Οι κουβέντες, οι οποίες περιλαμβάνουν αναφορές στην ανάπτυξη, θεωρούνται και είναι ό,τι πιο «μοντέρνο» στην ευρωπαϊκή πολιτική γλώσσα.
Οπωσδήποτε η εξέλιξη αυτή δεν είναι ανεξάρτητη από την αλλαγή στην ηγεσία της Γαλλίας, αλλά συνδέεται απόλυτα και με την αποτυχία της έως τώρα εφαρμοζόμενης πολιτικής να δώσει διέξοδο στην κρίση και λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που συσσωρεύονται πάνω από τις χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Περί ανάπτυξης συζητάμε και εμείς σε όλους τους τόνους και την αναζητάμε με κάθε λεκτική ευκαιρία. Το αντίθετο θα ήταν παράδοξο. Ποιος βαριά άρρωστος -όπως η ελληνική οικονομία εν μέσω της πιο βαθιάς της ύφεσης- δεν αναζητά τη θεραπεία του; Το πρόβλημα είναι ότι αναζητούμε και περιμένουμε την ανάπτυξη ακριβώς έτσι.
Δηλαδή ως θαυματουργό φάρμακο, το οποίο, με τη λήψη του, θα μας οδηγήσει ταχύτατα -αστραπιαία αν είναι δυνατόν- σε διαφορετική κλινική κατάσταση. Η ανάπτυξη που αναζητούμε, δεν φαίνεται να διαφέρει από το μοντέλο που εφαρμόσαμε τόσα χρόνια και μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε, στη χρεοκοπία.
Μήπως θέλουμε ανάπτυξη που να στηρίζεται σε εξωτερικές παροχές -κοινοτικά κονδύλια ή δανεικά δεν έχει σημασία, λεφτά άκοπα να είναι-, οι οποίες μέσω του κράτους, ως αγωγού και διανομέα, θα μοιραστούν στην οικονομία και θα τη βάλουν να κινηθεί;
Μήπως θέλουμε ένα κράτος μεγάλο και επίπλαστα πλούσιο, που θα δίνει την ευκαιρία σε όποιον το χειρίζεται, να κρατά το μαχαίρι της μοιρασιάς; Αλλωστε, δεν γεννιέται κανείς διεφθαρμένος, προφανώς γίνεται στην πορεία, όταν υπάρχουν ευκαιρίες και όταν οι συνθήκες που επικρατούν, ευνοούν τη διαφθορά.
Αναρωτιέται κανείς αν αυτή είναι η ανάπτυξη που θέλουμε, διότι δεν φαίνεται να γίνεται καμιά άλλη συζήτηση που να αναζητά το πώς θα αποκατασταθεί μια πραγματική αναπτυξιακή διαδικασία, η οποία θα προσπαθήσει να στήσει από την αρχή την ελληνική παραγωγική μηχανή, εκεί όπου υπάρχουν πολλές και ουσιαστικές δυνατότητες ανάπτυξης.
Και η συζήτηση αυτή δεν ανοίγει όχι μόνο από την πλευρά των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία, αλλά ούτε και από την πλευρά των ψηφοφόρων, που πρέπει να αποφασίσουν για το μέλλον τους.
Γιατί και η μία και η άλλη πλευρά συνειδητοποιούν ότι αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος, που δεν σηκώνει ευκαιριακές και ευχάριστες προσεγγίσεις. Οσο όμως αντιμετωπίζουμε την κρίση με θρήνο για τον «παράδεισο» που χάσαμε και όχι με πρωτοβουλίες αναζήτησης διεξόδων για το μέλλον, λύσεις βιώσιμες δεν πρόκειται να προκύψουν.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
Απο: Ναυτεμπορική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου