Ο εργασιακός καρκίνος είναι μεταστατικός και καλπάζων.

Το καρκίνωμα μπήκε στην Ελλάδα στην αρχή σαν σύμβαση ορισμένου χρόνου ή έργου.

Η λογική ήταν να μοιραστούν οι θέσεις εργασίας δημιουργώντας ενδιάμεσα κενά (οκτάμηνα εργασίας-τετράμηνη διακοπή) έτσι ώστε το ποσοστό της ανεργίας να μειωθεί τεχνητά. Στην ουσία η πρακτική αυτή διαμοίραζε την ανεργία σε περισσότερους
εργαζόμενους. Πολιτικά αυτή η πρακτική δημιουργούσε εγκλωβισμένους εργαζόμενους εξαρτώμενους απ’ τα κόμματα που είχαν πιθανότητα να γίνουν κυβέρνηση ανταλλάσοντας την εύρεση εργασίας (σύμβαση) με την ψήφο τους.

Η πρώτη μετάσταση ήταν η έντεχνη μετατροπή του όρου θέση εργασίας σε θέση απασχόλησης. Όταν πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο όρος θέση απασχόλησης κανένας δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία, οι συνδικαλιστές αγκιστρωμένοι στα κόμματα δεν κινητοποίησαν τους εργαζόμενους υπακούοντας στις κομματικές εντολές προσποριζόμενοι οφέλη και προνόμια.

Η δεύτερη μετάσταση έγινε με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων δλδ έχεις εργασία όταν ο εργοδότης κρίνει ότι σε χρειάζεται, για όσο χρόνο εξυπηρετεί την επιχείρηση (τετράωρο, τετραήμερο κτλ ).

Η τρίτη και φαρμακερή μετάσταση γίνεται στις μέρες μας με την αντικατάσταση του όρου αμοιβή εργασίας με τον όρο επίδομα εργασίας. Ο νεοφιλελευθερισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Για τους γνώστες η αμοιβή εργασίας είναι συνδεμένη με την δυνατότητα να έχει ο εργαζόμενος όσα χρειάζεται για να ζει αξιοπρεπώς ο ίδιος και η οικογένειά του.

Επιπρόσθετα με την επιδοματική λογική έπαιρνε συμπληρωματικό εισόδημα όταν είχε μεγαλύτερες ανάγκες πχ έγγαμος, έγγαμος με τέκνα, πολύτεκνος κτλ.

Όταν μιλάμε για επίδομα εργασίας σημαίνει ότι η αμοιβή του εργαζόμενου θα εξαρτάται απ’ την δυναμική της επιχείρησης. Είναι ανταγωνιστική η επιχείρηση θα έχεις σχετικά καλό επίδομα εργασίας, είναι μη ανταγωνιστική η επιχείρηση το επίδομα εργασίας θα είναι κάτι σαν βοήθημα για να μην πεθάνεις της πείνας.

Πιθανό να υπάρξουν και άλλες μεταστάσεις του καρκίνου στις εργασιακές σχέσεις.

Η παραγωγική διαδικασία δεν θα εξαρτάται απ’ τις υπάρχουσες ανάγκες σε αγαθά αλλά απ’ την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Αν η ανταγωνιστικότητα είναι πολύ χαμηλή απλά δεν θα παράγουμε τίποτα, θα καταναλώνουμε μόνο όσα επιτρέπει η ανταγωνιστικότητα και τα υπόλοιπα θα τα εισάγουμε ακολουθώντας τον φαύλο και ατέρμονο δρόμο του επ’ αόριστο δανεισμού. Υπάρχει και η ανατριχιαστική σκέψη των παγκοσμιοποιητών να απαγορεύεται ακόμη και η μικρή οικογενειακή παραγωγή σε κήπους που υπήρχε στην επαρχία. Το φυτεύω λίγες ντομάτες, πατάτες, μελιτζάνες κτλ για το σπίτι μου ή το έχω ένα χοιρινό, ,μια κατσίκα ή κότες στην αυλή μου θα απαγορεύεται.

Θα καταναλώνουμε μόνο ότι παράγουν οι ανταγωνιστικές επιχειρήσεις που για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους θα μπορούν να παράγουν μεταλλαγμένα προϊόντα ή να εκτρέφουν ζώα με επικίνδυνες ζωοτροφές. Όλα βορά στον Μολώχ της ανταγωνιστικότητας.

Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και τις τελευταίες διατάξεις για την υποχρεωτική αγορά των αγαθών μέσω μόνο των τραπεζών τότε θα βρεθούμε και σε μελλοντική απαγόρευση του να έχουμε χρήματα. Θα γίνουμε μόνο καταναλωτές χωρίς παραγωγή και υπόδουλοι των τραπεζών χωρίς δικαίωμα διαχείρισης χρημάτων.

Η εργασία θα είναι προνόμιο για τους λίγους και η ανεργία «προνόμιο» για τους πολλούς.

Η δημιουργικότητα που ήταν η πηγή της ανάπτυξης θα είναι απαγορευμένη και η ανάπτυξη θα υπάρχει μόνο όπου οι παγκοσμιοποιητές θα κρίνουν.

Σενάρια επιστημονικής φαντασίας ή επερχόμενη πραγματικότητα;

Ας έχουμε τουλάχιστον υγεία για να δούμε.

Γράφει ο Κλεισθένης.