Άβολες αλήθειες

Πολλοί είναι εκείνοι που διερωτώνται για ποιο λόγο η κυβέρνηση «δεν λέει τη μαύρη αλήθεια» στον ελληνικό λαό, υποστηρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο τα μέτρα και οι μεταρρυθμίσεις που προβλέπει η δανειακή σύμβαση του Μνημονίου θα γίνουν πιο εύκολα αποδεκτά από την κοινωνία. Η απάντηση, νομίζω, είναι ότι η αλήθεια είναι άβολη, όχι τόσο για τους πολίτες, όσο για την ίδια την κυβέρνηση.

Η άβολη αλήθεια λοιπόν περιγράφεται με σαφείς όρους στη τελευταία επικαιροποίηση του Μνημονίου. Διαβάζοντας κανείς τις σελίδες της αξιολόγησης του κυβερνητικού έργου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι εφαρμόστηκαν μόνο τα μέτρα εκείνα που έπληξαν τις κοινωνικές ομάδες, οι οποίες δεν είχαν τα μέσα να προβάλλουν αποτελεσματική (δηλαδή εκβιαστική) αντίσταση, ενώ δεν εφαρμόστηκαν, ή καθυστερούν όλα σχεδόν τα μέτρα εναντίον των προνομιούχων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες είχαν την ευχέρεια να τραβήξουν το αυτί των υπουργών. Επίσης, δεν εφαρμόζονται τα περισσότερα μέτρα που απαιτούν απαιτητικό follow up, επίβλεψη και οργανωτικές και διαχειριστικές ικανότητες, ενώ εφαρμόζονται οι εύκολες απαγορεύσεις (που στην πράξη καταστρατηγούνται) και οι αποφάσεις που απαιτούν μία μόνο υπογραφή. Ειδικότερα, με την ένδειξη delayed (σε καθυστέρηση) ή not observed (δεν εφαρμόζονται) σημειώνονται -μεταξύ πολλών άλλων - τα εξής:
- η αναδιάρθρωση του ΟΑΣΑ και των αστικών συγκοινωνιών
- η μείωση των αμοιβών των υψηλόμισθων στις ΔΕΚΟ
- η νέα λίστα φαρμάκων που καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία
- η αλλαγή του νόμου για την επέκταση των κλαδικών συμβάσεων και στις επιχειρήσεις που δεν συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις
- η άρση των περιορισμών στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου
- η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας
- η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων
- η μελέτη αναδιάρθρωσης του δημοσίου
- η διευκόλυνση της ίδρυσης και λειτουργίας επιχειρήσεων
- το ενιαίο μισθολόγιο στο δημόσιο
- η ενιαία αρχή προμηθειών
- η μείωση της γραφειοκρατίας που καθυστερεί την υλοποίηση δημοσίων έργων και ευρωπαϊκών προγραμμάτων
Με άλλα λόγια, προμηθευτές του δημοσίου, συντεχνίες κλειστών επαγγελμάτων, υψηλόμισθοι των ΔΕΚΟ, εργατοπατέρες, φαρμακευτικές εταιρείες, και «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» τη γλίτωσαν με αμυχές. Παράλληλα, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μειώνεται, χωρίς να μειώνεται η γραφειοκρατία, γεγονός που σημαίνει ότι η ζωή όσων θέλουν να δουλέψουν ή να επενδύσουν σε αυτή τη χώρα γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Επιπλέον, η ανισότητα στην εφαρμογή των μέτρων, απονομιμοποιεί την κυβέρνηση, καθώς αντίκειται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Επίσης, όσα από τα μέτρα του Μνημονίου είναι «πολύπλοκα», η κυβέρνηση τα προσπερνάει, προφανώς όχι λόγω δόλου (δεν έχω στοιχεία να της τον καταλογίσω), αλλά λόγω ανεπάρκειας των αρμόδιων υπουργών. Και από τις δράσεις «σε κόκκινο», μπορούν όλοι (συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού) να καταλάβουν ποιοι υπουργοί κρίνονται ανεπαρκείς.
Θα αντιτείνει κανείς βέβαια ότι η επάρκεια, ή η ανεπάρκεια των υπουργών δεν εξαρτάται από το κατά πόσον εφαρμόζουν το Μνημόνιο. Για να απαντήσουμε αυτήν την παρατήρηση όμως, όμως, θα πρέπει να πούμε μερικές ακόμη άβολες αλήθειες: α) ότι το Μνημόνιο είναι κυρίως μία δανειακή σύμβαση, η οποία μας επιτρέπει να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις. Όσοι αντιτίθενται σε αυτό, από τους υπαλλήλους των αστικών συγκοινωνιών μέχρι τον κ. Τσίπρα, είναι κυρίως εκείνοι των οποίων η συνέχιση της μισθοδοσίας εξασφαλίζεται χάρη στο Μνημόνιο, β) όσοι προτείνουν την κήρυξη στάσης πληρωμών, ενώ η Ελλάδα έχει πρωτογενές έλλειμμα, προφανώς δεν ξέρουν πρόσθεση. Ειδάλλως, θα καταλάβαιναν ότι το έλλειμμα των 30 δισεκατομμυρίων που με το Μνημόνιο μειώνουμε σε ορίζοντα τετραετίας, θα έπρεπε να το μηδενίσουμε εν μία νυκτί. γ) όσοι προτείνουν ως λύση την επιστροφή σε μία υποτιμημένη δραχμή, θα πρέπει να μας πουν πόσα εκατομμύρια θα χρειάζεται μια οικογένεια, ούτως ώστε να αγοράζει τα απαραίτητα για την επιβίωσή της αγαθά, τα οποία παράγονται στο εξωτερικό και τιμολογούνται σε ευρώ και δολάρια. δ) όσοι υπουργοί και βουλευτές της κυβέρνησης αντιτίθενται στο μνημόνιο, θα πρέπει να μας πουν τι ψήφισαν τον περασμένο Μάιο.
Και τέλος, όλοι μαζί θα πρέπει να καταλάβουμε ότι εκτός από το Μνημόνιο, είναι αναγκαίες και δύο ακόμη προϋποθέσεις για να επιβιώσουμε οικονομικά ως χώρα: Η πρώτη είναι να πάνε όλα καλά σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο - από την επιμήκυνση και τη μείωση του επιτοκίου αποπληρωμής του δανείου μας, μέχρι τις τιμές του πετρελαίου. Η δεύτερη είναι είτε να επιστρέψουμε σε φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης μετά από δύο χρόνια (κάτι που είναι εφικτό) ή/και να πουλήσουμε δημόσια γη και δημόσιες επιχειρήσεις αξίας τουλάχιστον 50 δισεκατομμυρίων ευρώ (κάτι που επίσης είναι εφικτό).
Προς το παρόν, πάντως, οι περισσότεροι βολεύονται με τα ψέματα και όχι με τις αλήθειες: Η μεν κυβέρνηση με την άδικη και τσάτρα-πάτρα εφαρμογή του Μνημονίου, αποκρύπτοντας ότι κάτι τέτοιο μπορεί να μας οδηγήσει στην άρνηση καταβολής της πέμπτης δόσης και την χρεοκοπία και η αντιπολίτευση με την άρνηση ότι το Μνημόνιο είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα δεν έχει ακόμη γυρίσει στη δεκαετία του 1950.

Απο:reporter

Νικηφόρος Μαλεβίτης