Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
Είναι πλέον κοινά παραδεκτό. Οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου οδήγησαν στον οριστικό ενταφιασμό της διαίρεσης σε «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».
Το σχήμα αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματικό προκειμένου να εκτοξευθούν στο κέντρο της πολιτικής ζωής περιθωριακά κόμματα και να οικοδομηθούν εκ του μηδενός, και εκ της πολιτικής ανυποληψίας, λαμπρές πολιτικές καριέρες.
Πλέον, όμως, δεν αντέχει στη σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Το αποτέλεσμα της κάλπης οδήγησε στην κατάρρευση κι ορισμένων βολικών κι εύπεπτων μύθων, που καταδυνάστευσαν την πολιτική και τους πολίτες τα τελευταία χρόνια.
* Τα κόμματα που εισηγούνται μνημόνια χάνουν. Λάθος, μπορούν να είναι με την ίδια ευκολία «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» και να επιβραβεύονται και στις δύο περιπτώσεις, αρκεί να διαβουκολούν επιτυχώς το πολιτικό σώμα. Η τέχνη της παραπλάνησης είναι στοιχείο της πολιτικής.
* Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ο μικρότερος εταίρος πληρώνει το κόστος και εξαφανίζεται πολιτικά. Λάθος. Επιβιώνει εάν ενταχθεί πλήρως στον πολιτικό σχεδιασμό του μεγάλου εταίρου, διατηρώντας ζωντανή την προοπτική της νομής της λείας από την συμμετοχή στην εξουσία.
* Ο… σοφός λαός τιμωρεί όσους τον εμπαίζουν. Ουδέν αναληθέστερο. Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» απαντάται και στην πολιτική. Η εθελούσια αποπλάνηση είναι πιο βολική από τη σύγκρουση με την αλήθεια.
* Στην Αριστερά, και τα κόμματα της, κατισχύουν οι αρχές. Ισως στο πολύ μακρινό παρελθόν. Μετά τον Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι η προσωπολατρία έπαψε να είναι αμάρτημα. Εγινε υποχρέωση κι όρος επιβίωσης εντός των τειχών της. Και πολύ περισσότερο το αριστερό κόμμα όχημα ικανοποίησης της φιλοδοξίας του ηγέτη του.
* Στην πολιτική, όπως και στην πραγματική ζωή, δεν μπορείς να περάσεις το ποτάμι από το ίδιο σημείο δύο φορές, χωρίς να βραχείς. Κι όμως, μπορείς. Ο νικητής του Σεπτεμβρίου νίκησε τον εαυτό του, του Ιανουαρίου.
Ο μνημονιακός, τον αντιμνημονιακό.
* Η πίστη σε αρχές κι αξίες, αργά ή γρήγορα, επιβραβεύεται. Ναι, αν δεν είναι εργαλειακή κατασκευή. Αλλο πράγμα οι συσχετισμοί που αποκρυσταλλώνονται σε συνθήκες κομματικού σωλήνα κι άλλο η δοκιμασία τους στην κοινωνική πυρά. Απόδειξη; Η τύχη της ΛΑΕ.
* Η σιωπή φέρνει λήθη. Επειτα από 7 χαμένες εκλογές -εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές- σε έξι χρόνια, στη Ν.Δ. θα πρέπει να καταλάβουν ότι χρωστούν μια πειστική εξήγηση για την περίοδο 2004-2009, που οδήγησε τη χώρα στα κράσπεδα της χρεοκοπίας. Οσο δεν το κάνουν, δεν έχουν ελπίδα και προοπτική ανάκαμψης.
* Οι καλές, ρηξικέλευθες ιδέες και τα φωτογενή πρόσωπα αρκούν για την εκλογική επιτυχία. Ολέθριος συλλογισμός. Οταν δεν συναρθρώνονται σε ελκυστικό και πειστικό πολιτικό «διά ταύτα» εκλαμβάνονται ως επικοινωνιακή μανιέρα (βλέπε Ποτάμι).
* Οι εκλογές λύνουν προβλήματα. Ναι, όταν αφορούν στη σύνολη κοινωνία κι όχι κομματικές διευθετήσεις. Τότε περιπλέκουν τα πράγματα κι οδηγούν το πολιτικό σύστημα στα όρια της εντροπίας. Το θηριώδες ποσοστό της αποχής το επιβεβαιώνει.
Aπo: naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου