Εξ’ όνυχος του λέοντα

Η ωμή και απροσχημάτιστη καταστολή της συγκέντρωσης εργαζομένων στην ΛΑΡΚΟ και κατοίκων της περιοχής δεν αποτελεί μεμονωμένη επιλογή, ούτε τυχαίο γεγονός. Ακόμα και στο εσωτερικό των δυνάμεων των ΜΑΤ υπήρξαν ευδιάκριτες ταλαντεύσεις (στ’ όριο της δυσφορίας) για την σκοπιμότητα μιας τέτοιας δράσης.

Ωστόσο η εντολή ήταν ξεκάθαρη: διάλυση του πλήθους με κάθε τρόπο. Η πρωτοφανής (για τα χρονικά της περιοχής) βιαιότητα, οι τραυματισμοί πολιτών και η ασύδοτη εκτόξευση χημικών και δακρυγόνων ήταν προαποφασισμένη τακτική. Είναι φανερό πως συνάδει απολύτως με την στρατηγική Δένδια, για χτύπημα κάθε λα;κής κινητοποίησης – εφ’ όσον δεν εντάσσεται στ’ αποδεκτά για τον ίδιο όρια.

Χωρίς αμφιβολία στάλθηκε ένα τελεσίγραφο προς τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και τους συμπαραστάτες τους. Ότι οφείλουν να υποταχθούν στις αποφάσεις της κυβέρνησης για εκποίηση της εταιρείας και ν’ αποδεχθούν, μοιρολατρικά, την ανεργίακαι τον οικονομικό μαρασμό που τους επιφυλάσσουν. 

Εννοείται πως αυτή δεν είναι μια τοπική συνταγή, αντανακλά την συνολική στρατηγική της κυβέρνησης. Η διά ροπάλου επιβολή του δόγματος «νόμος και τάξη» εφαρμόζεται ήδη στις Σκουριές Χαλκιδικής. Εκεί η αντίσταση των κατοίκων στα δηλητήρια που μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής βαφτίστηκε ανομία και η στήριξη της επένδυσης αναπτυξιακό έργο. Μάλλον επιφυλάσσεται κάτι ανάλογο και στα μέρη της Λοκρίδας. Εξ’ ού και η σκληρή στάση, να μην επιτραπεί συμβολικό κλείσιμο του δρόμου έστω και για λίγα λεπτά της ώρας. 

Ο Αντ. Σαμαράς κυβερνά με μια λογική «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», συνεπώς θεωρεί περιττή πολυτέλεια τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις κοινωνικές ελευθερίες. 

Η διασπορά κλίματος τρομοκράτησης των πολιτών επιλέγεται σαν ο βέλτιστος τρόπος παραμονής στην εξουσία και διεκπε ραίωσης μιας πολιτικής «κοινωνικού νεκροταφείου». Μόνο που, ενίοτε, ο απροκάλυπτος αυταρχισμός παράγει τα ακριβώς αντίθετα – από τα επιδιωκόμενα - αποτελέσματα.

 

 Απο: Εφημ. ΣΕΝΤΡΑ 23/9/2013