Ενα μάθημα από τη ΛΑΡΚΟ

Γράφει ο  ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Η υπόθεση της ΛΑΡΚΟ είναι γνωστή. Η βιομηχανία αυτή μία από τις μεγαλύτερες παραγωγούς σιδηρονικελίου στον κόσμο, και η μοναδική στην Ευρώπη ,καθαρά εξαγωγική, με 1200 εργαζόμενους και άλλους 4000 σε εργολάβους οδηγείται στην ιδιωτικοποίηση. Ο κίνδυνος για τους εργαζόμενους είναι άμεσος. Και για τους «τακτικούς» και για τους  «εργολαβικούς» .Χιλιάδες παραγωγικές θέσεις εργαζομένων από τη Φθιώτιδα και τη Βοιωτία απειλούνται με επιπτώσεις στην οικονομία των περιοχών αυτών που είναι εύκολο να τις προβλέψουμε. Η συνταγή για το ξεπούλημα είναι απλή. Έχει εφαρμοστεί και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων: 







Αφήνουμε την εταιρεία να σαπίσει για να έρθουμε μετά και να παρουσιάσουμε το ξεπούλημα σαν τη μοναδική λύση. Ένα σάπισμα που πληρώνεται και με ανθρώπινες ζωές. Μέσα σε έξη μήνες σκοτώθηκαν δύο εργαζόμενοι στο μεταλλουργικό εργοστάσιο. Ο λόγος ; Η έλλειψη μέτρων ασφαλείας.
Ε, λοιπόν σ” αυτή την επιχείρηση με το αβέβαιο μέλλον, με χιλιάδες θέσεις εργασίας απειλούμενες, με χιλιάδες οικογένειες να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της απόλυτης φτώχειας έγιναν  πρόσφατα εκλογές στο σωματείο εργαζομένων στη Λάρυμνα. 
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;  
Η φιλοκυβερνητική ΔΑΚΕ αναδείχθηκε και πάλι πρώτη δύναμη με το συντριπτικό ποσοστό 70%. Ναι καλά διαβάσατε: 70% και 7 μέλη στο εννεαμελές Διοικητικό Συμβούλιο! Δύο μέλη εξέλεξε η παράταξη του ΕΑΜ (ΠΑΜΕ) ενώ η παράταξη των Ανεξαρτήτων (ΣΥΡΙΖΑ) δεν εξέλεξε κανένα. Συντριπτικό ποσοστό το 70% για  μια παράταξη που έβαλε κι αυτή το χεράκι της για να φτάσει η επιχείρηση στη σημερινή κατάσταση και να απειλείται με ξεπούλημα. 
Βεβαίως εξηγήσεις  γι αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να βρει κανείς πολλές . 
Οι ρουσφετολογικές προσλήψεις των διορισμένων από την κυβέρνηση διοικήσεων. Ο φόβος για το αύριο που οδηγεί όχι στη ριζοσπαστικοποίηση αλλά στην τάχα μου σιγουριά που δίνει η προσκόλληση στο γκουβέρνο. Και πόσα άλλα μπορεί να βρει κανείς.
Όμως η μεγάλη η κύρια αιτία είναι άλλη. Κι” αυτή πρέπει να ειπωθεί καθαρά. Όσο δεν θα υπάρχει ένα μεγάλο ενιαίο μέτωπο απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, τόσο αυτός όχι μόνο θα επιζεί αλλά και θα κυριαρχεί, αφοπλίζοντας το συνδικαλιστικό κίνημα και οδηγώντας την εργατική τάξη ως πρόβατο στη σφαγή. Ένα μέτωπο που δεν θα κρύβει τις διαφορές αλλά θα επιτυγχάνει την ενότητα στη δράση. Με συγκεκριμένους στόχους, με ενότητα όλων των εργαζομένων «τακτικών» και «εργολαβικών» (ως πότε θα παραμένουν εκτός σωματείων οι «εργολαβικοί» εργαζόμενοι και θα διατηρείται αυτός ο άθλιος διαχωρισμός), με σαφή κατεύθυνση και ταξικό προσανατολισμό και το κυριώτερο ανυποχώρητη αντίθεση σ” όλους τους εκπροσώπους του κυβερνητικού συνδικαλισμού παληού και νέου όποια προβιά κι αν σπεύδουν σήμερα να φορέσουν. 
Αυτό ακριβώ είναι το μεγάλο στοίχημα για όλες τις δυνάμεις που αναφέρονται στο ταξικό κίνημα, στην αντιπαράθεση όχι μόνο γενικά κι αφηρημένα στο  «αντιμνημονιακό»  αλλά και στην γενικότερη πολιτική της Ευρωπαικής  Ένωσης και των ελλήνων βιομηχάνων και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Σ” αυτό το πεδίο θα κριθούν όλοι.  Αλλοιώς  αποτελέσματα σαν αυτό της ΛΑΡΚΟ θα συνεχίσουμε να τα βλέπουμε κι εμείς θα περιοριζόμαστε να ομφαλοσκοπούμε γιατί το κίνημα υποχωρεί και γιατί δεν κινητοποιείται ο  κόσμος παρά τη λυσσαλέα επίθεση που δέχεται.



Απο: imerodromos.gr