Η ελπίδα για το αύριο της χώρας είναι εδώ και είναι έτοιμη

Η κυβέρνηση πέρασε από τη Βουλή τα εξοντωτικά μέτρα για το μέλλον των πολιτών, αλλά, το πρόβλημα των πολιτών δεν είναι τόσο τα μέτρα που ψήφισε χτες και αυτή η κυβέρνηση. Είναι ότι δε βλέπει πώς θα σωθεί απ' αυτή την εξόντωση. Επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν πια πέραση στο λαό. Απαξιώθηκαν με την πολιτική που άσκησαν όταν κυβέρνησαν. Κι όμως. Υπάρχει εδώ έξω ένας λαός που περιμένει διψασμένος για το καινούργιο. Αυτός ο λαός είναι το μέλλον.
Από το 2008 έχουν «χαθεί» περίπου 2 εκατομμύρια ψηφοφόροι! Στις εκλογές του 2004 ψήφισαν... 






περίπου 7,5 εκατομμύρια πολίτες και στις εκλογές του 2015 περίπου 5,5 εκατομμύρια. Λείπουν τόσες ψήφοι όσες περίπου πήρε το πρώτο κόμμα που κυβερνά!
Κι αυτό σημαίνει ότι πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα, αηδιασμένοι με την κατάντια των πολιτικών και των κομμάτων σε αξιοπιστία και φτήνια λόγου έχουν γυρίσει την πλάτη στα υπάρχοντα κόμματα και τους εκπροσώπους τους και περιμένουν κάτι πιο σοβαρό για να επιστρέψουν στις κάλπες.
Σε αυτά τα 2 εκατομμύρια πρέπει να προστεθεί και άλλο ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που απέχουν από πριν το 2004, αηδιασμένοι από το διεφθαρμένο κράτος των Κοσκωτάδων, των Μαυρίκηδων, της Siemens, του Χρηματιστηρίου, του δήθεν σοσιαλισμού και της δήθεν κάθαρσης και αξιοκρατίας που θα έκανε η ΝΔ.
Όλοι αυτοί δεν προέρχονται από μία παράταξη. Είναι δυσαρεστημένοι δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, άλλοτε οπαδοί κυρίως της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, που άλλα πίστευαν, άλλα άκουγαν και άλλα είδαν στην πράξη. Είναι και νέοι, που σαν άδολοι βλέπουν όλη αυτή την υποκρισία και το φτηνό πολιτικό λόγο ενός παρελθόντος που έχει πεθάνει και δεν τους αφορά και απέχουν. Όλους αυτούς τους έδιωξε και τους διώχνει από το πολιτικό προσκήνιο η πράξη. Όχι η θεωρία.
Όλοι αυτοί οι πολίτες δεν είναι τυχαίοι. Η πλειονότητά τους αποτελεί το κεφάλαιο μιας άλλης Ελλάδας, που ποτέ δεν αξιώθηκε να πρωταγωνιστήσει, να κυβερνήσει, να ανθίσει. Όλοι αυτοί οι πολίτες, μαζί με μια μεγάλη μερίδα από όσους ακόμα ψηφίζουν αυτά τα διεφθαρμένα κόμματα με κρύα καρδιά, επειδή δεν τους ταιριάζει η αποχή, είναι οι 8 στους 10 Έλληνες.
Είναι αυτοί που δουλεύουν, φορολογούνται, δεν κλέβουν, διαμαρτύρονται, πληρώνουν τους δρόμους, τα σχολεία, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τα έργα υποδομής, που τα καρπούνται κι εκείνοι που ζουν κλέβοντας και εξαπατώντας, χάρη στην ανοχή και στη διαπλοκή με τα κόμματα και τους διεφθαρμένους δημόσιους μηχανισμούς.
Κι οι άλλοι δύο είναι ο άλλος τύπος. Αυτός που τρυπώνει αυθαίρετα, ο εξυπνάκιας, ο καταφερτζής, ο υπόγειος, ο κουτοπόνηρος Έλληνας, αυτή η λέρα που ζει στην εποχή της τουρκοκρατίας και την αναπαράγει. Με το ρουσφέτι, το μπαχτσίσι, την απατεωνιά, το κομματιλίκι, το «μέσο», τα «μαύρα», τη δικαιολογία έτοιμη στην άκρη της γλώσσας και κυρίως με το θράσος! Με το δικαίωμα να σε τσαλαπατήσει!
Αυτή η λέρα, όμως, είναι το μακρύ χέρι του πολιτικάντικου συστήματος που ζούμε σήμερα, όπως το ζούμε εδώ και δεκαετίες ολόκληρες. Αναλλοίωτο. Αυτή η λέρα, αυτός ο κουτοπόνηρος ηλίθιος, που κάνει τα πάντα για να κερδίσει κάτι τις πλαγίως, είναι και η αιτία που χάνουν όλοι τα πάντα μια μέρα ευθέως. Όπως σήμερα.
Κι αυτή η λέρα, αγκαλιά με τους πάτρωνές του, τους πολιτικάντηδες και τα κόμματα, είναι η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. Επειδή, χάρη στην ύπαρξή του μπορούν και επιζούν όλοι οι μεγαλόσχημοι απατεώνες και όλοι όσοι πλουτίζουν με τα μαύρα λεφτά της παρανομία και της παραοικονομίας. Και εξαιτίας του υποχρεώνεται καθένας να ακολουθεί αυτή τη νοοτροπία. Να είναι αιχμάλωτος αυτής της βρωμιάς.
Χωρίς αυτόν και τον διπλανό του όμοιο, χωρίς αυτούς τους δύο στους δέκα, δεν θα υπήρχε αυτό το διεφθαρμένο, αυθαίρετο, παράνομο, υπόγειο, πονηρό και θρασύ κράτος Θα υπήρχε ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.
Ο πολιτισμός, όμως, θέλει φως για να υπάρχει. Θέλει σεβασμό στους νόμους. Θέλει σεβασμό στους πολίτες. Θέλει διαφάνεια. Θέλει πάνω απ’ όλα Παιδεία.
Αυτά δεν συμφέρουν κανέναν από το υπάρχον σήμερα πολιτικό και κυρίαρχο οικονομικό σύστημα της χώρας. Τα οποία χτίστηκαν και ζουν χάρη στην ύπαρξη της λέρας των δύο στους δέκα. Χάρη στο 20% των πολιτών. Και χάρη στην αφέλεια ή την ελπίδα ή και τον αγώνα των υπολοίπων, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, που δεν ανήκουν στις λέρες, σήμερα βλέποντας τη συνεχιζόμενη σφαγή τους με τα νέα μέτρα και ακούγοντας τις κοροϊδίες της κυβέρνησης αγανακτούν, βρίζουν, αλλά ξέρουν, γιατί το έχουν δει στην πράξη, ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις άλλα τους έταξαν πριν εκλεγούν και άλλα εφάρμοσαν όταν εκλέχτηκαν. Όχι μόνο αυτό.
Βλέπουν τα ίδια πρόσωπα να παρελαύνουν στο πολιτικό προσκήνιο σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα ξιφουλκούν κατά της κυβέρνησης άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν ως κυβερνήτες. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η επιχειρηματολογία αυτής της κυβέρνησης στηρίζεται διαρκώς στο «κι εσείς τα ίδια κάνατε». Επειδή στους πολίτες πιάνει. Και πιάνει γιατί και οι περισσότεροι πολίτες λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το έχουν ζήσει.
Το γεγονός ότι μια αριστερή κυβέρνηση δεν έχει έρθει για να κάνει τα ίδια με τους άλλους, άρα δεν δικαιούται να έχει αυτό το επιχείρημα, δεν ενδιαφέρει καθόλου τους πολίτες. Οι αριστεροί πολίτες δεν είναι πάνω από το 10% του πληθυσμού. Το μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού είναι πολίτες που αναζητούν μια κυβέρνηση να τους κυβερνήσει σοβαρά. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Κι αυτό το «σοβαρά» δεν το βλέπουν. Ούτε στις φτηνές εξυπνάδες που ακούστηκαν πάλι χτες στη Βουλή, ούτε στις φτηνές δικαιολογίες που ακούστηκαν χτες στη Βουλή, ούτε στην απουσία κάθε ίχνους αξιοπρέπειας από επαγγελματίες οσφυοκάμπτες, που υπηρετούν τώρα ένα σύστημα και παλαιότερα άλλα και αγορεύουν στη Βουλή.
Δεν το βλέπουν σε ανθρώπους που δεν έχουν ίχνος ντροπής να λένε άλλα χτες και τα αντίθετα σήμερα με την ίδια ευκολία.
Δεν το βλέπουν σε ανθρώπους που δεν έχουν το θάρρος να κάνουν μια αυτοκριτική και να ζητήσουν συγγνώμη για κάθε κοροϊδία που τάισαν τον ελληνικό λαό και για κάθε επιπολαιότητα και για κάθε δραχμή και ευρώ που του έκλεψαν ή του στέρησαν.
Δεν το βλέπουν το «σοβαρά» σε ανθρώπους που με τη στάση τους είναι πρότυπα δειλίας, αναξιοπιστίας, ψευτιάς και αμάθειας. Που δεν τολμάνε να βγουν και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους στο λαό, όσο δυσάρεστα κι αν είναι.
Δεν το βλέπουν σε ανθρώπους που ενώ υποτίθεται ότι ορκίστηκαν να υπηρετούν το Σύνταγμα και την πατρίδα, στην πράξη υπηρετούν μόνο τους εαυτούς τους και τις ονειροφαντασίες τους.
Είναι εδώ έξω μερικά εκατομμύρια πολίτες που είτε απέχουν είτε ψηφίζουν με κρύα καρδιά. Που βλέπουν αηδιασμένοι αυτή τη Βουλή και τους εκπροσώπους της να κοροϊδεύουν, να κλέβουν, να τάζουν, να πουλάνε μια πραμάτεια παλιά όσο και το ελληνικό κράτος. Μια πραμάτεια που μυρίζει τουρκοκρατία. Σε μια χώρα που ευωδιάζει Επίκουρο, Ησύχιο και Χατζηδάκι.
Αυτά τα εκατομμύρια περιμένουν έτοιμα. Και είναι η αυριανή ελπίδα. Λείπει η μέρα που θα κινηθούν για να κερδίσουν την πατρίδα που τους αξίζει.




Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης