Εργαζόμενοι κατά ανέργων;

 

Όταν διαβάζω τους τίτλους των εφημερίδων των ημερών, ομολογώ ότι πολλές φορές δεν καταλαβαίνω ούτε τη λογική της κυβερνητικής πολιτικής ούτε και της αντιπολίτευσης.

Κάθισε κανείς, για παράδειγμα, να μελετήσει τις επιπτώσεις που θα συνεπάγονταν για την ανεργία τα... 

 

 

 

 

 

καταστήματα που θα παρέμεναν ανοικτά τις Κυριακές;

Όλοι λίγο-πολύ συμφωνούν ότι θα βοηθούσε τον τουρισμό.Όλοι λίγο-πολύ συμφωνούν ότι θα βοηθούσε και τη ντόπια κατανάλωση παρέχοντας περισσότερες ευκαιρίες να προγραμματίσουμε καλύτερα τη ζωή μας. Όλοι λίγο-πολύ συμφωνούν ότι θα είχε και κάποια μικρή ενδεχομένως αλλά πάντως θετική επίπτωση και στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, ότι θα συντελούσε δηλαδή στον περιορισμό της ύφεσης.

Υπάρχει σχετική ζήτηση ή δεν υπάρχει; Αν υπάρχει, δεν πρέπει να δοθεί η δυνατότητα να ικανοποιηθεί με αντίστοιχη προσφορά, υπό κάποιους, φυσικά, όρους, που θα διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον; Στη χώρα μας που, παρά τη μικρή πρόσφατη αποκλιμάκωση, η ανεργία με 26,4% εξακολουθεί να κατέχει τη θλιβερή αυτή πρωτιά στην ΕΕ, μήπως όμως θα δημιουργούσε και περισσότερες θέσεις απασχόλησης;

Οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό ή στο μισθολογικό του Δημοσίου ή, ακόμη, στην ευκαμψία των όρων απασχόλησης στην αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα, είναι ένα άλλο παράδειγμα. Ναι, σύμφωνοι, όλα αυτά είναι μέτρα στα οποία επιμένει η Τρόικα, για να γίνει με το στανιό ανταγωνιστικότερη η οικονομία μας, να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης, ώστε να είναι σε θέση το Ελληνικό κράτος να αποπληρώσει τα δάνεια και να μειώσει το χρέος της.

Ξέρω βέβαια τώρα πια πως, αφού τα απαιτεί η Τρόικα, δεν μπορεί παρά εξ ορισμού, τα μέτρα αυτά να είναι εναντίον μας. Κάθισε όμως κανείς να μελετήσει σοβαρά και τις επιπτώσεις που θα είχαν τα σχετικά μέτρα για την ανεργία; Ή μήπως τελικά αυτό είναι δευτερεύον; Όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται είτε βουλευτές είναι είτε συνδικαλιστές, δεν έχουν συγγενείς ή φίλους ανέργους, δεν έχουν παιδιά ή εγγόνια για τα οποία προσδοκούν ότι θα βρουν εργασία;

Οι άνεργοι δεν έχουν λόγο, δεν έχουν δικαίωμα στην εκπροσώπηση; Έστω ότι, για λόγους πολιτικού κόστους, ή άλλους λόγους που μου διαφεύγουν, για τις συγκεκριμένες κυρίες και κυρίους η δημιουργία θέσεων απασχόλησης ή η απορρόφηση της ανεργίας δεν αποτελούν προτεραιότητα. Για μας τους ψηφοφόρους, όμως;

Αν η οικονομία μας δεν γίνει ανταγωνιστικότερη και ο δημόσιος τομέας αποτελεσματικότερος, πως θα έλθει κάποτε η πολυπόθητη ανάπτυξη; Διότι, δυστυχώς, δεν είναι μόνο τα λεφτά που δεν πέφτουν από τα δέντρα...

Επί πλέον όμως, τώρα που πάμε να κολυμπήσουμε μόνοι μας και σε βαθιά νερά, έστω και με το σωσίβιο της προληπτικής στήριξης του ΔΝΤ, χωρίς αυτές τις ζωτικές μεταρρυθμίσεις, πως θα πείσουμε τους εταίρους και δανειστές μας ότι...αν μη τι άλλο, θέλουμε το καλό μας; Αλλιώς ποιός θα φταίει, αν δεν πεισθούν οι αγορές; Και ποιός θα πληρώσει και μάλιστα σε Ευρώ- διότι και με δραχμές στη τσέπη μας το χρέος μας και τα δάνειά μας σε Ευρώ θα παραμείνουν- το επιπλέον κόστος της δυσπιστίας τους;

Και ας μην ξεχνάμε ότι με την εξαίρεση της Βόρειας Κορέας, από την Κίνα και τη Ρωσία έως το Βιετνάμ, ανεξαρτήτως πολιτικού καθεστώτος και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, θέλουμε δεν θέλουμε, όλοι μας σε οικονομία της αγοράς πλέον ζούμε και όλες οι χώρες αναζητούν τρόπους να εξασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους. Αυτό δεν είναι κάτι που το κάνεις μία φορά και πάει και τελείωσε.

Κανείς δεν επαναπαύεται. Ο αγώνας προσαρμογής στις απαιτήσεις της αγοράς είναι διαρκής και η μεταρρυθμιστική προσπάθεια είναι παγκόσμια. Και στην αγορά, όπως όλοι γνωρίζουμε, ένας είναι ο κανόνας: ζήτηση και προσφορά. Όλα τα άλλα αφορούν δείκτες και παραμέτρους που επηρεάζουν τη ζήτηση ή την προσφορά και ενίοτε και τα δύο, αλλά δεν θέτουν σε αμφισβήτηση ούτε αναιρούν τον ένα και μοναδικό της αυτόν κανόνα.


Toυ κ.Στ.Χριστόπουλου