Η τσιμινιέρα θα παγώσει ή από λουκέτο ή από απεργία. Θα φροντίσουν οι εργάτες γι’ αυτό…
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 1977 όταν 900 εργατοτεχνίτες στην ΛΑΡΚΟ
ξεκινάνε μια πρωτοφανή απεργία που στο σύνολό της κράτησε 110 μέρες κι
οι απεργοί έφτασαν τους 1.200. Κύρια αιτήματα η αύξηση των μισθών 20%
και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Απέναντί τους δεν είχαν μόνο τον
Μποδοσάκη ιδιοκτήτη της επιχείρησης, αλλά κι ολόκληρη την κρατική μηχανή
με κυβέρνηση τότε τη ΝΔ. Απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, άγρια καταστολή,
με την ΓΣΕΕ τότε να έχει υπογράψει συμφωνία με τους εργοδότες αυξήσεις
πείνας με αποτέλεσμα ο Μποδοσάκης να πατήσει πάνω σε αυτό και να
προτείνει ακόμα πιο χαμηλές αυξήσεις που όπως επισήμαινε ο πρόεδρος του
σωματείου τότε, τους οδηγούν στον θάνατο.
Ο πόλεμος στους απεργούς ανελέητος...
ακόμα κι από την Εθνική Τράπεζα που δεν έδινε λεφτά στους απεργούς από τις καταθέσεις τους, λέγοντάς τους χαρακτηριστικά «κάνετε απεργία, θέλετε και λεφτά;». Ο «Ριζοσπάστης» εκείνο τον καιρό φιλοξενεί στις σελίδες του συζητήσεις με τους απεργούς εργάτες, οι οποίοι περιγράφουν τις συνθήκες στο χώρο δουλειάς.
Όλο αυτό το διάστημα φορείς, σωματεία, παρατάξεις, οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ προσφέρουν το μεροκάματό τους στους απεργούς της ΛΑΡΚΟ. Εργάτες του εργοστασίου «Πετζετάκις» αναρτούν πανό έξω από το εργοστάσιο «Σήμερα δουλεύουμε για τους απεργούς της ΛΑΡΚΟ», «Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη»
Είναι ένας απεργιακός αγώνας που όσο διήρκεσε μόνο κέρδος και νίκες είχε να φέρει στους εργάτες. Απαίτησαν αύξηση αποδοχών, καταβολή μεροκάματων απεργίας. Η εργοδοσία δέχθηκε να δώσει 17% αύξηση, 15 χιλιάδες οικονομική ενίσχυση και επαναπρόσληψη των απολυμένων. Αυτός ο αγώνας χαράχτηκε βαθιά στο εργατικό κίνημα, αλλά κυρίως στους εργοδότες. Όχι μόνο η χασούρα όλων αυτών των ημερών, αλλά πώς κατάφεραν οι εργάτες να ξεπεράσουν εμπόδια που τους έστηναν μέρα με τη μέρα, χρησιμοποιώντας τρομοκρατία, ψυχολογικό και οικονομικό πόλεμο, αλλά στο τέλος βγήκαν κερδισμένοι.
Κι ερχόμαστε 43 χρόνια μετά να μετράμε 75 νεκρούς εργάτες στη ΛΑΡΚΟ από τα δολοφονικά εργοδοτικά εγκλήματα.
Οι τόσοι νεκροί της ΛΑΡΚΟ, ακόμα και ένας να ήταν, δείχνουν την εγκληματική αμέλεια της εργοδοσίας, την ανυπαρξία μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, τη μη συντήρηση των εγκαταστάσεων και το σπρώξιμο όλο και περισσότερο στην απαξίωση και στην επιδίωξη η ΛΑΡΚΟ να βάλει λουκέτο, πετώντας στην ανεργία χιλιάδες κόσμο.
Σηκώνεται αυτές τις μέρες ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης από δεκάδες σωματεία, ομοσπονδίες, φορείς από τις γύρω περιοχές, από Αθήνα παντού φτάνει αυτός ο αναβρασμός. Αποφασίζεται απεργία μέχρι την μέρα της κηδείας του συναδέλφου μεταλλεργάτη και συντονίζεται ένα μεγάλο ανοιχτό κάλεσμα στην τοπική κοινωνία, τα σωματεία, τους φορείς, καθώς και πανελλαδικά και δίνεται το ραντεβού στις 8 Δεκέμβρη.
Μαθαίνοντας γι’ αυτό το κάλεσμα δηλώνω το ενδιαφέρον και το χρέος να παρακολουθήσω από κοντά όλο αυτό. Ξεκινάμε από την Αθήνα, όπου σε μεγάλο μέρος της διαδρομής συναντάμε ομίχλη. Εγώ έκανα εικόνα με το μυαλό μου την ΛΑΡΚΟ μέσα στην ομίχλη, τι ωραίες φωτογραφίες που θα βγαίνανε, τέρμα ατμοσφαιρικές, με μπαρουτοκαπνισμένους εργάτες με το τσιγάρο στο χέρι, με φόρμες εργασίας. Ακολουθώντας αυτή την διαδρομή, μου ζωντάνεψαν εικόνες από σελίδες βιβλίων, όπως «ο δρόμος με τις φάμπρικες», «τα σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ, «ο βασιλιάς άνθρακας» του Σίνκλερ κι άλλες σελίδες που ενδεχομένως θα γραφτούν και θα αφήσουν ιστορία.
Στρίβοντας προς τον οικισμό και μπαίνοντας στη Λάρυμνα, είναι μια διαδρομή που διασχίζεις και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου στο βάθος μια υψικάμινος από όπου βγαίνει καπνός. Γύρω-γύρω σπίτια, προχωράς, μετά από λίγο η είσοδος της ΛΑΡΚΟ με τις τεράστιες εγκαταστάσεις και στη συνέχεια ο εργατικός συνοικισμός. Ερειπωμένα χαμόσπιτα, κάποια κατοικήσιμα σε άθλια κατάσταση, λίγο πιο πέρα ο κινηματογράφος «ΙΛΙΟΝ» που χρησιμοποιείται πια μόνο για τις συνεδριάσεις του σωματείου, εκεί όπου θα πραγματοποιηθεί αυτό το ανοιχτό κάλεσμα. Λίγο πιο πέρα υψώνονται οι εργατικές πολυκατοικίες. Το μόνο που έδινε ζωή στον οικισμό εκείνη την ώρα ήταν η προσέλευση αντιπροσωπειών από σωματεία, ομοσπονδίες, τοπικούς φορείς, δημοτικών συμβούλων, περιφερειαρχών, κατοίκων. Από Αθήνα, Πειραιά, Βόλο, Βόρεια Ελλάδα.
Καθώς τριγυρνούσα, περιεργαζόμουν, παρατηρούσα, μιλούσα με γνωστούς και συναδέλφους από σωματεία. Καθώς τραβούσα φωτογραφίες με πλησιάζει ένας και με ρωτάει «θα έρθει ο Κουτσούμπας;». Ευθύς του λέω «μα τόσος κόσμος εδώ κι από Αθήνα εργαζόμενοι , συνδικαλιστές, ταξικά σωματεία, δεν είναι αρκετό, δυναμικό, ελπιδοφόρο από μόνο του;» «Κάτι μου λέει πως η ανάθεση πάει σύννεφο». Μου απαντάει «όντως πολύς κόσμος, μπράβο δεν το περίμενα»
Σιγά-σιγά καταφθάνουν κι εργάτες της ΛΑΡΚΟ με τις φόρμες εργασίας, τους καλημερίζω και μπαίνουμε όλοι στην αίθουσα. Μπροστά υπάρχει ένα μεγάλο κουτί ενίσχυσης του σωματείου συμπληρώνοντας και μια λίστα από πού έρχεται ο καθένας με την ιδιότητά μας. Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, με τα χαμόγελα και το χτυποκάρδι γι’ αυτή την μεγάλη συμμετοχή να ακολουθεί μέχρι και να φύγουμε. Οφείλω να δηλώσω ενθουσιασμένη που πέρασα μια Κυριακή τόσο γεμάτη από εμπειρίες. Οι ομιλίες όλων όσοι τοποθετήθηκαν έδιναν σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη να μην περάσει ούτε λεπτό χαμένο, ώστε όλο αυτό να μετουσιωθεί σε έναν κλιμακούμενο αγώνα που το τέλος θα το ορίσουν οι εργαζόμενοι με τους καλύτερους δυνατούς όρους και προϋποθέσεις. Μέσω συλλογικών διαδικασιών, έχοντας συμπαραστάτες στον δύσκολο και όμορφο αγώνα (που αφορά εξίσου όλο το κομμάτι της εργατικής τάξης), πέρα από τα ταξικά σωματεία και συνδικάτα, και σχεδόν όλη την τοπική κοινωνία και τους φορείς της, που βλέπουν τον εμπαιγμό και την κοροϊδία να παίρνουν τραγικά χαρακτηριστικά στο σύνολο.
Ο παλμός κι ο δυναμισμός αυτής της σύσκεψης από αυτόν τον εργατικό συνοικισμό με την τόση εκμετάλλευση, τις πληρωμένες φωνές σε ΜΜΕ για τους παχυλούς μισθούς των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ κι άλλες ευφάνταστες ιστοριούλες δεν περιορίστηκε εκεί. Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν πως αυτό θα φτάσει σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε αυτί εργαζομένου. Συντονίζοντας μια μεγάλη κινητοποίηση στην Αθήνα με ταξικό περιεχόμενο και σύσσωμα σωματεία και συνδικάτα από όλους τους κλάδους.
Ορίστηκε για το Σάββατο 25 Γενάρη στις 11:00 πμ στην Ομόνοια που καλούν με κοινό ψήφισμα.
Την ώρα που έχουμε ένα ασφαλιστικό μπροστά μας. Την ώρα που η ΓΣΕΕ πάει σε κρυφό ραντεβουδάκι με τους εργοδότες και υπογράφει νέα ΕΣΣΕ που παγώνει μισθούς και συντάξεις. Την ώρα που στην γειτονιά μας ετοιμάζεται νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που εμπλέκει όλο και πιο στενά την χώρα μας καθιστώντας την ένα τεράστιο νατοϊκό ορμητήριο και προσβλέποντας ακόμα και σε στρατιωτική συμμετοχή στη Λιβύη. Την ώρα που φτάνουμε προς το τέλος της δίκης της Χρυσής Αυγής. Οι εργαζόμενοι με μπροστάρηδες τα ταξικά σωματεία και συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, το φοιτητικό κίνημα, το συνταξιουχικό κίνημα, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το αντιφασιστικό κίνημα και κάθε έναν που αντιλαμβάνεται πως το βαρέλι δεν έχει πάτο. Να μην καταστεί ένα ευάλωτο, άβουλο, νωχελικό, τρομοκρατημένο, εκμεταλλεύσιμο, αμόρφωτο πολιτικά και ταξικά ανώριμο πλήθος.
Με φάρο και παρακαταθήκη τους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων στην ΛΑΡΚΟ, στη χαλυβουργία, στον πολυήμερο αγώνα των συναδέλφων στον όμιλο του ΟΤΕ. Στον μαθητικό και σπουδαστικό αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, στην εξίσωση των κολεγίων με τα πανεπιστήμια, την κατάργηση του ασύλου. Στον τίμιο αγώνα των συνταξιούχων, στο αντιφασιστικό δυναμικό κίνημα που θα τσακίζει στην πράξη τον φασισμό. Στον αγώνα ενάντια στην ανανέωση της συμφωνίας Ελλάδας-ΗΠΑ για τις βάσεις με μάζεμα υπογραφών. Με τον ανοιχτό πόλεμο τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ εδώ και καιρό με την συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ που μόνο εκπρόσωπος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους δεν είναι, παρά ένας γλοιώδης, σάπιος και βρώμικος μηχανισμός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργοδοτών και εφοπλιστών. Με το γυναικείο κίνημα που στέκεται δίπλα στους ταξικούς αγώνες και βγάζει τις γυναίκες μπροστά στον αγώνα και την διεκδίκηση για μια καλύτερη ζωή γι’ αυτές αλλά και τα παιδιά τους πλάι με τους άντρες.
Δε μπορούμε παρά να σταθούμε όρθιοι, γεροί, δυνατοί και μάχιμοι. Γιατί τίποτα άλλο δεν έμεινε και γιατί δεν ήρθαμε στην ζωή αυτοί ως περιπατητές. Αλλά οφείλουμε σε εμάς και στις επόμενες γενιές να ορθώσουμε αντίσταση, ανυπακοή. Ανατρέποντας όλη αυτή την σαπίλα πριν μας καταπιεί.
Τα Σάββατα κι οι Κυριακές είναι για εκδρομές, χαλάρωση και διασκέδαση. Για να το κερδίσουμε αυτό, δεν θα τις χαρίσουμε παρά στον αγώνα. Καλή δύναμη σε όλους ραντεβού το Σάββατο και κάθε τέτοια Σάββατο και Κυριακή..
Ο πόλεμος στους απεργούς ανελέητος...
ακόμα κι από την Εθνική Τράπεζα που δεν έδινε λεφτά στους απεργούς από τις καταθέσεις τους, λέγοντάς τους χαρακτηριστικά «κάνετε απεργία, θέλετε και λεφτά;». Ο «Ριζοσπάστης» εκείνο τον καιρό φιλοξενεί στις σελίδες του συζητήσεις με τους απεργούς εργάτες, οι οποίοι περιγράφουν τις συνθήκες στο χώρο δουλειάς.
Όλο αυτό το διάστημα φορείς, σωματεία, παρατάξεις, οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ προσφέρουν το μεροκάματό τους στους απεργούς της ΛΑΡΚΟ. Εργάτες του εργοστασίου «Πετζετάκις» αναρτούν πανό έξω από το εργοστάσιο «Σήμερα δουλεύουμε για τους απεργούς της ΛΑΡΚΟ», «Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη»
Είναι ένας απεργιακός αγώνας που όσο διήρκεσε μόνο κέρδος και νίκες είχε να φέρει στους εργάτες. Απαίτησαν αύξηση αποδοχών, καταβολή μεροκάματων απεργίας. Η εργοδοσία δέχθηκε να δώσει 17% αύξηση, 15 χιλιάδες οικονομική ενίσχυση και επαναπρόσληψη των απολυμένων. Αυτός ο αγώνας χαράχτηκε βαθιά στο εργατικό κίνημα, αλλά κυρίως στους εργοδότες. Όχι μόνο η χασούρα όλων αυτών των ημερών, αλλά πώς κατάφεραν οι εργάτες να ξεπεράσουν εμπόδια που τους έστηναν μέρα με τη μέρα, χρησιμοποιώντας τρομοκρατία, ψυχολογικό και οικονομικό πόλεμο, αλλά στο τέλος βγήκαν κερδισμένοι.
Κι ερχόμαστε 43 χρόνια μετά να μετράμε 75 νεκρούς εργάτες στη ΛΑΡΚΟ από τα δολοφονικά εργοδοτικά εγκλήματα.
- -Νεκρός εργάτης στη ΛΑΡΚΟ
- -Στη ΛΑΡΚΟ νεκρός εργάτης
- -Εργάτης νεκρός στη ΛΑΡΚΟ
- -Στη ΛΑΡΚΟ εργάτης νεκρός
- -Νεκρός
- -Εργάτης
- -ΛΑΡΚΟ
- -11 Ιουλίου 2019 ένας νέος 35 χρονών νεκρός εργάτης στην ΛΑΡΚΟ
- -4 Νοεμβρίου παρά λίγο ομαδικό εργοδοτικό έγκλημα
- -6 Νοεμβρίου 2019 ένας εργάτης 55 χρονών νεκρός στην ΛΑΡΚΟ
Οι τόσοι νεκροί της ΛΑΡΚΟ, ακόμα και ένας να ήταν, δείχνουν την εγκληματική αμέλεια της εργοδοσίας, την ανυπαρξία μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, τη μη συντήρηση των εγκαταστάσεων και το σπρώξιμο όλο και περισσότερο στην απαξίωση και στην επιδίωξη η ΛΑΡΚΟ να βάλει λουκέτο, πετώντας στην ανεργία χιλιάδες κόσμο.
Σηκώνεται αυτές τις μέρες ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης από δεκάδες σωματεία, ομοσπονδίες, φορείς από τις γύρω περιοχές, από Αθήνα παντού φτάνει αυτός ο αναβρασμός. Αποφασίζεται απεργία μέχρι την μέρα της κηδείας του συναδέλφου μεταλλεργάτη και συντονίζεται ένα μεγάλο ανοιχτό κάλεσμα στην τοπική κοινωνία, τα σωματεία, τους φορείς, καθώς και πανελλαδικά και δίνεται το ραντεβού στις 8 Δεκέμβρη.
Μαθαίνοντας γι’ αυτό το κάλεσμα δηλώνω το ενδιαφέρον και το χρέος να παρακολουθήσω από κοντά όλο αυτό. Ξεκινάμε από την Αθήνα, όπου σε μεγάλο μέρος της διαδρομής συναντάμε ομίχλη. Εγώ έκανα εικόνα με το μυαλό μου την ΛΑΡΚΟ μέσα στην ομίχλη, τι ωραίες φωτογραφίες που θα βγαίνανε, τέρμα ατμοσφαιρικές, με μπαρουτοκαπνισμένους εργάτες με το τσιγάρο στο χέρι, με φόρμες εργασίας. Ακολουθώντας αυτή την διαδρομή, μου ζωντάνεψαν εικόνες από σελίδες βιβλίων, όπως «ο δρόμος με τις φάμπρικες», «τα σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ, «ο βασιλιάς άνθρακας» του Σίνκλερ κι άλλες σελίδες που ενδεχομένως θα γραφτούν και θα αφήσουν ιστορία.
Στρίβοντας προς τον οικισμό και μπαίνοντας στη Λάρυμνα, είναι μια διαδρομή που διασχίζεις και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου στο βάθος μια υψικάμινος από όπου βγαίνει καπνός. Γύρω-γύρω σπίτια, προχωράς, μετά από λίγο η είσοδος της ΛΑΡΚΟ με τις τεράστιες εγκαταστάσεις και στη συνέχεια ο εργατικός συνοικισμός. Ερειπωμένα χαμόσπιτα, κάποια κατοικήσιμα σε άθλια κατάσταση, λίγο πιο πέρα ο κινηματογράφος «ΙΛΙΟΝ» που χρησιμοποιείται πια μόνο για τις συνεδριάσεις του σωματείου, εκεί όπου θα πραγματοποιηθεί αυτό το ανοιχτό κάλεσμα. Λίγο πιο πέρα υψώνονται οι εργατικές πολυκατοικίες. Το μόνο που έδινε ζωή στον οικισμό εκείνη την ώρα ήταν η προσέλευση αντιπροσωπειών από σωματεία, ομοσπονδίες, τοπικούς φορείς, δημοτικών συμβούλων, περιφερειαρχών, κατοίκων. Από Αθήνα, Πειραιά, Βόλο, Βόρεια Ελλάδα.
Καθώς τριγυρνούσα, περιεργαζόμουν, παρατηρούσα, μιλούσα με γνωστούς και συναδέλφους από σωματεία. Καθώς τραβούσα φωτογραφίες με πλησιάζει ένας και με ρωτάει «θα έρθει ο Κουτσούμπας;». Ευθύς του λέω «μα τόσος κόσμος εδώ κι από Αθήνα εργαζόμενοι , συνδικαλιστές, ταξικά σωματεία, δεν είναι αρκετό, δυναμικό, ελπιδοφόρο από μόνο του;» «Κάτι μου λέει πως η ανάθεση πάει σύννεφο». Μου απαντάει «όντως πολύς κόσμος, μπράβο δεν το περίμενα»
Σιγά-σιγά καταφθάνουν κι εργάτες της ΛΑΡΚΟ με τις φόρμες εργασίας, τους καλημερίζω και μπαίνουμε όλοι στην αίθουσα. Μπροστά υπάρχει ένα μεγάλο κουτί ενίσχυσης του σωματείου συμπληρώνοντας και μια λίστα από πού έρχεται ο καθένας με την ιδιότητά μας. Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, με τα χαμόγελα και το χτυποκάρδι γι’ αυτή την μεγάλη συμμετοχή να ακολουθεί μέχρι και να φύγουμε. Οφείλω να δηλώσω ενθουσιασμένη που πέρασα μια Κυριακή τόσο γεμάτη από εμπειρίες. Οι ομιλίες όλων όσοι τοποθετήθηκαν έδιναν σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη να μην περάσει ούτε λεπτό χαμένο, ώστε όλο αυτό να μετουσιωθεί σε έναν κλιμακούμενο αγώνα που το τέλος θα το ορίσουν οι εργαζόμενοι με τους καλύτερους δυνατούς όρους και προϋποθέσεις. Μέσω συλλογικών διαδικασιών, έχοντας συμπαραστάτες στον δύσκολο και όμορφο αγώνα (που αφορά εξίσου όλο το κομμάτι της εργατικής τάξης), πέρα από τα ταξικά σωματεία και συνδικάτα, και σχεδόν όλη την τοπική κοινωνία και τους φορείς της, που βλέπουν τον εμπαιγμό και την κοροϊδία να παίρνουν τραγικά χαρακτηριστικά στο σύνολο.
Ο παλμός κι ο δυναμισμός αυτής της σύσκεψης από αυτόν τον εργατικό συνοικισμό με την τόση εκμετάλλευση, τις πληρωμένες φωνές σε ΜΜΕ για τους παχυλούς μισθούς των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ κι άλλες ευφάνταστες ιστοριούλες δεν περιορίστηκε εκεί. Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν πως αυτό θα φτάσει σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε αυτί εργαζομένου. Συντονίζοντας μια μεγάλη κινητοποίηση στην Αθήνα με ταξικό περιεχόμενο και σύσσωμα σωματεία και συνδικάτα από όλους τους κλάδους.
Ορίστηκε για το Σάββατο 25 Γενάρη στις 11:00 πμ στην Ομόνοια που καλούν με κοινό ψήφισμα.
Την ώρα που έχουμε ένα ασφαλιστικό μπροστά μας. Την ώρα που η ΓΣΕΕ πάει σε κρυφό ραντεβουδάκι με τους εργοδότες και υπογράφει νέα ΕΣΣΕ που παγώνει μισθούς και συντάξεις. Την ώρα που στην γειτονιά μας ετοιμάζεται νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που εμπλέκει όλο και πιο στενά την χώρα μας καθιστώντας την ένα τεράστιο νατοϊκό ορμητήριο και προσβλέποντας ακόμα και σε στρατιωτική συμμετοχή στη Λιβύη. Την ώρα που φτάνουμε προς το τέλος της δίκης της Χρυσής Αυγής. Οι εργαζόμενοι με μπροστάρηδες τα ταξικά σωματεία και συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, το φοιτητικό κίνημα, το συνταξιουχικό κίνημα, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το αντιφασιστικό κίνημα και κάθε έναν που αντιλαμβάνεται πως το βαρέλι δεν έχει πάτο. Να μην καταστεί ένα ευάλωτο, άβουλο, νωχελικό, τρομοκρατημένο, εκμεταλλεύσιμο, αμόρφωτο πολιτικά και ταξικά ανώριμο πλήθος.
Με φάρο και παρακαταθήκη τους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων στην ΛΑΡΚΟ, στη χαλυβουργία, στον πολυήμερο αγώνα των συναδέλφων στον όμιλο του ΟΤΕ. Στον μαθητικό και σπουδαστικό αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, στην εξίσωση των κολεγίων με τα πανεπιστήμια, την κατάργηση του ασύλου. Στον τίμιο αγώνα των συνταξιούχων, στο αντιφασιστικό δυναμικό κίνημα που θα τσακίζει στην πράξη τον φασισμό. Στον αγώνα ενάντια στην ανανέωση της συμφωνίας Ελλάδας-ΗΠΑ για τις βάσεις με μάζεμα υπογραφών. Με τον ανοιχτό πόλεμο τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ εδώ και καιρό με την συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ που μόνο εκπρόσωπος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους δεν είναι, παρά ένας γλοιώδης, σάπιος και βρώμικος μηχανισμός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργοδοτών και εφοπλιστών. Με το γυναικείο κίνημα που στέκεται δίπλα στους ταξικούς αγώνες και βγάζει τις γυναίκες μπροστά στον αγώνα και την διεκδίκηση για μια καλύτερη ζωή γι’ αυτές αλλά και τα παιδιά τους πλάι με τους άντρες.
Δε μπορούμε παρά να σταθούμε όρθιοι, γεροί, δυνατοί και μάχιμοι. Γιατί τίποτα άλλο δεν έμεινε και γιατί δεν ήρθαμε στην ζωή αυτοί ως περιπατητές. Αλλά οφείλουμε σε εμάς και στις επόμενες γενιές να ορθώσουμε αντίσταση, ανυπακοή. Ανατρέποντας όλη αυτή την σαπίλα πριν μας καταπιεί.
Τα Σάββατα κι οι Κυριακές είναι για εκδρομές, χαλάρωση και διασκέδαση. Για να το κερδίσουμε αυτό, δεν θα τις χαρίσουμε παρά στον αγώνα. Καλή δύναμη σε όλους ραντεβού το Σάββατο και κάθε τέτοια Σάββατο και Κυριακή..
*τις ώρες που γραφόταν αυτό το κείμενο δύο μέρες πριν την μεγάλη συγκέντρωση στην Αθήνα για την ΛΑΡΚΟ. Άλλος ένας εργάτης νεκρός στην ΛΑΡΚΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου