Του τάφου σιωπή

Δημήτρης Δανίκας

Η χώρα μοιάζει με ένα τεράστιο, πρησμένο, σάπιο ταμπούρλο. Που το βαράνε όλοι συστηματικά. Και οι ξένοι και η ελληνική κοινωνία. Και οι κυβερνήσεις και οι ολιγάρχες. Ολοι. Για τα ιδιοτελή συμφέροντά τους. Για την τσέπη τους. Για τα πάσης φύσεως προνόμιά τους! Τα πρόσφατα παραδείγματα, πολλά.
 

 

Αν το χρέος δεν κουρευτεί γενναία και αποφασιστικά, η Ελλάδα θα δανείζεται εσαεί για να πληρώνει δανεικά. Λέει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο!
Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν υπογράψει όλες τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν οι δανειστές, η στρόφιγγα θα κλείσει οριστικά. Λένε Βρυξέλες και Βερολίνο!

Αν υποχωρήσουμε από τις κόκκινες γραμμές και συμφωνήσουμε στο κούρεμα συντάξεων, στις μαζικές απολύσεις και στις κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας, η περιδίνηση μιας χειρότερης λιτότητας θα μας στείλει στον γκρεμό. Λέει ο Τσίπρας!

Αν γίνουν εκλογές, το βέβαιο είναι ότι θα επανεκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ με ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό. Λένε οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις!
Και αν η κυβέρνηση διενεργήσει δημοψήφισμα, θα ολοκληρωθεί το μπάχαλο και η χώρα θα καταλήξει να τραμπαλίζεται στο κενό. Λένε οι αναλυτές!
Με απλά λόγια η ακινησία είναι γένους νεοελληνικού!

Κι όμως. Ολα αυτά προσπερνούν τρία βασικά και «αρχέγονα» εργαλεία θωράκισης κάθε σοβαρής οικονομίας. Τρία πράγματα στοιχειώδη και απλά. Που δεν έχουν να κάνουν με Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ, Λαγκάρντ.

Πότε επιτέλους θα μας δώσουν λεφτά; Δεν θα μας δώσουν λεφτά; Οχι, στο τέλος θα μας δώσουν λεφτά. Και πόσα λεφτά χρειάζονται για τις ανάγκες του τόπου; Τριάντα δισεκατομμύρια! Λίγα λες. Σαράντα. Λίγα λες. Βάλε πενήντα για να ’σαι μέσα;

Πρώτο: Αξιόπιστη, ταχύτατη κρατική μηχανή. Με σύγχρονες υποδομές. Με κατάργηση της πολυνομίας. Με στραγγαλισμό της γραφειοκρατίας. Και με εξειδικευμένο προσωπικό. Τίποτε απ’ όλα αυτά. Επί σειρά δεκαετιών. Γιατί; Οι λόγοι διάφοροι και αλληλοσυγκρουόμενοι. Εντέλει ένα πράμα έχει σημασία. Ακρα του τάφου σιωπή!

Δεύτερο: Πόλεμος μέχρις εσχάτων στη φοροδιαφυγή. Γιατί ετησίως από τον δημόσιο κορβανά εξαερώνονται 6,5 δισ. του ΦΠΑ. Και μεσοσταθμικά η χώρα χάνει άλλα 18 δισ. από την τρέχουσα φοροδιαφυγή. Ο κλέψας του κλέψαντος. Πώς θα την καταπολεμήσουμε; Οι συναλλαγές να γίνονται με πλαστική κάρτα. Πριτς! Εμείς θα κλέβουμε. Πώς; Θα πληρώνουμε κάτω από το τραπέζι με μετρητά. Μα έτσι καταστρέφεις την οικονομία. Οχι, σου λέει. Ας τα πάρει η κυβέρνηση πρώτα από τους ολιγάρχες και μετά βλέπουμε. Ετσι χιλιάδες «πατριώτες» εξακολουθούν να κατακλέβουν την πατρίδα. Εντέλει ένα πράμα έχει σημασία. Ακρα του τάφου σιωπή!

Τρίτο και τελευταίο: Παραγωγική ανάταση. Εδώ και Τώρα. Από χθες. Τι λέω τώρα. Από προχθές. Κι όμως τα τελευταία χρόνια η μισή βιομηχανική, παραγωγική βάση της Ψωροκώσταινας εκτελέστηκε. Με συνοπτικές διαδικασίες. Κι όμως τα περισσότερα προϊόντα είναι εισαγόμενα. Κι όμως όσο δεν παράγεις και δεν εξάγεις, τόσο θα ζεις με δανεικά. Τόσο θα είσαι εξαρτημένος από τους δανειστές. Και τόσο περισσότερο θα εκχωρείς κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένα κέντρα. Εντέλει ένα πράγμα έχει σημασία. Ακρα του τάφου σιωπή!
Το αποτέλεσμα; Ολοι μα όλοι μιλάνε, εκλιπαρούν, αγωνιούν, κοιμούνται, ξυπνάνε, περπατάνε, σκέφτονται και προβληματίζονται για τα λεφτά. Πότε επιτέλους θα μας δώσουν λεφτά; Δεν θα μας δώσουν λεφτά; Οχι, στο τέλος θα μας δώσουν λεφτά. Και πόσα λεφτά χρειάζονται για τις ανάγκες του τόπου; Τριάντα δισεκατομμύρια! Λίγα λες. Σαράντα. Λίγα λες. Βάλε πενήντα για να ’σαι μέσα.

Εντέλει ένα πράμα έχει σημασία. Κάθε πρεζόνι που διαρκώς ζητάει την τζούρα του για την επιβίωσή του πορεύεται προς την εξαθλίωση και τον θάνατό του. Χωρίς οριστική απεξάρτηση, άκρα του τάφου σιωπή!





 Δημήτρης Δανίκας στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