Όλοι σχεδόν οι δημοσκόποι ομολογούν ότι οι μετρήσεις της κοινής γνώμης
είναι πλέον ελάχιστα αξιόπιστες . Ελάχιστοι απαντούν στα ερωτηματολόγια
των εταιρειών και ακόμη λιγότεροι δηλώνουν τι θα ψηφίσουν. Κοντά στις
350.000 νοικοκυριά δεν ερωτώνται καν επειδή τα τηλέφωνά τους έχουν
κοπεί, λόγω αδυναμίας πληρωμής των λογαριασμών. Χιλιάδες άλλοι αρνούνται
να μιλήσουν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων επειδή τις θεωρούν μέρος ενός
συστήματος το οποίο αποστρέφονται. Φοβούνται ότι η δημοσκοπική ψήφος
τους θα αλλοιωθεί ότι θα χρησιμοποιηθεί ως υλικό για πολιτικά παιχνίδια.
Στις δημοσκοπήσεις δεν απαντούν συνήθως εκείνοι που έχουν πληγεί καίρια
από την κρίση, όσοι έχουν περιθωριοποιηθεί ή τείνουν να
περιθωριοποιηθούν. Αντιθέτως, είναι σχετικά πρόθυμοι να απαντήσουν όσοι
δεν έχουν πληγεί από την κρίση ή όσοι έχουν πληγεί τόσο, ώστε να μην
βρεθούν στο περιθώριο. Εκείνο λοιπόν που θα κρίνει τις επόμενες εκλογές,
τις τοπικές, τις ευρωεκλογές, τις εθνικές, είναι πόσοι και κυρίως ποίοι
θα πάνε να ψηφίσουν, ποιος θα είναι ο λαός που θα σταθεί μπροστά στις
κάλπες.
Θα πάνε να ψηφίσουν όσοι και όσες δεν απαντούν στις δημοσκοπήσεις; Κι αν
πάνε, τι θα ψηφίσουν; Σίγουρα πάντως δεν θα ψηφίσουν τα κόμματα που
τους κατέστρεψαν. Δεν θα βγει ο άλλος από το σπίτι του, για να ψηφίσει
τους δημίους του, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε καν τη ΔΗΜΑΡ που συγκυβέρνησε
μαζί τους επί ένα χρόνο. Αν πάει στην κάλπη ο πληγωμένος, θα πάει για
να τιμωρήσει, ουδείς βέβαια γνωρίζει τι χρώμα θα λάβει αυτή η τιμωρία.
Το φάσμα είναι τεράστιο, από το πολύ κόκκινο, μέχρι, δυστυχώς, το πολύ
μαύρο.
Η τιμωρία είναι σοβαρό κίνητρο, η τιμωρία είναι ευγενές κίνητρο. Στις
δημοκρατίες ο δια της ψήφου εξοστρακισμός των πολιτικά ενόχων έχει πολύ
μεγαλύτερη αξία από τις εξεταστικές και τα ειδικά δικαστήρια. Ισχυρό
κίνητρο λοιπόν η τιμωρία αλλά όχι αρκετό. Για να συμμετάσχει στις
εκλογές ο απελπισμένος, πρέπει να πεισθεί ότι η ψήφος του θα έχει
πρακτικό αποτέλεσμα ότι θα αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο. Πρέπει
κάποιος να του εγγυηθεί ότι δεν θα ξαναστερηθεί τη δουλειά, τη σύνταξη,
την τροφή, το ρεύμα, το νερό, την περίθαλψη, την εκπαίδευση, τη
διασκέδαση, την τέχνη. Ότι δεν θα κοιμάται με τον φόβο της κατάσχεσης,
της δίκης, της φυλακής, με τον φόβο του εφόρου, του τραπεζίτη, του
τοκογλύφου.
Κάποιος πρέπει να πείσει της γης τους κολασμένους ότι θα κόψει το λαιμό
του, για να τους δώσει πίσω τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους, όχι ως
ελεημοσύνη, αλλά ως στοιχειώδες δικαίωμα. Να εγγυηθεί μεγαλοφώνως, χωρίς
να νοιάζεται για τους νεοφιλελέδες και τους άλλους μισανθρώπους που θα
τον κατηγορήσουν για λαϊκισμό. Λαϊκισμός είναι όταν λες ψέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου