Ο.Μ.Ε. - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ

΄Ηταν 8 Μάρτη του 1857, όταν ξεσηκώθηκαν οι εργάτριες των υφαντουργείων της Νέας Υόρκης και διεκδίκησαν λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερα μεροκάματα και ανθρωπινότερες συνθήκες εργασίας, κάτι που οι άντρες συνάδελφοί τους είχαν πετύχει από χρόνια.

΄Ηταν 8 Μάρτη του 1910, όταν η Κλάρα Τσέτκιν διεκδίκησε και πέτυχε, στην Δεύτερη Διεθνή Διάσκεψη των Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, την καθιέρωση αυτής της ημέρας, σαν Ημέρας της Γυναίκας.

΄Ηταν 8 Μάρτη του 1917, όταν 200.000 γυναίκες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Πετρούπολης της Ρωσίας και φώναξαν «Ψωμί-Κάτω ο Πόλεμος-Βελτίωση της Κατάστασης των Γυναικών».

Ήταν 8 Μάρτη του 1945, όταν οι κρατούμενες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ της Γερμανίας, ένα κολαστήριο, που οι γυναίκες χρησιμοποιούνταν για την σεξουαλική ικανοποίηση πολιτών, στρατιωτικών, ακόμη και κρατουμένων, γιόρτασαν την Ημέρα της Γυναίκας, λίγο πριν την απελευθέρωσή τους, τον Απρίλιο του 1945.

Λίγες μόνο ημερομηνίες, από τις ατέλειωτες 8 Μάρτη των ιστορικών αγώνων του γυναικείου κινήματος για ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη.

Σήμερα 8 Μάρτη του 2017 η γυναίκα συνεχίζει... 

τον αγώνα της. Μπορεί μετά από τόσους αγώνες να έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στη παιδεία, στην υγεία, στην αμειβόμενη εργασία, όμως η βία κατά των γυναικών παραμένει παγκόσμιο φαινόμενο που συγκαλύπτεται ή γίνεται σιωπηρά ανεκτή.
Οι γυναίκες συνεχίζουν να αποτελούν το 70% των φτωχών του κόσμου. Τα 2/3 των αναλφάβητων ενηλίκων είναι γυναίκες. Το 80% των προσφύγων είναι γυναίκες και παιδιά. Το 80% αυτών που καλλιεργούν χωράφια είναι γυναίκες ενώ μόλις το 1% κατέχουν τη γη και μόνο το 6% παράγουν εισόδημα.

Οι γυναίκες σήμερα συνεχίζουν να υπολείπονται σε εργασία και αμοιβές ενώ συνεχίζουν να παραμένουν ευάλωτος πληθυσμός – στόχος. Στο όνομα μιας στρεβλής ισότητας οι γυναίκες υποχρεώνονται σε δραματική παράταση του εργασιακού τους βίου ανατρέποντας προγραμματισμούς εξαντλώντας κάθε όριο ανοχής και αντοχής. Κοινωνικές υποδομές – προστασία μητρότητας υφίστανται κατ’ επίφαση, ίσα ίσα για να μην προκαλούν με την ανυπαρξία τους το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Οι βίαιες περικοπές συνολικά των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε υγεία – παιδεία – ασφάλιση – εργασία – αμοιβές πλήττει περισσότερο τις γυναίκες, οι οποίες για να χωρέσουν όλους τους ρόλους, επιλέγουν τη μαύρη εργασία , τη μερική απασχόληση και τις ευέλικτες μορφές εργασίας, εξυπηρετώντας τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές που επιβάλλονται από ιδιαίτερα από τις μνημονιακές πολιτικές.Σήμερα, που οι εργαζόμενοι δεχόμαστε την πιο άγρια επίθεση, όλα αυτά που συμβολίζει η 8^η του Μάρτη είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Βιώνουμε τις βάρβαρες συνέπειες μιας σοβαρής καπιταλιστικής κρίσης. Πλήττονται δικαιώματα των εργαζομένων που έχουν κατακτηθεί με αίμα εδώ και έναν αιώνα. Μισθοί μειώνονται, συλλογικές διαπραγματεύσεις καταργούνται, ασφαλιστικά δικαιώματα υποβαθμίζονται, κοινωνικές παροχές εκμηδενίζονται μέχρι τελικής κατάργησής τους. Το 8ωρο, κατακτημένο με αίμα, αποτελεί πλέον κενό  γράμμα, αφού οι εργαζόμενοι σύμφωνα και με τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που απορύθμισαν πλήρως την εργασία, πρέπει να παραμένουν στην εργασία  όσο και όποτε τους χρειάζεται ο εργοδότης.

Οι μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων ετών ήταν καταστροφικές όχι μόνο για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αλλά και για την ίδια την οικονομία και το δημόσιο πλούτο της χώρας Τα πρώτα θύματα αυτής της επίθεσης είναι οι γυναίκες. Αποτελούν το μεγάλο ποσοστό των ανέργων, πολύ υψηλότερο από αυτό των ανδρών . Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, που αυξάνονται αλματωδώς έναντι της νόμιμης εργασίας, αφορούν περισσότερο τις γυναίκες, οι οποίες αναγκάζονται να αποδεχθούν περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα για να αντιμετωπίσουν και τις ανάγκες της οικογένειας. Η  αναλγησία των μνημονιακών Κυβερνήσεων φαίνεται από τον τρόπο, που αντιμετώπισε τις γυναίκες, αφού τάχα για λόγους ισότητας, αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησής τους ακόμα και αυτών που έχουν τρία παιδιά, χωρίς να λαμβάνει παράλληλα κανένα μέτρο για τη στήριξη της οικογένειας. Οι παιδικοί σταθμοί περιορίστηκαν σε σχέση με τις ανάγκες αλλά και άλλες παροχές, όπως «βοήθεια στο σπίτι», συρρικνώθηκαν, με αποτέλεσμα η οικογένεια και η γυναίκα ειδικότερα, να επιβαρύνεται περισσότερο, αφού καλείται να αναπληρώσει την έλλειψή τους.

Για αυτό το Γυναικείο Κίνημα ,παράλληλα με το Συνδικαλιστικό , διεκδικεί την ανατροπή των μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν απ’ αυτά, έτσι, ώστε με την λήψη συγκεκριμένων μέτρων να αντιμετωπιστεί η τραγική πλέον κατάσταση όχι μόνο των Γυναικών αλλά ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας.

Διεκδικούμε συγκεκριμένα μέτρα που :

• Θα στηρίζουν την εργασία.
• Θα αντιμετωπίζουν τη μεγάλη ανεργία στις γυναίκες.
• Θα εξασφαλίζουν την επαγγελματική εξέλιξη, με βάση τα προσόντα που έχει σήμερα η γυναίκα.
• Θα κατοχυρώνουν και θα διευρύνουν τα ασφαλιστικά της δικαιώματα.
• Θα αναβαθμίζουν το κοινωνικό κράτος και τις παροχές προς την οικογένεια.
• Θα προωθούν την αλλαγή των πολιτιστικών προτύπων, ώστε να αναδεικνύουν τη γυναίκα ισότιμη με τον άνδρα σε όλους τους τομείς.