Αλέξη, θα το πιεις όλο το πικρό ποτήρι...

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Ο πρωθυπουργός, είχε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία, αμέσως μετά τις πρόσφατες εκλογές να κάνει τη διαφορά. Την κλώτσησε όμως. Είχε την ευκαιρία να απευθύνει κάλεσμα σε ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, να αναθέσει την εξουσία σε έναν κοινής αποδοχής ικανό διαχειριστή πλαισιώνοντάς τον από ανθρώπους που γνωρίζουν και μπορούν να κάνουν τη δουλειά.

Προτίμησε όμως να λειτουργήσει όπως συνήθως λειτουργούν οι Έλληνες πολιτικοί, κοντόφθαλμα, χωρίς όραμα και με μόνο κριτήριο να... 

γαντζωθεί στην εξουσία. Την οποία πίστεψε ότι θα κρατά επ’ αόριστον από τη στιγμή που οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν φαίνονται ικανοί να του αντιπαρατεθούν. Έχασε έτσι την ευκαιρία να προκαλέσει ένα θετικό πολιτικό σοκ εντός και εκτός ελληνικών συνόρων. Να δώσει στίγμα πραγματικού ηγέτη με μακροπρόθεσμη προοπτική και προσωπικό μέλλον, να δώσει το μήνυμα σε εταίρους και αγορές, ότι η χώρα εισέρχεται σε μία διαφορετική περίοδο.

Μία περίοδο σκληρής δουλειάς, η οποία ωστόσο θα συνοδεύεται από αξιοπιστία και δυνατότητα δημιουργίας σχέσεων εμπιστοσύνης με την κοινωνία αλλά και τους επενδυτές. Όμως η ευκαιρία χάθηκε. Ο ίδιος και οι στενοί συνεργάτες του μπορεί να μην το αντιλαμβάνονται ακόμη, όμως η εξουσία που με τόσο πάθος διατήρησαν στηριζόμενοι στην θέληση μερίδας των ψηφοφόρων να του δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία, στο επικοινωνιακό του γκελ που ακόμη διατηρούσε μέρος της λάμψης του και στην απουσία σοβαρής πολιτικής αντιπρότασης, έχει ένα πολύ δραματικό κόστος.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα το πιει όλο το πικρό ποτήρι μέχρι την τελευταία σταγόνα. Θα είναι εκείνος που θα έχει επιβάλει στην ελληνική κοινωνία μέτρα απάνθρωπα, μέτρα ισοπεδωτικά, μέτρα που φτωχοποιούν και αμφισβητούν ακόμη και τη δυνατότητα επιβίωσης, μέτρα που καταστρέφουν την ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα, μέτρα που επιταχύνουν αντί να αντιστρέφουν το σπιράλ της ύφεσης και της καθοδικής πορείας της οικονομίας. Και θα τα επιβάλει χωρίς οποιοδήποτε αντίβαρο, χωρίς αναπτυξιακό αντιστάθμισμα, χωρίς ουδεμία σοβαρή πρόταση ή ιδέα αντίδρασης.

Και όταν θα έχει πιει και την τελευταία σταγόνα και θα έχει ξεφτίσει το παραμύθι της κυβερνητικής ευκαιρίας που δικαιούταν και επί χρόνια επιζητούσε η αριστερά, τότε θα βρεθεί στο επίκεντρο της κοινωνικής οργής, η οποία ελπίζω να μην λάβει κάποια στιγμή ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η εξουσία για τον κύριο Τσίπρα μπορεί να αποδειχθεί μία τεράστια παγίδα για την πολιτική του επιβίωση. Όχι, δεν κινδυνεύει από καμιά Νέα Δημοκρατία, από κανέναν από τους 4 υποψήφιους αρχηγούς. Δεν μπορούν να τον κερδίσουν. Όμως μπορεί να τον κερδίσει ο ίδιος του ο εαυτός και το Μνημόνιο που κουβαλά στις πλάτες του.

Αν μέχρι στιγμής, έχει χρειαστεί να λάβει απίστευτα μέτρα που υπερβαίνουν ακόμη και τα όρια της ψυχοπάθειας, μέτρα που τιμωρούν τους πολίτες και δεν μπορούν να δώσουν λύση ούτε στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής αλλά ούτε και στην εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και αυτό μόνο και μόνο για να επιτύχει μία αξιολόγηση που κυρίως κλείνει τις εκκρεμότητες από το παρελθόν και του προσφέρει αμελητέες μόνο χρηματοδοτικές ανάσες, τότε πώς θα περάσει στο κυρίως Μνημόνιο; Πώς θα μπορέσει για παράδειγμα να προωθήσει το Μεσοπρόθεσμο;

Ας αναλογισθεί τι έχει μπροστά του και ας αποφασίσει. Το "παράθυρο" επίπλαστης αισιοδοξίας που θα ανοίξουν οι αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών και η πρώτη αξιολόγηση, η οποία κουτσά στραβά θα γίνει αποδεχτή, ακόμη και αν οδηγήσει σε επιφανειακή συζήτηση για το Χρέος, δεν θα μείνει ανοιχτό για πολύ. Και στο δρόμο του ο πρωθυπουργός θα ξαναβρεί πιθανότατα δραματικά διλήμματα όπως ένα grexit… Ας ελπίσουμε ότι έστω και από ανάγκη και προ του οριστικού αδιέξοδου, θα κάνει τότε το βήμα που αρνήθηκε να κάνει είτε προεκλογικά είτε αμέσως μετά τις εκλογές. Διαφορετικά θα κινδυνέψει να αντιμετωπίσει μία κόλαση.

Τα επισημαίνω τώρα που νιώθει παντοδύναμος πολιτικά, που θεωρεί ότι έχει όσες πολιτικές εφεδρείες και αν χρειαστεί, από Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ ή Λεβέντη και που η Νέα Δημοκρατία περνά τη φάση της εσωστρέφειάς της αντιμετωπίζοντας ακόμη και τον κίνδυνο της διάσπασης. Τώρα που πολιτικά είναι στα πολύ πάνω του, τώρα πρέπει να αναλογισθεί και να συνειδητοποιήσει πού βαδίζει.

Aπο:  capital.gr