Συνδικαλιστές με προνόμια χρυσοκανθάρων. Και απαλλαγμένοι εργασίας!

Η κουβέντα περί του θέματος είναι μεγάλη.

Το θέμα αφορά κι εμάς. Όπως και να το κάνουμε, ξεχωρίζουμε μέσα στο γενικότερο πανευρωπαϊκό κλίμα διαμαρτυριών κατά της λιτότητας. Τα βασικά αίτια της οικονομικής κρίσης μπορεί να...διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά οι συνταγές για την θεραπεία της είναι περίπου οι ίδιες

Συνδικάτων, ο ρόλος των οποίων αμφισβητείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους ακριβώς στην πιο δύσκολη περίοδο για όλους.

΄Ομως, ο κόσμος έμαθε ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συνδικαλιστές που είναι ελεύθεροι υπηρεσίας. Αυτό σημαίνει ότι πληρώνονται χωρίς να πηγαίνουν ποτέ να δουλέψουν, καλυπτόμενοι από την κατά περίπτωση νομοθεσία που προβλέπει ότι ένα συγκεκριμένο ποσοστό από τους εργαζόμενους σε κάθε τόπο δουλειάς μπορεί να ασχολείται μόνο με συνδικαλιστικά θέματα. Πόσοι ακριβώς είναι αυτοί;

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων δεν εργάζονται.
Οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν δύο ειδών εξουσία, οικονομική και διοικητική. Το σημαντικότερο προνόμιό τους, όμως, είναι η απαλλαγή από την εργασία, δεν εργάζονται. Αυτό ήταν μια παραχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1982. Ο νόμος 1264/82 ορίζει στο άρθρο 17 τις ημέρες αδείας που δικαιούνται τα μέλη συνδικαλιστών οργάνων. Εννοείται ότι ο νόμος καταστρατηγείται σε όλες τις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Σχεδόν όλοι απολαμβάνουν απαλλαγή καθηκόντων για το σύνολο της συνδικαλιστικής τους θητείας.

Από κει πέρα, δεν χρειάζεται και πολλή φαιά ουσία, για να κατανοήσει κάποιος, ότι ο συνδικαλισμός στην σημερινή του μορφή δεν έχει σαν πρωταρχικό στόχο την υπεράσπιση και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά την χειραγώγησή τους και την διεκπεραίωση μικροκομματικών αποστολών.
Για να κατανοήσει κάποιος την πολιτική-κομματική δύναμη που έχουν σήμερα οι συνδικαλιστές, αρκεί να ειπωθεί ότι θεωρούνται (και είναι) «καταλληλότεροι» από έναν βουλευτή, ως προς την υλοποίηση «ρουσφετιών» (κυρίως αυτών που αφορούν προσλήψεις), ενώ (το κυριότερο) έχουν λόγο και ως προς τον τρόπο λειτουργίας των διαφόρων κρατικών οργανισμών.

Είναι απορίας άξιον, πως οι εκάστοτε «εργατοπατέρες» (σημειώστε ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς, ουσιαστικά δεν εργάζονται), είναι σε θέση να κάνουν καταγγελίες για μη τήρηση της αξιοκρατίας στις προσλήψεις, όταν οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν μπει στον χώρο εργασίας τους από το «παράθυρο», χρησιμοποιώντας κάποιο κομματικό «δόντι». Πρόκειται για τον ορισμό του θράσσους. Αυτοί που δημιουργούν τέτοια φαινόμενα, είτε σαν συνδικαλιστές αρχικά, είτε σαν βουλευτές και υπουργοί αργότερα, να καταγγέλουν αυτό για το οποίο είναι συνυπεύθυνοι! Δεν καταγγέλουν βεβαίως τον εαυτό τους και την συντεχνία τους. Στην Ελλάδα ως συνήθως, πάντα φταίνε οι «άλλοι»