«Κι όμως εμείς αμαρτίες δεν κάναμε…»

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ


Δεν έφταιγαν τα 14.000 νήπια, που έσφαξε ο Ηρώδης, ούτε το νήπιο της Βηθλεέμ, που σώθηκε, έφταιγε σε τίποτα. Οι εκτελεστές δεν εκτέλεσαν τα νήπια, αλλά τη διαταγή του Ηρώδη. Ο Ηρώδης υπηρέτησε την εξουσία. Έπρεπε να πατάξει κάθε αντιποίηση Αρχής. Οι περί τον Ηρώδη δεν μπορούσαν να έχουν γνώμη διαφορετική. Το έγκλημα των Χριστουγέννων,
 
τελικά, νομιμοποιήθηκε. Όπως και το άλλο έγκλημα του Πάσχα. Δηλαδή ή σε σκοτώνουμε νήπιο, πριν γίνεις επικίνδυνος ή σε σκοτώνουμε ώριμο, γιατί έγινες επικίνδυνος.
Σε μια περίοδο που επικρατούσε η Pax Romana, τι το αφύσικο να μιλάς για ειρήνη; Το κήρυγμα των Χριστουγέννων ακριβώς αυτό είναι: «και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Δηλαδή ειρήνη και ευδαιμονία και ελευθερία και δικαιοσύνη. Αυτά τα «και» είναι που ενοχλούν. Αλλιώς θα ήταν παντού ευπρόσδεκτη η ειρήνη. Ειρήνη έχουμε και σ’ ένα στρατόπεδο κρατουμένων και πεινασμένων, αν δεν προβάλλονταν αιτήματα αντιεξουσιαστικά, απαιτήσεις ζωής και ελευθερίας.

Οι λαοί έχουν μια νηπιακή ηλικία. Δεν εννοούν την ειρήνη, χωρίς τα άλλα που την ολοκληρώνουν. Κι αν δεν προσθέτουν στην ειρήνη, τα θεωρούν αυτονόητα. Αυτά, λοιπόν, τα νήπια, που δεν καταλαβαίνουν, πρέπει να πεθάνουν. Και πεθαίνουν, εν ειρήνη, της πείνας πάνω από 35 εκατομμύρια το χρόνο. Τα 2/3 της ανθρωπότητας υποσιτίζονται. Το 1/3, περίπου ενάμισι δισεκατομμύριο, ζει καλά έως ευδαιμονικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι πολλοί κάτω από τις μοντέρνες δουλείες των συστημάτων. Όμως και του 1/3 τα τιμήματα είναι πανάκριβα σε σχέση με εκείνα που απολαμβάνουν. Οπωσδήποτε, βέβαια, η μοίρα τους δεν συγκρίνεται με των άλλων. Τελικά, τόσο ο Ηρώδης όσο και ο Πιλάτος έδωσαν τα συμβολικά μοντέλα, γιατί είχαν την ιστορική ατυχία να συνδέσουν το όνομά τους με τον ΕΝΑ.

Χριστούγεννα για πάντα, λοιπόν. Από το όραμα στο έγκλημα και από αυτό πίσω στο όραμα. Ποιος μέτρησε τη διαδρομή από το φονιά στο θύμα; Ούτε το θύμα ούτε ο φονιάς. Και, όμως, η διαδρομή έπαψε να γίνεται. Για να μην είμαστε, όμως, τόσο μελαγχολικοί, χρονιάρες μέρες, παρόλα αυτά βρισκόμαστε σε πολύ καλύτερη μοίρα σαν ανθρωπότητα, απ’ ό,τι στο παρελθόν, για λόγους ευεξήγητους, έστω και αν δεν φθάσαμε όλοι οι λαοί στο ξημέρωμα οδοιπορώντας μέσα στη νύχτα. Λιγοστεύει η νύχτα. Το κακό μόνο είναι που τώρα, στον καιρό μας, μπορεί να γίνει, είναι το μαζικό έγκλημα ανεξάρτητα από το σημείο διαδρομή που βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα.
Αλλά από αυτό το έγκλημα δεν εξαιρούνται ούτε οι… Ηρώδες. Μόνο που ο δικός τους θάνατος θα χρεωθεί ως αυτοκτονία. Αυτό, βέβαια, δεν μας απαλλάσσει από την έσχατη των ποινών. Αν δεν σκεφθούμε ότι οι εξουσιαστές μαζί με τους ακολούθους τους δεν ξεπερνούν σε παγκόσμια κλίμακα τα 100 εκατομμύρια, εμείς τα υπόλοιπα δισ. τι κάνουμε; Όταν ο Ταλιέν, το 1794, συνέλαβε το «μαύρο τρίγωνο» στη Γαλλία, Ροβεσπιέρο, Σεν Ζιστ και Κουτόν και τους σκότωσε με άλλους 69 οπαδούς τους, δεν βρέθηκε την επόμενη μέρα ένας υποστηρικτής τους. Ανεξάρτητα από την ποιότητα των επαναστατών αυτών, μιλάμε για το όπλο του τρόμου που καθηλώνει τις μάζες.
Άλλο έγκλημα: Η παθητικότητα. Η χειρότερη κατάσταση που μπορεί να καταλήξει ο άνθρωπος. Που επιφέρει το μεγαλύτερο κακό στις κοινωνικές εξελίξεις. Και για τις οποίες εγκληματικές ενέργειες κάποια μέτρα καταστολής ή και πρόληψης μπορεί να βρεθούν, αν υπάρχει, φυσικά, η βούληση των επαϊόντων και αρμοδίων. Μα στην κατάσταση της παθητικότητας, ποια μέτρα να ληφθούν; Σαν να μιλάς σε «ώτα μη ακουόντων» και σε «μορφές μαρμάρινες». Πολλοί οι φταίχτες και πολλά τα αίτια. Οι ευθύνες μοιράζονται στις ηγετικές τάξεις της πολιτικής, εκκλησιαστικής, πνευματικής και οικονομικής ζωής. Από τα παλαιά, τι δεν «κατηργάσθησαν» για να ψευτίζουν ό,τι ωραίο και καλό στις συνθήκες της ανθρώπινης διαβίωσης;
Με υποκρισίες και νοθείες διακηρύξεων και διαστροφές ιδανικών. Το απωθητικό ξεγέλασμα για μελλοντικές ουράνιες αποκαταστάσεις των δικαίων, που σφαγιάζονται, από τους παπάδες της ρουτίνας και του δεσποτάδες και καρδινάλιους, τους συμβεβλημένους με το εκάστοτε «ντοβλέτι».

Τώρα, βέβαια, οι συνθήκες επιτρέπουν και οι γνώσεις πλήθυναν σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Όμως, αντί να αποφασίζουν να κινητοποιηθούν αποτελεσματικά, αντιδρούν παθητικά. Γρήγορα πέρασαν από την αγανάκτηση και την οργή, στην αδράνεια. Πού οδηγεί μια τέτοια κατάσταση; Πουθενά.
Θα αυξάνονται οι «ζωντανοί νεκροί» ανάμεσά μας. Οι Ηρώδες έχουν τη δύναμη. Γι’ αυτό παραπάνω δεν ξεχώρισα την ειρήνη από την ευδαιμονία, την ελευθερία από τη δικαιοσύνη. Αυτά τα τέσσερα μοιράζουν τη δύναμη στους λαούς και συνθέτουν κοινωνίες με λιγότερο κράτος. Το δυστύχημα είναι ότι και οι επαναστάσεις των λαών καταλήγουν σε ένα παντοδύναμο κράτος. 

Πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί η «δικτατορία του προλεταριάτου»; Να δικτατορεύει το προλεταριάτο; Ποιον; Η ειρήνη είναι το μέσον. Η «ευδοκία» είναι ο σκοπός της ανθρωπότητας. Μια ευδοκία με ειρήνη και ελευθερία. Και ένας χορτάτος σκλάβος δεν παύει να είναι σκλάβος. Άρα μετράει το ελεύθερος. Και το μήνυμα των Χριστουγέννων αυτό είναι. Αλλιώς θα παλεύουμε για τα δεσμά μας, στο όνομα της ειρήνης του τρόμου!


Απο:statesmen