Live and let others die

Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί τα διάφορα σωματεία των εργαζομένων, αυτό είναι η συνεχής απαξίωση του δικαιώματος της απεργίας , όχι μόνο μπροστά στη δημοκρατία, αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Τα εργασιακά δικαιώματα κατακτώνται σταδιακά (και καλά κάνουν) σε μία κοινωνία και οικονομία που έχει σταθερές βάσεις και συνεχώς αναπτύσσεται. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, όπου ένα ολόκληρο Κράτος ιδρύθηκε και συνεχίζει να επιβιώνει χάρη σε δάνεια και επιδοτήσεις που έρχονται από το εξωτερικό, είναι φυσικό κάποια στιγμή η φούσκα να σκάσει.

Πόσο μάλλον όταν τα τελευταία 5 χρόνια έγινε τόσο μεγάλη επιχείρηση αποδόμησης των θεσμών και των οικονομικών του Κράτους, προς όφελος ατομικών συμφερόντων, που κάθε μέρα όλο και κάποιο καινούργιο αρνητικό στοιχείο βγαίνει στην επιφάνεια. Όταν η φούσκα σκάει, χαμηλώνουμε το ψωροπερήφανο κουφιοκέφαλό μας και εργαζόμαστε πάλι από την αρχή μπας και επιτέλους στήσουμε ένα υποτυπώδες Κράτος. Προφανώς το «ελληνικό μοντέλο», δηλαδή το μοντέλο της σπατάλης, της διαφθοράς και του ατομικισμού, απέτυχε και καλό είναι να θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή διεθνώς.

Η έννοια της συλλογικής προσπάθειας σημαίνει μεν ισότιμη συμμετοχή στη δημοκρατία και τα κεκτημένα δικαιώματα, αλλά και ισότιμη ανάληψη ευθυνών και εργασίας προς την βελτίωση ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο της ατομικής ευημερίας άνευ υποχρεώσεων. Ειδικά, όταν στην Ελλάδα η έννοια της ευημερίας συνδυάζεται εξ’ ολοκλήρου και μόνο με το φούσκωμα της τσέπης του καθενός.

Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν ...