Γράφει ο Κώστας Ψωμιάδης
Υπάρχει ένα πολύτιμο μέταλλο, που το
ζηλεύουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Υπάρχει επίσης μία
επιχείρηση, που αξιοποιεί αυτό το μέταλλο και θα μπορούσε να αποτελέσει
παράδειγμα, αλλά και στόχος εξαγοράς απ’ όλους τους ανταγωνιστές.
Αυτή την επιχείρηση, που βρίσκεται υπό δημόσιο έλεγχο, οι ακραιφνείς οπαδοί της ελεύθερης αγοράς φρόντισαν να την υπονομεύσουν, με παράλογες αποφάσεις και εξωπραγματικές κινήσεις, ροκανίζοντας τα χρηματοοικονομικά της δεδομένα.
Η ΛΑΡΚΟ, η μοναδική παραγωγός και εξαγωγέας σιδηρονικελίου στην Ε.Ε., αντί να αποτελεί το βασικό μοχλό για τη στήριξη της χειμαζόμενης οικονομίας, προσπαθεί να επουλώσει τα «τραύματα» που της κατέφεραν οι διορισμένες διοικήσεις των προηγούμενων δεκαετιών και, κυρίως, οι γαλαζοπράσινες της τελευταίας πενταετίας.
Σε συνδυασμό με το εξωφρενικά υψηλό ενεργειακό κόστος, το οποίο υπερδιπλασιάστηκε κατά την τελευταία 10ετία, αλλά και οι ιδιαίτερα χαμηλές τιμές του νικελίου στις διεθνείς αγορές εμπορευμάτων, δημιούργησαν ένα θανατηφόρο μίγμα αρνητικών συνθηκών, το οποίο η νέα διοίκηση καλείται να αντιμετωπίσει με στόχο την επιβίωσή της επιχείρησης, αλλά και την πορεία της προς εξυγίανση.
«Δωράκι» στους διεθνείς οίκους
Τους τελευταίους μήνες, με πρόεδρο τον οικονομολόγο, Μιχάλη Ρένεση και διευθύνοντα σύμβουλο τον μεταλλειολόγο, Άνθιμο Ξενίδη, η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ προσπαθεί να συμμαζέψει όσα άφησαν οι προηγούμενες διοικήσεις, μειώνοντας όσες δαπάνες μπορούν να κοπούν και προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες αντιξοότητες, ώστε να ανοίξει τον δρόμο για την επόμενη ημέρα.
Η «κληρονομιά», ωστόσο, είναι βαριά, καθώς η διοίκηση που είχε διοριστεί από την κυβέρνηση Καραμανλή, είχε προχωρήσει σε headging με τιμές νικελίου πολύ χαμηλότερες από το πραγματικό κόστος παραγωγής! Αυτό «φέσωσε» την επιχείρηση με τουλάχιστον 400 εκατ. δολάρια, ενώ στους ωφελημένους συγκαταλέγονται όλα τα… καλά παιδιά των διεθνών οίκων, όπως Goldman Sachs, JΡ Μorgan, Βarclays και η γερμανική Ηypo.
Στη συνέχεια ήρθαν τα μνημονιακά χρόνια, κατά τα οποία οι επιβαρύνσεις στο ενεργειακό κόστος εκτίναξαν την τιμή του ρεύματος στα ύψη, με αποτέλεσμα το 2013 οι δαπάνες της ΛΑΡΚΟ για ηλεκτρική ενέργεια να διπλασιαστούν, σε σύγκριση με το 2009.
Ο συνδυασμός των αρνητικών εξελίξεων οδήγησε σε αύξηση του χρέους προς τη ΔΕΗ, πάνω από τα 225 εκατ. ευρώ, παρά τις, κατά περιόδους, συμφωνίες και ρυθμίσεις που έγιναν μεταξύ των δύο πλευρών.
Συμφωνίες με ΔΕΗ
Η νέα διοίκηση κάνει μεγάλες προσπάθειες για να διατηρήσει τις συμφωνίες με τη ΔΕΗ, με την καταβολή ποσών έναντι των οφειλών και των νέων χρεώσεων, αναμένοντας, παράλληλα, τη διαδικασία απευθείας διαπραγμάτευσης με την επιχείρηση ηλεκτρισμού, για τον καθορισμό των νέων βιομηχανικών τιμολογίων.
Η μείωση του ενεργειακού κόστους, σε συνδυασμό με τη μείωση των λειτουργικών δαπανών και τη διευθέτηση των παλαιότερων οφειλών, αποτελούν το κλειδί για τη νέα πορεία της ΛΑΡΚΟ.
Τεχνητή… αμαύρωση
Άλλωστε, εάν η επιχείρηση βρισκόταν σε αδιέξοδη κατάσταση, όπως θέλουν να παρουσιάζουν διάφοροι παράγοντες της αγοράς (γιατί άραγε;) ή κάποια συγκεκριμένα ρεπορτάζ από συγκεκριμένα Μέσα Ενημέρωσης (τυχαία, άραγε;), δεν θα αποτελούσε την «πολύφερνη νύφη» όλων των μεγάλων δυνάμεων της παγκόσμιας μεταλλευτικής αγοράς.
Όταν η κυβέρνηση Σαμαρά ανακοίνωσε την πρόθεσή της να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, εμφανίστηκαν άμεσα ή έμμεσα (μέσω εγχώριων συνεργατών) να ενδιαφέρονται όλες οι μεγάλες πολυεθνικές του κλάδου, αλλά και ομοειδείς επιχειρήσεις από όλες τις άκρες του κόσμου.
Για μία «καταστραμμένη» επιχείρηση θα υπήρχε άραγε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον; Το ερώτημα είναι ρητορικό, αλλά δείχνει ότι η δημόσια ΛΑΡΚΟ μπορεί να αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες, χωρίς αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, αλλά με ορθολογική και χρηστή διαχείριση.
Το κρυφό πλεονέκτημα
Παράλληλα με όλα τα υπόλοιπα «όπλα» που έχει στα χέρια της η νέα διοίκηση της ΛΑΡΚΟ για να αντιμετωπίσει τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, είναι και ο λιγνίτης, που εξάγεται στο ορυχείο των Σερβίων Κοζάνης.
Πρόκειται για ένα ακόμη «δώρο της φύσης» προς την επιχείρηση, με αποτέλεσμα η σωστή διαχείριση και η ορθολογική αξιοποίηση μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και στην αντίστροφη πορεία. Άλλωστε, τη σημερινή παραγωγή του λιγνίτη η ΛΑΡΚΟ τη διαθέτει στη ΔΕΗ, με βάση συμφωνία που υπάρχει εδώ και μία 8ετία, έναντι παλαιότερων οφειλών για την κατανάλωση ρεύματος.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Finance & markets Voice, της Πέμπτης 24 Δεκεμβρίου 2015.
Αυτή την επιχείρηση, που βρίσκεται υπό δημόσιο έλεγχο, οι ακραιφνείς οπαδοί της ελεύθερης αγοράς φρόντισαν να την υπονομεύσουν, με παράλογες αποφάσεις και εξωπραγματικές κινήσεις, ροκανίζοντας τα χρηματοοικονομικά της δεδομένα.
Η ΛΑΡΚΟ, η μοναδική παραγωγός και εξαγωγέας σιδηρονικελίου στην Ε.Ε., αντί να αποτελεί το βασικό μοχλό για τη στήριξη της χειμαζόμενης οικονομίας, προσπαθεί να επουλώσει τα «τραύματα» που της κατέφεραν οι διορισμένες διοικήσεις των προηγούμενων δεκαετιών και, κυρίως, οι γαλαζοπράσινες της τελευταίας πενταετίας.
Σε συνδυασμό με το εξωφρενικά υψηλό ενεργειακό κόστος, το οποίο υπερδιπλασιάστηκε κατά την τελευταία 10ετία, αλλά και οι ιδιαίτερα χαμηλές τιμές του νικελίου στις διεθνείς αγορές εμπορευμάτων, δημιούργησαν ένα θανατηφόρο μίγμα αρνητικών συνθηκών, το οποίο η νέα διοίκηση καλείται να αντιμετωπίσει με στόχο την επιβίωσή της επιχείρησης, αλλά και την πορεία της προς εξυγίανση.
«Δωράκι» στους διεθνείς οίκους
Τους τελευταίους μήνες, με πρόεδρο τον οικονομολόγο, Μιχάλη Ρένεση και διευθύνοντα σύμβουλο τον μεταλλειολόγο, Άνθιμο Ξενίδη, η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ προσπαθεί να συμμαζέψει όσα άφησαν οι προηγούμενες διοικήσεις, μειώνοντας όσες δαπάνες μπορούν να κοπούν και προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες αντιξοότητες, ώστε να ανοίξει τον δρόμο για την επόμενη ημέρα.
Η «κληρονομιά», ωστόσο, είναι βαριά, καθώς η διοίκηση που είχε διοριστεί από την κυβέρνηση Καραμανλή, είχε προχωρήσει σε headging με τιμές νικελίου πολύ χαμηλότερες από το πραγματικό κόστος παραγωγής! Αυτό «φέσωσε» την επιχείρηση με τουλάχιστον 400 εκατ. δολάρια, ενώ στους ωφελημένους συγκαταλέγονται όλα τα… καλά παιδιά των διεθνών οίκων, όπως Goldman Sachs, JΡ Μorgan, Βarclays και η γερμανική Ηypo.
Στη συνέχεια ήρθαν τα μνημονιακά χρόνια, κατά τα οποία οι επιβαρύνσεις στο ενεργειακό κόστος εκτίναξαν την τιμή του ρεύματος στα ύψη, με αποτέλεσμα το 2013 οι δαπάνες της ΛΑΡΚΟ για ηλεκτρική ενέργεια να διπλασιαστούν, σε σύγκριση με το 2009.
Ο συνδυασμός των αρνητικών εξελίξεων οδήγησε σε αύξηση του χρέους προς τη ΔΕΗ, πάνω από τα 225 εκατ. ευρώ, παρά τις, κατά περιόδους, συμφωνίες και ρυθμίσεις που έγιναν μεταξύ των δύο πλευρών.
Συμφωνίες με ΔΕΗ
Η νέα διοίκηση κάνει μεγάλες προσπάθειες για να διατηρήσει τις συμφωνίες με τη ΔΕΗ, με την καταβολή ποσών έναντι των οφειλών και των νέων χρεώσεων, αναμένοντας, παράλληλα, τη διαδικασία απευθείας διαπραγμάτευσης με την επιχείρηση ηλεκτρισμού, για τον καθορισμό των νέων βιομηχανικών τιμολογίων.
Η μείωση του ενεργειακού κόστους, σε συνδυασμό με τη μείωση των λειτουργικών δαπανών και τη διευθέτηση των παλαιότερων οφειλών, αποτελούν το κλειδί για τη νέα πορεία της ΛΑΡΚΟ.
Τεχνητή… αμαύρωση
Άλλωστε, εάν η επιχείρηση βρισκόταν σε αδιέξοδη κατάσταση, όπως θέλουν να παρουσιάζουν διάφοροι παράγοντες της αγοράς (γιατί άραγε;) ή κάποια συγκεκριμένα ρεπορτάζ από συγκεκριμένα Μέσα Ενημέρωσης (τυχαία, άραγε;), δεν θα αποτελούσε την «πολύφερνη νύφη» όλων των μεγάλων δυνάμεων της παγκόσμιας μεταλλευτικής αγοράς.
Όταν η κυβέρνηση Σαμαρά ανακοίνωσε την πρόθεσή της να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, εμφανίστηκαν άμεσα ή έμμεσα (μέσω εγχώριων συνεργατών) να ενδιαφέρονται όλες οι μεγάλες πολυεθνικές του κλάδου, αλλά και ομοειδείς επιχειρήσεις από όλες τις άκρες του κόσμου.
Για μία «καταστραμμένη» επιχείρηση θα υπήρχε άραγε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον; Το ερώτημα είναι ρητορικό, αλλά δείχνει ότι η δημόσια ΛΑΡΚΟ μπορεί να αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες, χωρίς αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, αλλά με ορθολογική και χρηστή διαχείριση.
Το κρυφό πλεονέκτημα
Παράλληλα με όλα τα υπόλοιπα «όπλα» που έχει στα χέρια της η νέα διοίκηση της ΛΑΡΚΟ για να αντιμετωπίσει τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, είναι και ο λιγνίτης, που εξάγεται στο ορυχείο των Σερβίων Κοζάνης.
Πρόκειται για ένα ακόμη «δώρο της φύσης» προς την επιχείρηση, με αποτέλεσμα η σωστή διαχείριση και η ορθολογική αξιοποίηση μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και στην αντίστροφη πορεία. Άλλωστε, τη σημερινή παραγωγή του λιγνίτη η ΛΑΡΚΟ τη διαθέτει στη ΔΕΗ, με βάση συμφωνία που υπάρχει εδώ και μία 8ετία, έναντι παλαιότερων οφειλών για την κατανάλωση ρεύματος.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Finance & markets Voice, της Πέμπτης 24 Δεκεμβρίου 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου