Ότι η «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια στην πραγματικότητα σημαίνει την παραμονή της χώρας σε μια «μνημονιακή κανονικότητα» σε μεγάλο βάθος χρόνου, είναι κάτι που έχει αναλυθεί και τεκμηριωθεί επαρκώς.
Ωστόσο, αυτό που δεν έχει συζητηθεί όσο πρέπει είναι τι σημαίνει αυτό για την ίδια την πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Τι σημαίνει για την ταυτότητα της αριστεράς το γεγονός ότι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και αρμόδιος υπουργός των Οικονομικών παρουσίασαν ως το πιο φυσιολογικό γεγονός του κόσμου ότι θα υπάρξει μηχανισμός παρακολούθησης και ότι η χώρα δεν θα αποκλίνει από τη γραμμή των μεταρρυθμίσεων και τη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά απλώς τις αποφάσεις θα τις παίρνουμε εδώ και δεν θα τις επιβάλλουν οι θεσμοί;
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ολοκληρώνεται μια μεγάλη μετατόπιση. Για πολύ καιρό, ιδίως γύρω από το «τραύμα» του 2015, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συντήρησε την εικόνα ότι «αναγκάζεται» να πάρει μέτρα, ότι τα παίρνει γνωρίζοντας ότι είναι «αντίθετα με τις αρχές της», αλλά αυτός είναι ένας «επώδυνος συμβιβασμός», που επιτρέπει στη χώρα να ορθοποδήσει, την αριστερά να παραμείνει στη διακυβέρνηση και σε βάθος χρόνου να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική.
Τώρα, όμως, αυτό που ομολόγησε ο Τσίπρας είναι ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική. Ότι μέχρι το 2060 η χώρα θα είναι σε επιτήρηση, θα έχει τιμωρητικά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα αναιρεθούν και η χώρα εάν έχει ανάπτυξη αυτή θα προέρχεται από τις ιδιωτικές επενδύσεις και την εξασφάλιση σταθερά χαμηλού μισθολογικού κόστους και ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Εγινε ότι πράττει
Αυτό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί μια απλή έκφραση «κυνικής απόστασης λόγων και έργων». Στην πραγματικότητα, από ένα σημείο και μετά γίνεσαι αυτό που πράττεις. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ, όποια ταυτότητα και εάν διακηρύττει ότι έχει, πλέον ολοένα και περισσότερο γίνεται η πολιτική την οποία ασκεί. Και αυτή η πολιτική μόνο αριστερή δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Μόνο που αυτό έχει και μια ευρύτερη σημασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την πρακτική του ξαναγράφει την ίδια την έννοια και την ταυτότητα της αριστεράς. Αναλογιστείτε τι σήμαινε η αριστερά σε προηγούμενες δεκαετίες και με ποιες παραστάσεις συνδέεται σήμερα, ιδίως για νεότερες γενιές.
Εκεί που η αριστερά, στις διάφορες παραλλαγές της, είχε ταυτιστεί με την αγωνιστικότητα, την αντίσταση, την αμφισβήτηση του κοινωνικού συστήματος, την κοινωνική ισότητα, τα δημόσια αγαθά, εδώ και 3 χρόνια για πάρα πολλούς ανθρώπους αριστερά σημαίνει μια κυβερνητική διαχείριση που επέβαλε λιτότητα, μείωσε συντάξεις, έκανε ιδιωτικοποιήσεις και δέσμευσε τη χώρα σε μια επιτήρηση δεκαετιών.
Ακόμη χειρότερα, εκεί όπου η φιγούρα της αριστερής και του αριστερού ταυτιζόταν με ένα διαφορετικό ήθος, από τον ηρωισμό παλαιότερων εποχών έως την αγωνιστικότητα, σήμερα η φιγούρα του αριστερού είναι ο μετακλητός υπάλληλος ή ο διορισμένος σε θέση ευθύνης στο δημόσιο που εφαρμόζει, συχνά με περισσό ζήλο, πολιτικές που κάποτε κατήγγειλε, την ίδια ώρα που επειδή ανήκει στην κυβερνώσα αριστερά απολαμβάνει καλύτερης μοίρας των υπολοίπων συμπολιτών του, αντιστρέφοντας την ιστορική τάση που ήθελε τον αριστερό να κατοχυρώνεται στη συνείδηση των συμπολιτών του επειδή «δεν βολεύτηκε».
