Οι
ομοσπονδίες που σέβονται τον εαυτό τους είναι συνήθως εφοδιασμένες με...
αμορτισέρ. Εχουν τον τρόπο -και εάν δεν τον έχουν, τον βρίσκουν- να
εξισορροπούν τις αντιθέσεις που τις διαπερνούν, μεταφέροντας πόρους από
τους "πλούσιους" εταίρους στους "φτωχούς". Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες...
Αν δεν ήταν έτσι, αν δηλαδή η
πλούσια Νέα Υόρκη δεν "χρηματοδοτούσε" τη φτωχή Αϊόβα, οι ΗΠΑ θα είχαν
διαλυθεί προ πολλού στα εξ ων συνετέθησαν. Το ίδιο προφανώς ισχύει και
για την απρόθυμη να ενισχύσει τον ευρωπαϊκό νότο Γερμανία, τα κρατίδια
της οποίας συνεργάζονται οικονομικά και αλληλοβοηθούνται, στο πλαίσιο
μιας ενιαίας οικονομικής και πολιτικής ένωσης.
Η μοναδική παγκοσμίως γνωστή περίπτωση ομοσπονδιακώς συγκροτημένης ένωσης, που δεν διαθέτει σύστημα μεταφοράς πόρων, δίχτυ ασφαλείας, δηλαδή, είναι η ΟΝΕ. Οπως δηλώνει άλλωστε και το όνομά της, η ένωση των κρατών της ευρωζώνης συγκροτεί απλώς και μόνο ένα νομισματικό μπλοκ χωρών, που δεν διαθέτει ούτε κοινή οικονομική ούτε πολιτική διεύθυνση.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα - τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυσκολίες της Ελλάδας. Εχοντας ενταχθεί στο σύστημα του ευρώ, οι 17 της ευρωζώνης απώλεσαν τα εθνικά τους νομίσματα -έχασαν με άλλα λόγια το οικονομικό εργαλείο της υποτίμησης- χωρίς ωστόσο να απολαύουν τα οφέλη και τις προστασίες που θα τους παρείχε υπό άλλες συνθήκες μια αυθεντική ομοσπονδία.
Τι απομένει, λοιπόν; Οσο φιλοευρωπαϊσμό και να διαθέτει κανείς, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι η σημερινή ευρωζώνη είναι ένα σύνολο οικονομιών ισχυρών και αδύναμων, ανταγωνιστικών και μη, με άνισα επίπεδα ανάπτυξης, άλλες δυνατότητες, διαφορετικές προοπτικές. Η σύγκλισή τους είναι ένα όνειρο ευρωπαϊκής νυκτός, θολό, μακρινό, αν όχι άπιαστο, που καθιστά ακόμα πιο απρόσιτο ο φανατικός δημοσιονομικός μονεταρισμός των Γερμανών ή ο εθνοκεντρισμός των δορυφόρων τους, όπως οι Ολλανδοί ή οι Φινλανδοί επικριτές μας.
Αυτά, βεβαίως, μέχρι χθες. Διότι, σήμερα, όπου η κρίση πυροδοτεί εκρήξεις με τη δική της λογική, οι ισχυροί αποδεικνύονται ανίσχυροι μπροστά στις εξελίξεις. Και είναι αυτό το νέο τοπίο, η νέα ουσιαστικά ευρωπαϊκή πραγματικότητα, που επιβάλλει κινήσεις ικανές να μεταδώσουν το μήνυμα των ανατροπών, να "ηρεμήσουν" τα κερδοσκοπικά συστήματα, να ξαναβάλουν το καράβι της ΟΝΕ σε ρότα πλεύσης.
Θα το καταφέρουν; Κάπου εδώ, μπαίνουν στη σκηνή η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Μόνο που οι κινήσεις και των δύο είναι τόσο ράθυμες και αργές, τόσο μακριά από τις ανάγκες της Ευρώπης και των πολιτών της, που λίγο θέλουν και θα μετατρέψουν την ευρωζώνη -αν δεν τη μετέτρεψαν ήδη- σε πεδίο βολής των αγορών. Η πρώτη μεγάλη κρίση του ευρώ -κρίση που πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι μπορεί να αποδειχθεί μοιραία ακόμα και για την ύπαρξη του κοινού νομίσματος- δεν αντιμετωπίζεται ούτε με υπεκφυγές ούτε πολύ περισσότερο με δεήσεις και ευχές.
Κατά κοινή παραδοχή, αν σε κάτι κάνει σοφότερη την Ευρώπη αυτός ο επώδυνος κύκλος κραδασμών, είναι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ενοποίηση δεν σημαίνει απλώς κοινό νόμισμα. Πρωτίστως, σημαίνει κοινή οικονομική πολιτική, άρα εμβάθυνση της οικονομικής διακυβέρνησης, και κεντρική πολιτική διεύθυνση, ικανή να αποκαθιστά τις αρρυθμίες, να γεφυρώνει τις ανισότητες και να εξισορροπεί τα αντιτιθέμενα συμφέροντα.
Στο σταυροδρόμι της κρίσης, η Ευρώπη στενάζει κάτω από τη λαβή των αγορών. Για να χαλαρώσει η πίεση, δεν αρκεί να κινηθεί πιο γρήγορα το δύσκαμπτο σύστημα των Βρυξελλών ή να δεχτεί ο γαλλογερμανικός άξονας το ευρωομόλογο. Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειαζόμαστε -περισσότερο ίσως απ' όλους εμείς οι Ελληνες- είναι να ξαναγεννηθεί η ευρωπαϊκή ιδέα, που κείτεται ξέπνοη στο καναβάτσο των εθνικών και οικονομικών ανταγωνισμών.
Απο:ethnos
Η μοναδική παγκοσμίως γνωστή περίπτωση ομοσπονδιακώς συγκροτημένης ένωσης, που δεν διαθέτει σύστημα μεταφοράς πόρων, δίχτυ ασφαλείας, δηλαδή, είναι η ΟΝΕ. Οπως δηλώνει άλλωστε και το όνομά της, η ένωση των κρατών της ευρωζώνης συγκροτεί απλώς και μόνο ένα νομισματικό μπλοκ χωρών, που δεν διαθέτει ούτε κοινή οικονομική ούτε πολιτική διεύθυνση.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα - τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυσκολίες της Ελλάδας. Εχοντας ενταχθεί στο σύστημα του ευρώ, οι 17 της ευρωζώνης απώλεσαν τα εθνικά τους νομίσματα -έχασαν με άλλα λόγια το οικονομικό εργαλείο της υποτίμησης- χωρίς ωστόσο να απολαύουν τα οφέλη και τις προστασίες που θα τους παρείχε υπό άλλες συνθήκες μια αυθεντική ομοσπονδία.
Τι απομένει, λοιπόν; Οσο φιλοευρωπαϊσμό και να διαθέτει κανείς, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι η σημερινή ευρωζώνη είναι ένα σύνολο οικονομιών ισχυρών και αδύναμων, ανταγωνιστικών και μη, με άνισα επίπεδα ανάπτυξης, άλλες δυνατότητες, διαφορετικές προοπτικές. Η σύγκλισή τους είναι ένα όνειρο ευρωπαϊκής νυκτός, θολό, μακρινό, αν όχι άπιαστο, που καθιστά ακόμα πιο απρόσιτο ο φανατικός δημοσιονομικός μονεταρισμός των Γερμανών ή ο εθνοκεντρισμός των δορυφόρων τους, όπως οι Ολλανδοί ή οι Φινλανδοί επικριτές μας.
Αυτά, βεβαίως, μέχρι χθες. Διότι, σήμερα, όπου η κρίση πυροδοτεί εκρήξεις με τη δική της λογική, οι ισχυροί αποδεικνύονται ανίσχυροι μπροστά στις εξελίξεις. Και είναι αυτό το νέο τοπίο, η νέα ουσιαστικά ευρωπαϊκή πραγματικότητα, που επιβάλλει κινήσεις ικανές να μεταδώσουν το μήνυμα των ανατροπών, να "ηρεμήσουν" τα κερδοσκοπικά συστήματα, να ξαναβάλουν το καράβι της ΟΝΕ σε ρότα πλεύσης.
Θα το καταφέρουν; Κάπου εδώ, μπαίνουν στη σκηνή η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Μόνο που οι κινήσεις και των δύο είναι τόσο ράθυμες και αργές, τόσο μακριά από τις ανάγκες της Ευρώπης και των πολιτών της, που λίγο θέλουν και θα μετατρέψουν την ευρωζώνη -αν δεν τη μετέτρεψαν ήδη- σε πεδίο βολής των αγορών. Η πρώτη μεγάλη κρίση του ευρώ -κρίση που πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι μπορεί να αποδειχθεί μοιραία ακόμα και για την ύπαρξη του κοινού νομίσματος- δεν αντιμετωπίζεται ούτε με υπεκφυγές ούτε πολύ περισσότερο με δεήσεις και ευχές.
Κατά κοινή παραδοχή, αν σε κάτι κάνει σοφότερη την Ευρώπη αυτός ο επώδυνος κύκλος κραδασμών, είναι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ενοποίηση δεν σημαίνει απλώς κοινό νόμισμα. Πρωτίστως, σημαίνει κοινή οικονομική πολιτική, άρα εμβάθυνση της οικονομικής διακυβέρνησης, και κεντρική πολιτική διεύθυνση, ικανή να αποκαθιστά τις αρρυθμίες, να γεφυρώνει τις ανισότητες και να εξισορροπεί τα αντιτιθέμενα συμφέροντα.
Στο σταυροδρόμι της κρίσης, η Ευρώπη στενάζει κάτω από τη λαβή των αγορών. Για να χαλαρώσει η πίεση, δεν αρκεί να κινηθεί πιο γρήγορα το δύσκαμπτο σύστημα των Βρυξελλών ή να δεχτεί ο γαλλογερμανικός άξονας το ευρωομόλογο. Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειαζόμαστε -περισσότερο ίσως απ' όλους εμείς οι Ελληνες- είναι να ξαναγεννηθεί η ευρωπαϊκή ιδέα, που κείτεται ξέπνοη στο καναβάτσο των εθνικών και οικονομικών ανταγωνισμών.
Απο:ethnos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου