Μετά τον Ιούνιο θα ’ναι αργά...

του Παναγιώτη Παναγιώτου

Οι δυσκολίες του 2013 είναι προφανείς. Οταν έχεις συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας 25% αθροιστικά τα τελευταία χρόνια, όταν το τελευταίο τρίμηνο του 2012 η ύφεση υπερέβη το 8% (το υψηλότερο της τριετίας) και όταν το 2013 ξεκινάει με μία εμπροσθοβαρή περιοριστική πολιτική (πρόγραμμα 2013-2016) και ισχυρή υφεσιακή τάση, δεν υπάρχουν λογικά περιθώρια για αισιόδοξες προβλέψεις. 




Ο κίνδυνος η «βύθιση» της ελληνικής οικονομίας να πάρει μορφή χιονοστιβάδας και ξεφεύγοντας από κάθε έλεγχο να παρασύρει τους πάντες και τα πάντα, δεν έχει αποκλειστεί.

Κάπως έμμεσα το ομολογεί και ο πρωθυπουργός, όταν λέει «αν τη βγάλουμε μέχρι τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε». Η εκτίμηση για ύφεση το 2013 κοντά στο 4,5% μοιάζει να είναι αρκετά φιλόδοξη. Οι λόγοι είναι σαφείς: Από τη μία «σκάνε τα κύματα» λιτότητας των προηγούμενων χρόνων σε όλη την υφεσιακή διάστασή τους σωρευτικά και από την άλλη η εμπροσθοβαρής λήψη νέων μέτρων, επιτείνει πολλαπλασιαστικά τα φαινόμενα της οικονομικής συρρίκνωσης. Σ' αυτές τις συνθήκες χρειάζεται αντίστοιχος εμπροσθοβαρής «συναγερμός» για τη «σταθεροποίηση» της οικονομίας, μέσω επενδύσεων, αναπτυξιακών ευρωπαϊκών πόρων και «χαλάρωσης» των έντονα υφεσιακών επιλογών.

Πρακτικά όλα αυτά σημαίνουν ορισμένα πράγματα. Για παράδειγμα, ένα συγκεκριμένο σχέδιο, που να διευκολύνει τις επενδύσεις και τις αποκρατικοποιήσεις, με αναπτυξιακά κριτήρια. Προσέλκυση ευρωπαϊκών πόρων, με «διευκόλυνση» των μηχανισμών απορρόφησής τους. Επιτάχυνση της ανασυγκρότησης του δημόσιου τομέα κ.ο.κ. Η «χαλάρωση» των υφεσιακών πολιτικών από την άλλη σημαίνει όχι κι άλλη μείωση μισθών και συντάξεων. Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω μείωση της «ζήτησης» με ύφεση 25 μονάδων και ανεργία κοντά στο 30%. Επίσης ο περιορισμός των δημόσιων επενδύσεων και παραγωγικών δαπανών έχει ένα όριο σε σχέση με το ΑΕΠ. Η σταθεροποίηση των δαπανών, σε συνδυασμό με παραγωγικότερη και στοχευμένη αναδιάταξή τους, μπορεί να φανεί χρήσιμη για να «κρατηθεί» η οικονομία.

Η απαγκίστρωση από μια στενόμυαλη «φορομπηχτική» πολιτική, χωρίς δικαιοσύνη και αναπτυξιακή λογική, συρρικνώνει την οικονομία και ευνοεί τη φοροδιαφυγή. Απόδειξη η «μαύρη τρύπα» στα έσοδα από ΦΠΑ, φόρους κατανάλωσης κ.λπ. Ο δε φόρος στο πετρέλαιο μπορεί να αυξήθηκε 40%, αλλά είχε μηδενική απόδοση με μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομίας. Μερικοί (μεταξύ των οποίων δυστυχώς και οι δανειστές μας) έχουν μπλέξει, λόγω ιδεολογικού δογματισμού, πολύ τα πράγματα. Πιστεύουν λ.χ. ότι εάν απορρυθμίσουν τις εργασιακές σχέσεις ακόμα περισσότερο, μειώσουν τον κατώτερο μισθό πιο κάτω από τα 586 ευρώ, καταργήσουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και απολύσουν 200 χιλ. δημοσίους υπάλληλους, θα βγούμε «ως δια μαγείας» από την κρίση! Νομίζουν ότι μόνο έτσι προσελκύονται επενδύσεις και ενισχύεται ο ανταγωνισμός, εκτός βέβαια από τους σοβαρούς επενδυτές, που ζητούν κυρίως ένα σταθερό επιχειρηματικό και φορολογικό περιβάλλον, χωρίς γραφειοκρατία και με καλές υποδομές και όχι «ασιατικό» εργασιακό περιβάλλον, που εν πάση περιπτώσει, αν το επιθυμούν, θα πάνε εκεί?

Ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης εξακολουθεί να είναι μεγάλος. Ακόμα λ.χ. να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες. Η αγορά έχει κυριολεκτικά «στεγνώσει», πράγμα που επηρεάζει αρνητικά και τις υγιείς επιχειρήσεις. Το ενδεχόμενο το επερχόμενο «κύμα της ύφεσης» -εάν δεν υπάρξουν αντίβαρα- όχι μόνο να «εκτροχιάσει» μερικώς το πρόγραμμα, αλλά να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα (ακόμα και την κυβέρνηση) δεν έχει εξαλειφθεί. Περιθώρια μεγάλης αναμονής δεν υπάρχουν. Εάν όντως οι ευρωπαϊκές αρχές θέλουν να βοηθήσουν, αυτή είναι η κρίσιμη στιγμή. Στο τέλος του 2013 θα είναι αργά, εάν δεν μπει «φρένο» στους υψηλούς ρυθμούς οικονομικής συρρίκνωσης

Απο: εφημερίδα ΤΟ ΕΘΝΟΣ