Ο ΒΟΥΤΗΧΤΗΣ

Όποιος έχει βουτήξει ψαροντούφεκο, γνωρίζει ότι τα νερά σιγά σιγά από γαλάζια, γίνονται μπλε. Όσο κατεβαίνεις το μπλε γίνεται μαύρο, μέχρι να φτάσεις στο απόλυτο σκότος. Η πορεία της Χώρας, μοιάζει με τη βουτιά δύτη χωρίς μπουκάλες, στη διάρκεια του χρόνου. Σαν Καλύμνιος σφουγγαράς που βούτηξε και μπόρεσε με μια ανάσα να φτάσει, εκεί που είναι το απόλυτο σκοτάδι.

Είμαστε στη φάση, που τα νερά αρχίζουν να "σκοτεινιάζουν" επικίνδυνα και ο βουτηχτής έχει λίγες «ανάσες» ακόμα.. Για να φτάσουμε εδώ, χρειάστηκαν, κοντά 30 χρόνια. Από νωρίς οι "εχθροί" πιάσαν πόστα και με εξωτερικούς βοηθούς και πρόθυμους εφιάλτες, μετασχηματιζόμενους σε πράσινους-κόκκινους-μπλε δράκους εντός των τειχών, έχουν καταφέρει χτυπήματα σε καίρια σημεία. Σε πολλά σημεία.

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Από τις Δομές του Κράτους - Πολιτείας; Από τις Κρατικές Υπηρεσίες και το Στρατό; Από την Παιδεία και την Υγεία; Από την κρατούσα Εκκλησία; Μόνο η απαρίθμηση, θα χρειαστεί ένα κείμενο…

Χτυπώντας εκεί, άρχισε η μετάλλαξη του Έλληνα. Διαβρώνοντας την Κρατική Μηχανή με την

εισαγωγή σε αυτήν ανάξιων ανθρώπων. Φτάσαμε στο σημείο σήμερα οι ανάξιοι, να είναι πολύ περισσότεροι από τους άξιους. Το «σύστημα» τους προφύλασσε και μάλιστα τους «καλύτερους άχρηστους» τους επιβράβευσε καθιστώντας τους μόνιμα άεργους συνδικαλιστές για να… προφυλάξουν τα “δικαιώματα” των εργαζομένων. Από ποιον άραγε; Από τον κακό εργοδότη. Πέρασαν την ιδέα ότι αυτός που σε ταΐζει είναι κακός…

 Στην Παιδεία, φτιάξαμε Έλληνες «παραμορφωμένους» με ξερή και δυσνόητη γνώση. Δημιουργήσαμε γενιές δυσλεκτικών νέων, που δεν μπορούν να αποτυπώσουν σε ένα χαρτί, αυτά που σκέφτονται. Δείτε μόνο πόσα τέτοια «θεραπευτήρια αγωγής», έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια. Χαλάσαμε τα βιβλία της Γλώσσας και της Ιστορίας για να κόψουμε και να σταματήσουμε να διδασκόμαστε αυτά, τα οποία μας κρατούσαν δεμένους με το παρελθόν μας, στο βωμό της… προοδευτικότητας. Με τρεις λέξεις, τα παιδιά μας , ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

Κόψαμε δεσμούς μεταξύ μας. Περιορίσαμε τις κοινωνικές συνευρέσεις. Αλήθεια πόσοι βρίσκεστε με φίλους σας πλέον, ειδικά στις πόλεις. Για να δεις ένα φίλο σου, θα πρέπει να ‘ξοδέψεις’ ένα απόγευμα και σπάνια σου περισσεύει. Έτσι μοιραία όλο και πιο πολύ κλεινόμαστε σπίτι μας. Δεν μιλάμε με άλλους. Ανοίγουμε την τηλεόραση και βάζουμε ξένους να μιλάνε και τους ακούμε. Και όχι μόνο τους ακούμε, αλλά τους θεωρούμε και γνωστούς-φίλους μας. Βλέπετε, αν κάποιον τον βλέπεις κάθε μέρα, π.χ παρουσιαστή ειδήσεων, ο ανθρώπινος εγκέφαλος τον θεωρεί μετά από λίγο καιρό τουλάχιστο γνωστό του. Σε προχωρημένες καταστάσεις, τον θεωρεί και φίλο του…

Τηλεόραση. Θα μπει ο διάολος από τα κεραμίδια έλεγε ο Πατρο-Κοσμάς και δεν είχε καθόλου άδικο. Πρωτεργάτρια στην άλωση των ηθών και της προβολής του ανισόρροπου, ως φυσιολογικού. Μέσω αυτής, απομυθοποιείται και νομιμοποιείται οτιδήποτε παράλογο. Το μέσο που χαλάρωσε ως δια μαγείας, τις  όποιες αντιστάσεις. Γιατί το έχουν όλοι. Γιατί τα πρότυπα που πέρασε, έκαναν μανάδες να παρακαλούν να γίνει η κόρη τους μοντέλο-τραγουδίστρια και τον πατέρα να κάνει όνειρα ότι ο γιος του θα γίνει ποδοσφαιριστής-ηθοποιός-δημοσιογράφος. Αυτές οι δουλειές, έχουν την κονόμα. Αυτές οι δουλειές είναι  ‘πρότυπα της εποχής’. Όχι ότι έχουν κάτι κακό οι συγκεκριμένες ασχολίες, αλλά θυμηθείτε ΠΟΣΟΙ δηλώνουν συμμετοχή σε εκπομπές που «τάζουν», ότι ο πρώτος θα κάνει καριέρα στο τραγούδι. Μας τέλειωσε ο Καζαντζίδης και ο Μπιθικώτσης…

Μας τέλειωσαν οι αυθεντικοί σε κάθε τομέα. Όσοι απέμειναν, δεν τους παίζει το σύστημα. Και αφού δεν τους παίζει το σύστημα, δεν τους ξέρουμε ή τους αγνοούμε. Έτσι μοιραία χάνονται… Οι δημιουργικοί Έλληνες ή μεταναστεύουν ή χάνονται.

Έχουμε βρεθεί στο σημείο, που ο βουτηχτής, έχει προσεγγίσει το βαθύ μπλε και πάει κατευθείαν στο σκοτάδι, λίγες ‘ανάσες’ του μένουν και θέλει βοήθεια. Κάπου κάπου γυρίζει το βλέμμα προς την επιφάνεια, αλλά του είναι δύσκολο να ανέβει μόνος του.

 Δύναμη του πράττειν, δύναμη του τολμάν, δύναμη του σιωπάν και δύναμη του γνωρίζειν έλεγαν οι αρχαίοι. Προς το παρόν η μόνη δύναμη που δείχνουμε, είναι η σιωπή - βουβή οργή. Η γνώση ολοένα συρρικνώνεται – λιγοστεύει, λίγοι την κατέχουν. Οι υπόλοιπες δυνάμεις χάνονται-υπολειτουργούν. Θα βρούμε τις δυνάμεις να ‘σηκώσουμε’ τον βουτηχτή, ή θα τον αφήσουμε να πάει στο σκοτάδι;

Απο:ypotheto.