Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Όσο τον χαϊδεύεις, τόσο μεγαλώνει


Δεν ξέρω τί ακριβώς είναι χειρότερο. Ο εξουσιαστής που εφαρμόζει άμεσα το συμφέρον του εις βάρος της κοινωνίας, ή ο συνδικαλιστής που αναζητά το συμφέρον του εκβιάζοντας την κοινωνία; Στην πρώτη περίπτωση έχουμε άμεση κοινωνική καταπίεση, και στη δεύτερη έμμεση. Ξεκαθαρίζω βέβαια ότι μιλάω για τον κακώς νοούμενο συνδικαλισμό. Όχι τον πρωτογενή που θέλει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τα δίκαια κεκτημένα της οποιασδήποτε μειονοτικής τάξης, αλλά αυτόν που προασπίζεται την διαιώνιση άδικων κεκτημένων εις βάρος
της υπόλοιπης κοινωνίας., με αμιγώς εκβιαστικό τρόπο.

Η ευθύνη για την κατάντια του σύγχρονου συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, που πλέον έχει εκτραπεί από τις αρχικές του συνθήκες και έχει καταντήσει όργανο στεγνού κοινωνικού εκβιασμού, δεν βαραίνει μόνο τους καθεαυτό συνδικαλιστές. Βαραίνει και τους πολιτικούς ή τους εργοδότες που εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια, «δίδασκαν» στους συνδικαλιστές, ότι με λίγο εκβιασμό ή λίγη αναστάτωση παραπάνω, τα αιτήματά τους θα ικανοποιηθούν. Ότι όλα θα γίνουν, αρκεί να μην συνεχίζουν τη φασαρία που διαβάλλει ολόκληρη τη χώρα. Ο κακώς νοούμενος συνδικαλισμός μεγάλωσε, ακριβώς επειδή στην πορεία του μέσα στην μεταπολίτευση, υπήρχαν πολιτικοί και εργοδότες που απλά του χάιδευαν τα αφτιά, χωρίς να του λένε την αλήθεια ή να του εξηγούν εξ αρχής τις ακριβείς προθέσεις τους. Και ο κακώς νοούμενος συνδικαλιστής έμαθε πως ακόμα και με αυτό το χάιδεμα των αφτιών, μπορεί να πετύχει οποιοδήποτε αίτημα έχει, όσο άδικο και αν είναι για την υπόλοιπη κοινωνία.

Υστερόγραφο άσχετο: Θα πρέπει κάποιος επικοινωνιολόγος να πει σε ορισμένα συνδικάτα ότι η φιγούρα του χοντρού πρόεδρου με τη χρυσή αλυσίδα, τον τσαμπουκά και το μπεγλέρι δεν έχει πλέον πέραση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΑΡΚΙΚΑ ΝΕΑ - Οι ειδήσεις σε τίτλους