Χωρίς χρέος...

Όσο αργοπορημένο είναι αυτό το καλοκαίρι, τόσο βιαζόμαστε να το υποδεχτούμε. Γιατί άραγε; Τόσο πολύ μας λείπει μια νότα αισιοδοξίας; Ζούμε συνεχώς στο τεντωμένο σκοινί μιας κοινωνικοπολιτικής απογοήτευσης, χωρίς χρόνο για χαρά, για απλή ανέφελη χαρά.

Η κατάσταση είναι άγρια . Δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη προοπτική, κάποιος στόχος. Όλα γίνονται για να βγάλει κανείς το μήνα, το χρόνο, έναν τρόπο να τα φέρει βόλτα.

Η αγωνία του σήμερα (ούτε καν του αύριο), η οικονομική δυστοκία, η φόρτιση της κάθε μέρας κάνουν τον καιρό να κυλάει δύσκολα μες την αναστάτωση των τελευταίων εβδομάδων. Σ΄ αυτή την αβέβαιη ατμόσφαιρα, θα βρεθεί κάποιος εγγυητής θαλπωρής; Μια διαυγής λύση; Ποια θα είναι αυτή; Η εκπαίδευση, η συλλογικότητα, οι ατομικές ανησυχίες; Τίποτα δεν είναι βέβαιο.
 

Η ρευστότητα είναι το motto της εποχής . Κι όμως...Πίσω από την...
καθημερινή σκληρότητα, η εποχή κρύβει μια επικίνδυνη λαχτάρα. Λαχτάρα για τι; Μα για μια ριζική αλλαγή. Για τη σταδιακή μεταμόρφωση της κοινωνίας. Μια εκ νέου αφύπνιση του συλλογικού, αν γίνει, θα χρειαστεί αρκετό χρόνο. Η αλλαγή γίνεται πρώτα μέσα μας. Κι ο Έλληνας είναι ανάγκη ν΄ αλλάξει. Σκέψη, στάση, αισθητική. Κριτήριο ζωής. Δεν είναι εύκολη απόφαση.
 

Με τέτοιες σκέψεις φεύγουν οι τελευταίες μέρες. Κάτω από το πρίσμα της αβεβαιότητας, welcome to the abyss, είναι το σύνθημα που διάβασα προχτές σ΄ έναν τοίχο. Εκφράζει ότι ζούμε.
Ακόμη και στην άβυσσο, που βρισκόμαστε πάντως, χρειαζόμαστε λίγη αισιοδοξία - κι εκεί μέσα, ίσως - κάτι αιχμηρό διαπεράσει την καταχνιά των ημερών, μια ακτίνα σκίσει το σκοτάδι, εισβάλλοντας το φως που όλοι περιμένουμε, σαν μια θαλπωρή χωρίς χρέος, χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις ή αυταπάτες. 

 Γράφει η Λίνα Φυτιλή
 

Απο: PRESS