαζονείας τους.
Δεν έχει τέλος η υποκρισία, η πρόκληση και η περιφρόνηση του λαού δεν έχει τελειωμό, η αναίδεια δεν έχει μέτρο!
Ανεβασμένοι στο «πατάρι» των ατάλαντων, στην ομιχλώδη σκηνή της προδοσίας, σαν τα αγρίμια επιτίθενται με παραινέσεις, εκβιασμούς και υποσχέσεις, ζητώντας την κεφαλή του τελευταίου επαναστάτη βαπτιστή επί πίνακι...
Γι αυτούς η παράσταση θα τελειώσει όταν τα αποθέματα της οργής των υπηκόων εξαντληθούν, όταν θα μετατραπούν σε προφερόμενες υπάρξεις ζωντανών νεκρών οι στρατιές των απελεύθερων και των επαναστατημένων, όταν σβήσει και η τελευταία φωνή διαμαρτυρίας... Όταν συμβιβαστούν οι «άτακτοι» και οι «ανυπάκουοι» με το μαρτυρικό τέλος των ιδεών της ελευθερίας και της φιλοπατρίας.
Πρέπει το προϊόν να εκτεθεί «προς πώληση», πρέπει οι μεταπράτες και οι τοκογλύφοι να «ικανοποιηθούν» και υπόγειοι πολιτικοί διαδρομιστές να εισπράξουν τα «αργύρια» της εξουσίας.
Να τους, που παρελαύνουν κάτω από χειροκροτήματα της αμάθειας, μικροπρεπείς και ασήμαντοι, κάθιδροι, πεντάρφανοι οράματος και πατριωτισμού, άμορφα απολιθώματα μια εποχής άλλης, χωρίς ίχνος αγάπης και συμπόνιας για τον συνάνθρωπο τους!
Να τους, που δίνουν τη μάχη της ύπαρξής τους με στρατευμένες συκοφαντίες, με εκβιασμούς και φοβέρες, με λόγους παραπλανητικούς.
Γνωρίζουν το τέλος τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το αποφύγουν. Η μεγάλη μπόρα, όμως, πλησιάζει και έχουν εικόνα γυμνή μπροστά στα μάτια τους, ως εφιάλτη, τον ανεμοστρόβιλο της δικαιοσύνης των ανθρώπων που στροβιλίζεται και εξακοντίζει στην ανυπαρξία σαπισμένες συνειδήσεις, σκύβαλα επίορκων, αιμορραγικά καθεστώτα ντροπής και ανελευθερίας.
Είθε η 6η Μαΐου να ξημερώσει μέρα γιορτής στην πολύπαθη αναμονή του ονείρου των προδομένων και ο σπόρος των Ελλήνων να ανθίσει δέντρο καρποφόρο στη χώρα του λοιμού και των δακρύων...
Απο: citypress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου