Όπερ σημαίνει πως ακόμα και για σφαίρες, θα πρέπει πλέον να απευθυνόμαστε σε αμυντικές βιομηχανίες του εξωτερικού προκειμένου να τις προμηθευτούμε. Ενδεχομένως και από τη γειτονική Τουρκία, για να μειώσουμε και τα μεταφορικά κόστη.
Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς τα περί δημοσιονομικής εξυγίανσης εν προκειμένω είναι στην κυριολεξία παραμύθια. Κανείς δεν έχει αντίρρηση για την εξυγίανση των αμυντικών βιομηχανιών. Αλλά τις στοιχειώδεις αμυντικές ανάγκες της χώρας ποιος θα τις καλύψει; Μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση; Διότι μπορεί θεωρητικά να λέμε πως στο Αιγαίο είναι τα σύνορα της Ευρώπης, στην πράξη ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε πως οι Ευρωπαίοι δεν δίνουν δεκάρα για τα δικά μας προβλήματα.
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Τα οικονομικά της χώρας, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον, δεν προβλέπουν καμιά σοβαρή αγορά πολεμικού υλικού. Οι «καλές μέρες» των «αγορών του αιώνα», έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα λοιπόν που στα ταμεία του «καλού πελάτη» της παγκόσμιας πολεμικής βιομηχανίας δεν υπάρχει σάλιο ( για να θυμηθούμε και τον Λοβέρδο που τον έχουν ξεχάσει όλοι), οι μόνες αγορές που μπορούν πλέον να γίνονται είναι περίπου ό,τι μπορεί να παράγει το σύνολο της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Το λουκέτο λοιπόν αυτόματα σημαίνει προμήθειες και οι εκπρόσωποι της τρόικας λειτουργούν ως καλοί «ντίλερς».
Το να συζητάμε πως και γιατί οδηγήθηκε η ελληνική αμυντική βιομηχανία στην απαξίωση, δεν έχει νόημα αυτή την ώρα. Όλοι οι Έλληνες ξέρουν άριστα τι έχει συμβεί και ποιες είναι οι ευθύνες (και όχι μόνο πολιτικές) του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε τα θέματα άμυνας. Αλλά τώρα δεν είναι η ώρα να μιλάμε για τις «μίζες» και το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αντί οι καθ’ ύλην αρμόδιοι διαπραγματεύονταν αντισταθμιστικά οφέλη από την κάθε αγορά που έκανε η χώρα, αντί να διαπραγματεύονται το πόσα μηδενικά θα έχει η κατάθεση στην offshore που υποδείκνυαν οι άνθρωποί τους. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Τσοχατζόπουλο, για να το ξεκαθαρίσω.
Αυτό που πρέπει να συζητήσουμε είναι το εάν έχουμε ή όχι ελληνική κυβέρνηση. Κυβέρνηση δηλαδή που έχει ως κριτήριο για τις αποφάσεις της, την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και όχι των συμφερόντων που εκπροσωπούν άμεσα ή έμμεσα οι «ντΊλερς» της τρόικας. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να το προσπερνάμε με το άλλοθι πως «δεν γίνεται αλλιώς».
Χαίρομαι που το Μαξίμου χθες το βράδυ με διαρροές του προσπαθούσε να αποδραματοποιήσει την κατάσταση, τονίζοντας πως η μάχη είναι δύσκολη και πως θα τη χειριστεί προσωπικά ο πρωθυπουργός. Μακάρι να αποδειχθεί στην πράξη. Φαντάζομαι πως θα υπάρχει κάποιο επεξεργασμένο σχέδιο που θα τεθεί σε εφαρμογή από σήμερα το πρωί και το θέμα θα κλείσει οριστικά.
Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή στερούνται σχεδίου, ας κάνει τον κόπο να στείλει ο πρωθυπουργός ένα mail στην κυρία Μέρκελ. Δεν χρειάζεται να έχει ούτε αριθμούς, ούτε προβλέψεις. Με δεδομένο ότι η επιμονή στο λουκέτο, με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, δεν θα σημαίνει απλά τον «ξαφνικό θάνατο» της ΕΑΣ και της ΕΛΒΟ όπως γράφουν σήμερα οι εφημερίδες αλλά τον «ξαφνικό θάνατο» της κυβέρνησης, θα αρκούσε να της γράψει την ακόλουθη διδακτική ιστορία:
Ο Ναστραδίν Χότζα είχε ένα γάιδαρο που τον βοηθούσε στις καθημερινές του δουλειές. Κάποτε, όμως , οι δουλειές του είχαν προβλήματα και αποφάσισε να κάνει οικονομία. Το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να ελαττώσει την τροφή που έδινε στον γάιδαρό του. Μάλιστα σκέφτηκε πως αυτό θα έπρεπε γίνετε σιγά σιγά ώστε να συνηθίσει ο γάιδαρος. Τον έβαλε λοιπόν σε αυστηρή περικοπή σανού.
Ενώ ο Ναστραδίν Χότζα άρχισε να καμαρώνει πως κατάφερνε να εξοικονομεί όλο και περισσότερο σανό, παρατήρησε ότι ο γάιδαρος είχε αδυνατήσει πάρα πολύ, αλλά δεν έδωσε σημασία.
Ένα πρωινό, προς το τέλος του μήνα, όταν πήγε να τον πάρει πάλι για κάποια δουλειά, έκπληκτος αντίκρισε το ζώο να κείτεται νεκρό, καθώς είχε πεθάνει πλέον από ασιτία.
Και τότε ο Ναστραδίν Χότζα, με παράπονο, είπε:
«Για δες ατυχία, τώρα που ο γάιδαρος έμαθε να μην τρώει, ψόφησε».
ΥΓ: Το έχω γράψει και με άλλη ευκαιρία. Η 29η Οκτωβρίου δεν είναι κακή μέρα για εκλογές. Αν χρειαστεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου