Τι θα συμβεί αν αντί να ζητάς συγγνώμη στους γύρω σου

Αλήθεια, έχεις παρατηρήσει ποτέ πόσο συχνά ζητάς συγγνώμη; Αν όχι, σε πληροφορώ ότι το κάνεις πολύ πιο συχνά απ' όσο φαντάζεσαι Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να νιώθεις άσχημα. Στην τελική ανάλυση, όλοι μας στο ίδιο καζάνι βράζουμε: δεν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να μην είναι κατ' εξοχήν και κατά συρροήν «απολογητής» στους γύρω του. Στην τελική ανάλυση, δεν...






υπάρχει αρσενικό που να μην έχει αναγκαστεί να «πλακωθεί» στα «σόρι» και τα «δεν θα ξαναγίνει» προς τον προϊστάμενο στη δουλειά επειδή άργησε (ξανά) πέντε λεπτά να πάει στο γραφείο ή προς τη γυναίκα του επειδή ξέχασε (για πολλοστή φορά) την επέτειο γάμου ή, φυσικά, προς τον κολλητό επειδή άργησε (ξανά) σε κάποιο ραντεβού...

Όλα αυτά στα λέω γιατί κατ' εξοχήν και κατ' εξακολούθηση «απολογητής» ήμουν κι εγώ. Τουλάχιστον, μέχρι τη στιγμή που ανακάλυψα τη συγκεκριμένη ανάρτηση στο Tumblr, η οποία και κέντρισε το ενδιαφέρον μου:

Τι ακριβώς αναφέρεται στο συγκεκριμένο post; Εν ολίγοις, ότι ο χρήστης Vijara κατάφερε να αλλάξει τον τρόπο που τον αντιμετώπιζαν οι γύρω του στην καθημερινότητά του (προς το καλύτερο, φυσικά) κάνοντας κάτι πολύ απλό: αλλάζοντας τη λέξη «συγγνώμη» με «ευχαριστώ». Αντικαθιστώντας, δηλαδή, την απολογία, με ευγνωμοσύνη.

Όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο, όταν διαβάζεις κάτι ανάλογο, το πρώτο πράγμα που συμβαίνει είναι να σου γεννηθεί η επιθυμία να τσεκάρεις αν ευσταθεί, δοκιμάζοντάς το άμεσα στον εαυτό σου. Κάτι που, εκ προκειμένω, έχω ξεκινήσει να κάνω εδώ και μια εβδομάδα. Με δυσκολία, είναι η αλήθεια (δεν είναι λίγες οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να απολογηθεί στον αρχισυντάκτη μου για κάποιο σφάλμα που εντόπισε σε κάποιο κείμενό μου αντί να του πω απλά “ευχαριστώ για την υπόδειξη” ή, αντίστοιχα, να θέλω να ζητήσω συγγνώμη από κάποιον κολλητό που έστησα σε κάποιο ραντεβού, αντί να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου που με περίμενε...), όμως τελικά τα κατάφερα.

Αναρωτιέσαι λοιπόν αν η συγκεκριμένη «προσπάθεια» επέφερε τελικά κάποια ουσιαστική αλλαγή στην καθημερινότητά μου; Αν έπιασε τόπο;

Η γρήγορη απάντηση είναι «εννοείται». Αναλογιζόμενος, όμως, το πώς και το γιατί μια τόση απλή αλλαγή είχε τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μου (γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό συνέβη), κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:

Ως άνθρωπος είχα την τάση να παίρνω τα πράγματα πάντα σοβαρά και την κριτική των άλλων πάντα τοις μετρητοίς, είτε επρόκειτο για κάποια υπόδειξη που μου έκανε κάποιος συνεργάτης πάνω στη δουλειά, είτε για την κρίση ενός φίλου πάνω σε κάποιο ζήτημα που αφορούσε τη σχέση μας. Με αυτό το δεδομένο λοιπόν, μέχρι πρόσφατα, όποτε μου γινόταν κάποιο σχόλιο που ένιωθα ότι με έβαζε στη θέση του απολογούμενου πάνω σε κάποια κουβέντα, αυτόματα ένιωθα ενοχές -κάτι που, μοιραία, με ανάγκαζε να υιοθετήσω αμυντική στάση, σπαταλώντας εν τέλει τον χρόνο μου αλλά και εκείνον του συνομιλητή μου προσπαθώντας από την μια να τον πείσω ότι είχα δίκιο και από την άλλη, «παλεύοντας» να συνέλθω από το λάθος μου. Μια κατάσταση που, μοιραία, «γεννούσε» επιθετικότητα.

Διάβασε σχετικά: Έκανες φάουλ; Να τι πρέπει να κάνεις για να γλιτώσεις την «κόκκινη»

Αλλάζοντας όμως την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων καταστάσεων με τον τρόπο που προανέφερα, τελικά όχι μόνο «έφτιαξε» την καθημερινότητά μου αλλά παράλληλα, βελτίωσε ουσιαστικά την ποιότητα της επικοινωνίας με τους γύρω μου -κάτι που, αν το σκεφτείς, είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού η έκφραση ευγνωμοσύνης, όπως και να το κάνουμε, είναι καλύτερος τρόπος για να συνδυαλέγεσαι από το να «παίζεις ξύλο» προσπαθώντας να πείσεις τον άλλο ότι δεν είσαι ελέφαντας (πολύ δε περισσότερο αν βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι είσαι).

Μια δοκιμή θα πείσει κι εσένα...

Απο: newsnowgr.com