Το «όλοι ίδιοι είναι» δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται. Είχε ακουστεί και όταν η άνοδος της «προοδευτικής παράταξης» μέσω του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση δεν είχε οδηγήσει ακριβώς και σε «νέο ήθος». Όμως, η έμπρακτη αποτύπωση του «όλοι ίδιοι είναι», με τρόπο που περιλαμβάνει και την αριστερά, είναι άλλης τάξης ζήτημα. Πλέον γίνονται «ίδιοι» αυτοί που μέχρι τώρα μπορούσαν να διαφοροποιούνται από το σύνολο των υπολοίπων.
Αναγκαστική… παρέκκλιση
Και το χειρότερο είναι ότι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να το επιτείνει. Εάν κανείς διαβάσει τις κυβερνητικές διακηρύξεις θα δει ότι πλέον αυτή η πολιτική παρουσιάζεται όχι ως αναγκαστική παρέκκλιση αλλά ως η πεμπτουσία της αριστεράς και μάλιστα με βασικό επιχείρημα απλώς το ότι τις εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται και το δόγμα «δεν υπάρχει εναλλακτική (ΤΙΝΑ εκ του αγγλικού ακρωνυμίου There Is No Alternative), εναντίον του οποίου κάποτε εξεγειρόταν, αποπειράται να το εκμεταλλευτεί υπέρ του. Δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική πολιτική και ο πολίτης απλώς καλείται να επιλέξει αυτούς που μπορούν να την εφαρμόσουν «από τα αριστερά».
Μόνο που με αυτό τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύει και αποδιαρθρώνει το ίδιο το πολιτικό πεδίο, πριονίζοντας το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Ιστορικά, η αριστερά συγκροτήθηκε ως ρεύμα πατώντας πάνω στην αφετηρία ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική πολιτική που να εκφράζει τις κατώτερες τάξεις. Πιο σωστά, η αριστερά υποτίθεται ότι «ανάσαινε» ως πολιτικός χώρος όποτε οι ιστορικές εξελίξεις άνοιγαν ιστορικά διλήμματα, έθεταν το ζήτημα ριζικών αλλαγών και επέτρεπαν πολιτικές ανατροπές.
Αντίθετα, όποτε ο ιστορικός ορίζοντας «κλείνει», όταν παρουσιάζεται, με τη συμμετοχή μάλιστα και αριστερών δυνάμεων, μια αναπόδραστη ιστορική συνθήκη όπου δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πολιτικής συζήτησης, παρά μόνο η πιστή εφαρμογή ενός προαποφασισμένου σεναρίου, εν πολλοίς αυτό που ανήγγειλε για τις επόμενες δεκαετίες ο πρωθυπουργός στο Ζάππειο, τότε η δυνατότητα της αριστεράς να υπάρξει ως πειστικός πόλος ακυρώνεται. Η βαθιά κρίση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης σύμπλευσής της με τη νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά αυτό αποδεικνύει.
Και τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα, εάν σκεφτούμε ότι όταν η αριστερά συμμετέχει στην διαμόρφωση, εκ των πραγμάτων, ενός αφηγήματος «όλοι ίδιοι είμαστε», τότε όχι μόνο υπονομεύει την ίδια τη δική της επιρροή, αλλά προσφέρει στην άκρα δεξιά την ευκαιρία να παρουσιαστεί ως «αντισυστημική λύση», οδηγώντας στις ανησυχητικές εικόνες που ήδη βλέπουμε στην Ευρώπη.
Aπο: in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου