Οι διασώσεις στο εξωτερικό που έμειναν στην ιστορία, έγιναν βιβλία, ταινίες και χαράχτηκαν στις μνήμες του κόσμου.
2013: Κατάρρευση κτηρίου υφασμάτων στο Μπαγκλαντές: Ζωντανή μετά από 17 ημέρες στα συντρίμμια
Τουλάχιστον χίλια άτομα έχασαν τη ζωή τους στο μεγαλύτερο εργατικό ατύχημα στην ιστορία του Μπαγκλαντές, μετά την κατάρρευση οκταόροφου κτιρίου σε εργοστάσια υφασμάτων.
Το κτήριο, το οποίο βρισκόταν στα περίχωρα της πρωτεύουσας Ντάκα, ανεγέρθηκε σε ασταθές έδαφος, δίχως να έχουν εκδοθεί οι απαιτούμενες άδεις δόμησης. Το μεγαλύτερο εργοστάσιο καταλάμβανε τους πάνω ορόφους, μερικοί εκ των οποίων είχαν προστεθεί παράνομα.
Την ημέρα της κατάρρευσης, οι περισσότεροι από 2.000 εργάτες που απασχολούνταν στη βιομηχανία εστάλησαν στη δουλειά παρά το γεγονός ότι υπήρχαν προειδοποιήσεις για αστάθεια του κτηρίου.
Το πολύνεκρο εργατικό δυστύχημα έχει προκαλέσει κύμα οργής στο Μπαγκλαντές, δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγέα ενδυμάτων στον κόσμο, όπου πολλοί εργάτες, στην πλειονότητά τους γυναίκες, αμείβονται με μισθούς της τάξης των 38 δολαρίων ανά μήνα.
Από το
Χιλή 2010: Εγκλωβισμένοι 33 ανθρακωρύχοι στα 700 μέτρα για 69 μέρες
Περισσότερο από ένα δισ. άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο παρακολούθησαν από τους δέκτες των τηλεοράσεών τους τη μεγαλύτερη παρά ποτέ επιχείρηση διάσωσης μεταλλωρύχων διάρκειας 69 ημερών.
Η κάψουλα “Φοίνιξ” βαμμένη κόκκινη, άσπρη και μπλε – στα χρώματα της σημαίας της Χιλής – ανεβοκατέβαινε στο ορυχείο περισσότερο από 22 ώρες για να φέρει στην επιφάνεια τους 33 μεταλλωρύχους από μία οπή μόλις 66 εκατοστών.
Όλα ξεκίνησαν το απόγευμα της 5ης Αυγούστου 2010 στα ορυχεία 33
άντρες θάφτηκαν 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης και πέντε
περίπου χιλιόμετρα από την είσοδο των ορυχείων.
Οι έμπειροι ανθρακωρύχοι θα επιβίωναν 69 μέρες στα έγκατα της γης, πριν από τη διάσωσή τους.
Στις 22 Αυγούστου, 17 ημέρες μετά το ατύχημα, τα σωστικά συνεργεία θα έβρισκαν χειρόγραφο σημείωμα των εργατών: “είμαστε καλά στο καταφύγιο, οι 33″.
Μετά από τεράστια κινητοποίηση στις 13 Οκτωβρίου, έπειτα από 69 δραματικές μέρες, οι 33 άντρες έβγαιναν σώοι και αβλαβείς.
κτήριο τα σωστικά συνεργεία κατάφεραν να διασώσουν σχεδόν 2400 άτομα ωστόσο η 19χρονη Reshma Begum θα μείνει στην ιστορία, καθώς κατάφερε να επιζήσει για δέκα επτά ολόκληρες μέρες μέσα στα συντρίμμια.
2006: Το “θαύμα” στο χρυσωρυχείο του Beaconsfield
Ο διεθνής τύπος χαρακτήρισε ως “θαύμα” το γεγονός ότι δυο χρυσωρύχοι, οι οποίοι είχαν παγιδευτεί μέσα σε ορυχείο, πριν μια εβδομάδα, σε βάθος χιλίων μέτρων, εντοπίστηκαν ζωντανοί.
Το ατύχημα έγινε στη πόλη Beaconsfield της Τασμανίας όταν σεισμός προκάλεσε καθίζηση στο χρυσωρυχείο με αποτέλεσμα να παγιδευτούν οι Todd Russell και Brant Webb.
Αν και τα συνεργεία διάσωσης δεν είχαν καμιά επικοινωνία με τους
εγκλωβισμένους, εντούτοις συνέχιζαν τις προσπάθειές τους να τους και
κατόρθωσαν να επικοινωνήσουν μαζί τους.
2003: 127 ώρες. Η απίστευτη ιστορία του Aron Ralston
Μια νύχτα Παρασκευής του Απριλίου του 2003, ο 26χρονος Aron Ralston οδηγούσε με προορισμό την Γιούτα για να περάσει το Σαββατοκύριακό του κάνοντας πεζοπορία στο εκπληκτικής ομορφιάς απομακρυσμένο Εθνικό Πάρκο Canyonlands.
O νεαρός αναγκάστηκε να ακρωτηριάσει το ίδιο του το χέρι, όταν αυτό καταπλακώθηκε από ένα βράχο 360 κιλών ώστε να απεγκλωβιστεί.
Ο Aron ξεκίνησε τη διαδρομή του με ποδήλατο και συνεχίζει πεζός περνώντας μέσα από στενά φαράγγια και περίεργους σχηματισμούς βράχων.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής συνάντησε τυχαία δύο κοπέλες. Κάποια στιγμή αποχωρίζονται και συνεχίζει μόνος της διαδρομή του.
Τότε ήταν που όλα πήγαν στραβά καθώς πάτησε σε μια πέτρα που δεν ήταν καλά στερεωμένη ανάμεσα σε δύο βράχους, κατρακυλάει προς τον πυθμένα του φαραγγιού και παγιδεύεται καθώς το χέρι του σφηνώνει ανάμεσα στην πέτρα και το τοίχωμα του φαραγγιού.
Αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ και συνειδητοποίησε την κατάστασή του, άρχισε να φωνάζει βοήθεια,ελπίζοντας να τον ακούσει κάποιος, ίσως και οι τουρίστριες που είχε συναντήσει νωρίτερα.
Οι φωνές του δεν οδήγησαν πουθενά. Με αξιοσημείωτη ψυχραιμία, βγάζει την κάμερα που κουβαλούσε μαζί του και αρχίζει να βιντεοσκοπεί. Υπολογίζει τις προμήθειές του σε φαγητό και νερό και προσπαθεί να τα καταναλώνει με πρόγραμμα και μέτρο.
Η αποφασιστικότητα και η δύναμή του έφτασαν στο αποκορύφωμα όταν έπιασε το μαχαίρι του και έκοψε το ίδιο του το χέρι.
Αφηγήθηκε ο ίδιος την ιστορία του στο βιβλίο”Between a Rock and a Hard Place” το οποίο εκδόθηκε το 2004 και σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων στην Αμερική και άλλες χώρες.
2001: Οι επιζήσαντες από τους Δίδυμους Πύργους
Μόλις τέσσερις άνθρωποι σώθηκαν από όσους ήταν πάνω από τον 78ο όροφο του Νότιου Πύργου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Brian Clark ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν ως εκτελεστικός αντιπρόεδρος στην εταιρία Euro Brokers.
Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι 61 εργαζόμενοι της εταιρίας όπου εργαζόταν ο Clark έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα.
1997: 65 ώρες κάτω από τα συντρίμμια σε πολικές θερμοκρασίες
Στις 30 Ιουλίου 1997, ένα κομμάτι γης βάρους τεσσάρων χιλιάδων τόνων αποκολλήθηκε από ένα βουνό και έπεσε πάνω σε δυο χιονοδρομικούς οικισμούς στο Thredbo της Αυστραλίας.
Στη καταστροφή έχασαν τη ζωή τους δέκα επτά άτομα αφού καταπλακώθηκαν από τα χώματα και τις πέτρες.
1992: 43 Μέρες αποκλεισμένος στα βουνά του Νεπάλ
Μόνο με έναν υπνοσακό και δύο σοκολάτες κατάφερε να επιζήσει για 43 ημέρες στα βουνά του Νεπάλ ο 22χρονος Αυστραλός φοιτητής James Scott, αφού χτυπήθηκε από χιονοθύελλα.
Ο φοιτητής έκανε πεζοπορία στην περιοχή όταν και αποκλείστηκε.
Κατάφερε να επιζήσει τρώγοντας χιόνι, μια κάμπια που σκότωσε και δυο σοκολάτες που είχε μαζί του.
1972: Το “Θαύμα των Άνδεων”
Πριν από σαράντα ένα χρόνια, 16 επιβάτες επέζησαν ύστερα από αεροπορικό δυστύχημα και παρέμειναν 72 μέρες καθηλωμένοι σε συνθήκες πολικού ψύχους στις Άνδεις χωρίς να σταματήσουν να ελπίζουν και επιδιδόμενοι σε κανιβαλισμό.
Για τους επιζήσαντες ήταν ένας εφιάλτης παρότι ο κόσμος αποκάλεσε αργότερα την περιπέτειά τους “Το Θαύμα των Άνδεων”.
Η πτήση 571 της Uruguayan Air Force απογειώθηκε από το Μοντεβιδέο στις 12 Οκτωβρίου του 1972 με προορισμό το Σαντιάγο.
Η ομάδα ράγκμπι της της Ουρουγουάης, η Old Christians Club, θα έπαιζε σε φιλικό αγώνα στην πρωτεύουσα της Χιλής και συνοδευόταν από φίλους και γνωστούς.
Ο καιρός επιδεινώθηκε και έτσι ο κυβερνήτης του αεροπλάνου επέλεξε να
προσγειωθεί στην πόλη της Αργεντινής, Μεντόζα, στους πρόποδες των
Άνδεων, όπου οι επιβάτες και το πλήρωμα διανυκτέρευσαν.
Στις 13 Οκτωβρίου, οι καιρικές συνθήκες δεν είχαν καθόλου βελτιωθεί, αλλά το πενταμελές πλήρωμα ενδίδοντας στις πιέσεις των επιβατών, αποφάσισε να απογειωθεί για το Σαντιάγο.
Στη διαδρομή αναμένονταν αναταράξεις για το δικινητήριο αεροσκάφος τύπου Fairchild Hiller FH-227D, αλλά οι 40 επιβάτες του αντιμετώπισαν τις προειδοποιήσεις με χαμόγελα και χωρίς φόβο.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν 19 ή 20 ετών και για πολλούς αυτό ήταν το πρώτο τους ταξίδι με αεροπλάνο.
Ωστόσο, πάνω από τη Χιλή το αεροπλάνο αντιμετώπισε πρόβλημα, έχασε ύψος 200 μέτρα, προσέκρουσε σε βουνό, έχασε τμήμα της ουράς του και συνετρίβη στο χιόνι.
Δώδεκα από τους επιβαίνοντες σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ τρεις ακόμα υπέκυψαν στα τραύματά τους την πρώτη νύχτα.
Ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου του Σαντιάγο έλαβε το τελευταίο σήμα από την πτήση στις 3:30 μμ.
Στο έδαφος, οι επιζήσαντες άρχισαν σιγά-σιγά να αποδέχονται τη μοίρα τους: βρίσκονταν σε υψόμετρο 4.000 μέτρων, σε θερμοκρασίες που έφθαναν τους μείον 30 βαθμούς Κελσίου με ελάχιστα τρόφιμα και μοναδικό καταφύγιό για να προστατεύονται από το χιόνι και τους ισχυρούς ανέμους, την κατεστραμμένη άτρακτο του αεροπλάνου.
Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Ύστερα από δέκα μέρες άκουσαν σε ένα ραδιοφωνάκι ότι η επιχείρηση αναζήτησης τυχόν επιζώντων σταμάτησε.
Τότε ήταν που πήραν τη σκληρή απόφαση, η οποία έμελλε να γίνει πρωτοσέλιδο και να συγκλονίσει τη διεθνή κοινότητα: ξεκίνησαν να τρέφονται με τη σάρκα των νεκρών επιβατών και φίλων τους. Ήταν κάτι φρικτό, αλλά η ίδια τους η ζωή βρισκόταν σε κίνδυνο.
Οι επιζήσαντες υπέμειναν πολλές εβδομάδες με σφοδρές καταιγίδες και πολικό ψύχος. Πολλοί από αυτούς δεν άντεξαν και πέθαναν. Οι πιο δυνατοί απομακρύνονταν κάθε τόσο προσπαθώντας, μάταια, να καταλάβουν που βρίσκονται. Ήταν καθηλωμένοι σε ένα απομονωμένο σημείο, καλυμμένο με χιόνι, στη μακρύτερη οροσειρά της Γης.
Αργά το μεσημέρι της 29ης Οκτωβρίου, καθώς η ομάδα των επιζησάντων ετοιμαζόταν για μια ακόμη πολική νύχτα, μια χιονοστιβάδα καταπλάκωσε ό,τι είχε απομείνει από το αεροπλάνο και στοίχισε τη ζωή σε επτά άνδρες και μια γυναίκα.
Ο αριθμός των επιζώντων μειώθηκε στους 19 και το αντικείμενο των συζητήσεών τους ήταν πλέον συχνά η τροφή τους.
Η παρέα χάραξε έναν σταυρό στο χιόνι με τα απομεινάρια των αποσκευών της ελπίζοντας ότι θα είναι ορατός από ψηλά.
Δεκαέξι άνθρωποι επέζησαν τελικά του δυστυχήματος. “Θα επρόκειτο για θαύμα αν και οι 45 είχαμε επιζήσει ύστερα από 70 ημέρες, αλλά δεν συνέβη έτσι”, συμπληρώνει ο ίδιος.
(Πηγές: News.au.com, Wikipedia, BBC, Reuters, ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Στην περιοχή έσπευσαν συνεργεία οι διασώστες όχι μόνο αντιμετώπισαν μια τεράστια καταστροφή, αλλά κι οι ίδιοι κινδύνεψαν αρκετές Φορές.
Ύστερα από 65 ώρες βρήκαν ζωντανό και θαμμένο κάτω από τόνους γης σε πολική θερμοκρασία τον δάσκαλο του σκι Stuart Diver.
Μερικά χρόνια μετά τη τραγωδία όπου έχασε τη ζωή της και η σύζυγός του Sally έγραψε τη βιογραφία του όπου καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις ώρες της καταστροφής.
Απο: 4news.gr
Τουλάχιστον χίλια άτομα έχασαν τη ζωή τους στο μεγαλύτερο εργατικό ατύχημα στην ιστορία του Μπαγκλαντές, μετά την κατάρρευση οκταόροφου κτιρίου σε εργοστάσια υφασμάτων.
Το κτήριο, το οποίο βρισκόταν στα περίχωρα της πρωτεύουσας Ντάκα, ανεγέρθηκε σε ασταθές έδαφος, δίχως να έχουν εκδοθεί οι απαιτούμενες άδεις δόμησης. Το μεγαλύτερο εργοστάσιο καταλάμβανε τους πάνω ορόφους, μερικοί εκ των οποίων είχαν προστεθεί παράνομα.
Την ημέρα της κατάρρευσης, οι περισσότεροι από 2.000 εργάτες που απασχολούνταν στη βιομηχανία εστάλησαν στη δουλειά παρά το γεγονός ότι υπήρχαν προειδοποιήσεις για αστάθεια του κτηρίου.
Το πολύνεκρο εργατικό δυστύχημα έχει προκαλέσει κύμα οργής στο Μπαγκλαντές, δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγέα ενδυμάτων στον κόσμο, όπου πολλοί εργάτες, στην πλειονότητά τους γυναίκες, αμείβονται με μισθούς της τάξης των 38 δολαρίων ανά μήνα.
Χιλή 2010: Εγκλωβισμένοι 33 ανθρακωρύχοι στα 700 μέτρα για 69 μέρες
Περισσότερο από ένα δισ. άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο παρακολούθησαν από τους δέκτες των τηλεοράσεών τους τη μεγαλύτερη παρά ποτέ επιχείρηση διάσωσης μεταλλωρύχων διάρκειας 69 ημερών.
Η κάψουλα “Φοίνιξ” βαμμένη κόκκινη, άσπρη και μπλε – στα χρώματα της σημαίας της Χιλής – ανεβοκατέβαινε στο ορυχείο περισσότερο από 22 ώρες για να φέρει στην επιφάνεια τους 33 μεταλλωρύχους από μία οπή μόλις 66 εκατοστών.
Οι έμπειροι ανθρακωρύχοι θα επιβίωναν 69 μέρες στα έγκατα της γης, πριν από τη διάσωσή τους.
Στις 22 Αυγούστου, 17 ημέρες μετά το ατύχημα, τα σωστικά συνεργεία θα έβρισκαν χειρόγραφο σημείωμα των εργατών: “είμαστε καλά στο καταφύγιο, οι 33″.
Μετά από τεράστια κινητοποίηση στις 13 Οκτωβρίου, έπειτα από 69 δραματικές μέρες, οι 33 άντρες έβγαιναν σώοι και αβλαβείς.
κτήριο τα σωστικά συνεργεία κατάφεραν να διασώσουν σχεδόν 2400 άτομα ωστόσο η 19χρονη Reshma Begum θα μείνει στην ιστορία, καθώς κατάφερε να επιζήσει για δέκα επτά ολόκληρες μέρες μέσα στα συντρίμμια.
2006: Το “θαύμα” στο χρυσωρυχείο του Beaconsfield
Ο διεθνής τύπος χαρακτήρισε ως “θαύμα” το γεγονός ότι δυο χρυσωρύχοι, οι οποίοι είχαν παγιδευτεί μέσα σε ορυχείο, πριν μια εβδομάδα, σε βάθος χιλίων μέτρων, εντοπίστηκαν ζωντανοί.
Το ατύχημα έγινε στη πόλη Beaconsfield της Τασμανίας όταν σεισμός προκάλεσε καθίζηση στο χρυσωρυχείο με αποτέλεσμα να παγιδευτούν οι Todd Russell και Brant Webb.
2003: 127 ώρες. Η απίστευτη ιστορία του Aron Ralston
Μια νύχτα Παρασκευής του Απριλίου του 2003, ο 26χρονος Aron Ralston οδηγούσε με προορισμό την Γιούτα για να περάσει το Σαββατοκύριακό του κάνοντας πεζοπορία στο εκπληκτικής ομορφιάς απομακρυσμένο Εθνικό Πάρκο Canyonlands.
O νεαρός αναγκάστηκε να ακρωτηριάσει το ίδιο του το χέρι, όταν αυτό καταπλακώθηκε από ένα βράχο 360 κιλών ώστε να απεγκλωβιστεί.
Ο Aron ξεκίνησε τη διαδρομή του με ποδήλατο και συνεχίζει πεζός περνώντας μέσα από στενά φαράγγια και περίεργους σχηματισμούς βράχων.
Τότε ήταν που όλα πήγαν στραβά καθώς πάτησε σε μια πέτρα που δεν ήταν καλά στερεωμένη ανάμεσα σε δύο βράχους, κατρακυλάει προς τον πυθμένα του φαραγγιού και παγιδεύεται καθώς το χέρι του σφηνώνει ανάμεσα στην πέτρα και το τοίχωμα του φαραγγιού.
Αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ και συνειδητοποίησε την κατάστασή του, άρχισε να φωνάζει βοήθεια,ελπίζοντας να τον ακούσει κάποιος, ίσως και οι τουρίστριες που είχε συναντήσει νωρίτερα.
Οι φωνές του δεν οδήγησαν πουθενά. Με αξιοσημείωτη ψυχραιμία, βγάζει την κάμερα που κουβαλούσε μαζί του και αρχίζει να βιντεοσκοπεί. Υπολογίζει τις προμήθειές του σε φαγητό και νερό και προσπαθεί να τα καταναλώνει με πρόγραμμα και μέτρο.
Η αποφασιστικότητα και η δύναμή του έφτασαν στο αποκορύφωμα όταν έπιασε το μαχαίρι του και έκοψε το ίδιο του το χέρι.
Αφηγήθηκε ο ίδιος την ιστορία του στο βιβλίο”Between a Rock and a Hard Place” το οποίο εκδόθηκε το 2004 και σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων στην Αμερική και άλλες χώρες.
2001: Οι επιζήσαντες από τους Δίδυμους Πύργους
Μόλις τέσσερις άνθρωποι σώθηκαν από όσους ήταν πάνω από τον 78ο όροφο του Νότιου Πύργου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Brian Clark ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν ως εκτελεστικός αντιπρόεδρος στην εταιρία Euro Brokers.
1997: 65 ώρες κάτω από τα συντρίμμια σε πολικές θερμοκρασίες
Στις 30 Ιουλίου 1997, ένα κομμάτι γης βάρους τεσσάρων χιλιάδων τόνων αποκολλήθηκε από ένα βουνό και έπεσε πάνω σε δυο χιονοδρομικούς οικισμούς στο Thredbo της Αυστραλίας.
Στη καταστροφή έχασαν τη ζωή τους δέκα επτά άτομα αφού καταπλακώθηκαν από τα χώματα και τις πέτρες.
Μόνο με έναν υπνοσακό και δύο σοκολάτες κατάφερε να επιζήσει για 43 ημέρες στα βουνά του Νεπάλ ο 22χρονος Αυστραλός φοιτητής James Scott, αφού χτυπήθηκε από χιονοθύελλα.
Ο φοιτητής έκανε πεζοπορία στην περιοχή όταν και αποκλείστηκε.
1972: Το “Θαύμα των Άνδεων”
Πριν από σαράντα ένα χρόνια, 16 επιβάτες επέζησαν ύστερα από αεροπορικό δυστύχημα και παρέμειναν 72 μέρες καθηλωμένοι σε συνθήκες πολικού ψύχους στις Άνδεις χωρίς να σταματήσουν να ελπίζουν και επιδιδόμενοι σε κανιβαλισμό.
Για τους επιζήσαντες ήταν ένας εφιάλτης παρότι ο κόσμος αποκάλεσε αργότερα την περιπέτειά τους “Το Θαύμα των Άνδεων”.
Η πτήση 571 της Uruguayan Air Force απογειώθηκε από το Μοντεβιδέο στις 12 Οκτωβρίου του 1972 με προορισμό το Σαντιάγο.
Η ομάδα ράγκμπι της της Ουρουγουάης, η Old Christians Club, θα έπαιζε σε φιλικό αγώνα στην πρωτεύουσα της Χιλής και συνοδευόταν από φίλους και γνωστούς.
Στις 13 Οκτωβρίου, οι καιρικές συνθήκες δεν είχαν καθόλου βελτιωθεί, αλλά το πενταμελές πλήρωμα ενδίδοντας στις πιέσεις των επιβατών, αποφάσισε να απογειωθεί για το Σαντιάγο.
Στη διαδρομή αναμένονταν αναταράξεις για το δικινητήριο αεροσκάφος τύπου Fairchild Hiller FH-227D, αλλά οι 40 επιβάτες του αντιμετώπισαν τις προειδοποιήσεις με χαμόγελα και χωρίς φόβο.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν 19 ή 20 ετών και για πολλούς αυτό ήταν το πρώτο τους ταξίδι με αεροπλάνο.
Ωστόσο, πάνω από τη Χιλή το αεροπλάνο αντιμετώπισε πρόβλημα, έχασε ύψος 200 μέτρα, προσέκρουσε σε βουνό, έχασε τμήμα της ουράς του και συνετρίβη στο χιόνι.
Δώδεκα από τους επιβαίνοντες σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ τρεις ακόμα υπέκυψαν στα τραύματά τους την πρώτη νύχτα.
Ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου του Σαντιάγο έλαβε το τελευταίο σήμα από την πτήση στις 3:30 μμ.
Στο έδαφος, οι επιζήσαντες άρχισαν σιγά-σιγά να αποδέχονται τη μοίρα τους: βρίσκονταν σε υψόμετρο 4.000 μέτρων, σε θερμοκρασίες που έφθαναν τους μείον 30 βαθμούς Κελσίου με ελάχιστα τρόφιμα και μοναδικό καταφύγιό για να προστατεύονται από το χιόνι και τους ισχυρούς ανέμους, την κατεστραμμένη άτρακτο του αεροπλάνου.
Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Ύστερα από δέκα μέρες άκουσαν σε ένα ραδιοφωνάκι ότι η επιχείρηση αναζήτησης τυχόν επιζώντων σταμάτησε.
Τότε ήταν που πήραν τη σκληρή απόφαση, η οποία έμελλε να γίνει πρωτοσέλιδο και να συγκλονίσει τη διεθνή κοινότητα: ξεκίνησαν να τρέφονται με τη σάρκα των νεκρών επιβατών και φίλων τους. Ήταν κάτι φρικτό, αλλά η ίδια τους η ζωή βρισκόταν σε κίνδυνο.
Οι επιζήσαντες υπέμειναν πολλές εβδομάδες με σφοδρές καταιγίδες και πολικό ψύχος. Πολλοί από αυτούς δεν άντεξαν και πέθαναν. Οι πιο δυνατοί απομακρύνονταν κάθε τόσο προσπαθώντας, μάταια, να καταλάβουν που βρίσκονται. Ήταν καθηλωμένοι σε ένα απομονωμένο σημείο, καλυμμένο με χιόνι, στη μακρύτερη οροσειρά της Γης.
Αργά το μεσημέρι της 29ης Οκτωβρίου, καθώς η ομάδα των επιζησάντων ετοιμαζόταν για μια ακόμη πολική νύχτα, μια χιονοστιβάδα καταπλάκωσε ό,τι είχε απομείνει από το αεροπλάνο και στοίχισε τη ζωή σε επτά άνδρες και μια γυναίκα.
Ο αριθμός των επιζώντων μειώθηκε στους 19 και το αντικείμενο των συζητήσεών τους ήταν πλέον συχνά η τροφή τους.
Η παρέα χάραξε έναν σταυρό στο χιόνι με τα απομεινάρια των αποσκευών της ελπίζοντας ότι θα είναι ορατός από ψηλά.
Δεκαέξι άνθρωποι επέζησαν τελικά του δυστυχήματος. “Θα επρόκειτο για θαύμα αν και οι 45 είχαμε επιζήσει ύστερα από 70 ημέρες, αλλά δεν συνέβη έτσι”, συμπληρώνει ο ίδιος.
(Πηγές: News.au.com, Wikipedia, BBC, Reuters, ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Στην περιοχή έσπευσαν συνεργεία οι διασώστες όχι μόνο αντιμετώπισαν μια τεράστια καταστροφή, αλλά κι οι ίδιοι κινδύνεψαν αρκετές Φορές.
Ύστερα από 65 ώρες βρήκαν ζωντανό και θαμμένο κάτω από τόνους γης σε πολική θερμοκρασία τον δάσκαλο του σκι Stuart Diver.
Μερικά χρόνια μετά τη τραγωδία όπου έχασε τη ζωή της και η σύζυγός του Sally έγραψε τη βιογραφία του όπου καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις ώρες της καταστροφής.
Απο: 4news.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου