Θεμελιώδη προβλήματα της κρίσης και ...το ζητούμενο.

Τοποθέτηση του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΓΚΟΥΤΗ στην εκδήλωση της Αριστερής Πρωτοβουλίας ΠΑΣΟΚ
ΑΡΤΑ 08/04/2011
Ας ξεκαθαρίσουμε τα θεμελιώδη προβλήματα της κρίσης και στη συνέχεια τα ζητούμενα.
Θα περιγράψω, ως μη ειδήμων, αυτά που αντιλαμβάνομαι σαν απλός πολίτης.
Η Ελλάδα έχει πρόβλημα μη διαχειρίσιμου Δημόσιου χρέους. Επίσης έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας ως επακόλουθο της χωρίς αναπτυξιακό σχεδιασμό της παραγωγικής διαδικασίας.
Αν προχωρήσουμε λίγο περισσότερο θα δούμε πιο ξεκάθαρα την ευθύνη ολόκληρου του πολιτικού συστήματος τα τελευταία 20 χρόνια. Αφήνω απέξω την πρώτη οκταετία της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, γιατί η ανάλυση είναι διαφορετική και σίγουρα όχι η κουτοπόνηρη δεξιά αντίληψη ότι ο Ανδρέας φταίει που μοίραζε λεφτά.
Τι έγινε λοιπόν την τελευταία 20 ετία;
Σε τίτλους συνοψίζω τα παρακάτω:

• Ανάπτυξη των επιχειρήσεων με κρατικές και ευρωπαϊκές ενισχύσεις σε «εικονικές» επενδύσεις.
• Ασυλία, από τη φορολόγηση και τις ασφαλιστικές εισφορές, του μεγάλου κεφαλαίου.
• Δημόσιες επενδύσεις, κατά παραγγελία από μεγαλοεργολάβους και μεγαλοπρομηθευτές, με αντικείμενο την μεταφορά του δημόσιου χρήματος στα ταμεία τους και αντάλλαγμα την μικρή ή μεγάλη προμήθεια εξυπηρέτησης στους πολιτικούς διαμεσολαβητές.
• Απορρόφηση εργαζομένων στο Δημόσιο με κριτήριο το εκλογικό αποτέλεσμα του κάθε πολιτευτή και με βάση την αριθμητική κατανομή διαμοιρασμού θέσεων.
• Δημιουργία τεχνητής οικονομικής ευμάρειας σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, με έμμεση ή άμεση επιδότηση της κατανάλωσης και με συνακόλουθο τη γιγάντωση του αριθμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ως διέξοδος για αυτούς που δεν χώραγαν στο Δημόσιο. Ετοιμαζόταν τα σημερινά θύματα της οικονομικής κρίσης. Και εδώ, το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ως νομοθετημένος εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου, έπαιξε το ρόλο του ισχυρού και αποτελεσματικού μέσου υλοποίησης αυτής της πολιτικής.

Αν προσθέσουμε την αστικοποίηση του αγροτικού πληθυσμού, τον αποπροσανατολισμό και την ηθική διάβρωσή του στις σχέσεις του με το κράτος (όπως και της υπόλοιπης κοινωνίας), έχουμε μια συνοπτική εικόνα της Ελλάδας στη διαδρομή προς την πολιτική και νομισματική συμμετοχή στη Ευρωπαϊκή ένωση.

Για όλα αυτά χρειαζόταν εξωτερικός δανεισμός που απλόχερα προσφερόταν από τις «αγορές» με σκεπτικό ίδιο με αυτό των εγχώριων Τραπεζών προς τους καταναλωτές. Μοίραζαν το περισσευούμενο εικονικό τους χρήμα ελπίζοντας αφενός σε κέρδη, αφετέρου στη δέσμευση «πραγματικών» προσωπικών περιουσιών.

Όταν η παγκόσμια «φούσκα» έσκασε, άγνωστο ακόμα αν έγινε απροειδοποίητα ή αναπόφευκτα, οι «αγορές» είδαν μια ακόμα ευκαιρία για υπερκέρδη. Και αυτή τη φορά όχι από άτομα αλλά από κράτη και έθνη. Που σε αντίθεση με τους ιδιώτες που είχαν αμφίβολης αξίας περιουσίες υποθηκευμένες, είχαν πραγματική περιουσία και μεγάλης αξίας. Οπότε το δίλλημα που τεχνητά έστησαν είναι: ή σταματάμε κάθε δανεισμό και σας αγοράζουμε πολύ φθηνά με τους πολίτες σας σε εξαθλίωση ή ευθυγραμμίζεστε με τις πολιτικές που σας υποδεικνύουμε και σας αγοράζουμε απλά φθηνά, με τους πολίτες σας να επιζούν ως χρήσιμα εργαλεία εφαρμογής των πολιτικών μας.

Και το δίλλημα αυτό αρχίζει να διατρέχει όλη της Ευρωπαϊκή ένωση, κάνοντας πιο έντονη από ποτέ, αφενός την έλλειψη ισχυρής πολιτικής πυξίδας από την ανεπαρκή, για τους δύσκολους αυτούς καιρούς, ηγεσίας της, αφετέρου την ανάγκη πανευρωπαϊκής συμπόρευσης και σύγκλισης των προοδευτικών κινημάτων και πολιτών. Γιατί φαίνεται ότι οι υπάρχουσες πολιτικές ηγεσίες έχουν υποκύψει, αν δεν υποστηρίζουν, τα παραπάνω διλλήματα.
 

Ποιο επομένως είναι το ζητούμενο στην Ελλάδα σήμερα;

Καταρχήν, να υπάρξει πλήρης απάντηση στα εσωτερικά αίτια που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση.
Να τραβηχτεί η κουρτίνα που εντέχνως τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί συνοδοιπόροι τους έχουν τραβήξει, για να καλύψουν τους κατέχοντες τον πραγματικό πλούτο στην Ελλάδα, τον τρόπο που τον απέκτησαν και τους υπαλλήλους πολιτικούς που χρησιμοποίησαν. Αυτούς τους αδίστακτους άρπαγες του παραγόμενου πλούτου, που αποτελούν μέρος της αόρατης σκιάς των «αγορών» και σχεδιάζουν την εθνική κοινωνική και οικονομική απαξίωση της Ελλάδας. Τους, διαχρονικά, χωρίς Εθνική συνείδηση Έλληνες κεφαλαιοκράτες. Αυτούς, που αφού λήστεψαν τον παραγόμενο πλούτο των Ελλήνων, περιμένουν από την Ελβετία και το Λονδίνο να έρθουν για να ξαναγοράσουν φτηνά μαζί με τους εξωχώριους συνεταίρους τους την καμένη γη της Ελλάδας, σε μια νέα εκδοχή υποδούλωσης.

Να υπάρξει εθνική, συνολική συνειδητοποίηση της πολιτικής διάστασης του προβλήματος και της λύσης, με επανατοποθέτηση της Ελλάδας σαν χώρα και έθνος στον παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό χάρτη. Να αποφασίσουμε ότι πρέπει, μέσω συλλογικής συμμετοχής στην πολιτική, να διαμορφώσουμε μια νέα πολιτική και κυρίως ευρεία κοινωνική συμμαχία. Που θα προτείνει ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό σχεδιασμό και διάταξη του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Τι μπορούμε και τι θέλουμε να παράγουμε. Ποιοι θα το παράγουν, ποιος θα επενδύσει σε αυτή την παραγωγική διαδικασία και πως θα διανέμεται ο εθνικός παραγόμενος πλούτος. Ποιοι οι κανόνες και οι συνθήκες για την ένταξη του κάθε πολίτη σε αυτή τη διαδικασία.

Οι πολιτικοί που κλωνοποιούνται από τις «μήτρες» των σκοτεινών αλλά γνωστών συμφερόντων και οι πολιτικές τους, να αντικατασταθούν από αυτούς που έχουν την ικανότητα και το σθένος να δημιουργήσουν τη νέα πολιτική πραγματικότητα, στηριζόμενοι στη δύναμη της κοινωνίας. Με επεξεργασία πολιτικών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί η απάντηση δεν αρκεί ούτε είναι δυνατόν να προέλθει από μία μεμονωμένη χώρα. Μιας κοινωνίας που πρέπει έστω και την ύστατη ώρα να αποκτήσει αυτογνωσία και ουσιαστική πολιτική άποψη.
Μια πολιτική και κοινωνική αναγέννηση που είναι εθνική ανάγκη σήμερα να ξεκινήσει μέσα από το ΠΑΣΟΚ.