Ένα ελατήριο όσο το πιέζεις συσσωρεύει ενέργεια, δύναμη και όσο πιο πολύ το πιέζεις τόσο ψηλότερα θα εκτιναχθεί .
Είναι ένας νόμος. Ο άνεργος, ο μελλοντικός άνεργος, ο επαπειλούμενος εργαζόμενος με επίδομα ή όχι, είναι ένα ελατήριο.
Ο πρώην μέχρι τώρα «καλός νοικοκύρης» θα πρέπει να βρει διέξοδο.
Δεν ξέρω με ποιον τρόπο.
Είναι δεδομένο πως ένας που δεν έχει χρήματα να καλύψει τις βασικές ανάγκες και υποχρεώσεις του θα αλλάξει, θα βρει ένα τρόπο να μεταλλαχθεί, να προσαρμοστεί. Ένστικτα είναι αυτά.
Το να μην έχεις χρήματα για θέρμανση σε μια κρύα περιοχή της Ελλάδας δεν είναι αφηρημένη έννοια.
Το να γυρνάς σπίτι σου και να μην βρίσκεις κάτι στο ψυγείο, δεν είναι θεωρία.
Το να τρέφεται το παιδί σου με ένα γεύμα ημερησίως δεν είναι ένα μοντέλο ζωής που εσύ επέλεξες.
Ο μέχρι τώρα νοικοκύρης νοιώθει να πνίγεται, είναι σαν να του φόρεσαν ζουρλομανδύα, τα χέρια δεν μπορούν να δουλέψουν, να κάνουν κάτι για να καλύψουν κάποιες τρύπες για τις προαπαιτούμενες υποσχέσεις σωτηρίας που υπέγραψαν άλλοι για αυτόν.
Τώρα τον βλέπουν σαν νούμερο (και μάλιστα όχι παραγωγικό) στα υπουργεία, σαν περιττό πλεόνασμα στους υπαλλήλους,
σαν αδύναμο και φουκαριάρη στα δελτία των 8.00 και σαν «κόκκινο» και επικίνδυνο πανί στις τράπεζες.
Είναι πλέον παράσιτο, παρίας και κακός πολίτης ο πρώην νοικοκύρης.
Τώρα ο πρώην νοικοκύρης, αυτός που πήγαινε με το κεφάλι ψηλά και επεδείκνυε το καθαρό του μέτωπο πρέπει για πρώτη φορά και άγνωστο για πόσο καιρό να συμβιβαστεί, να εξευτελιστεί για να κάνει διακανονισμό
με την τράπεζα, να παρακαλέσει για περισσότερες ισόποσες δόσεις στην εφορία, να επιμηκύνει αν είναι δυνατόν και τον προσδόκιμο χρόνο ζωής του και δυο και τρείς φορές ακόμη για να αποκτήσει την κυριότητα της πρώτης κατοικίας του, έτσι νοιώθει.
Πεινασμένος, αγχωμένος, απηυδισμένος πρέπει να κοιμηθεί και αηδιασμένος ακούγοντας πότε βλακώδης εξαγγελίες από πρωθυπουργικά χείλη, άλλοτε ηλίθιους εκβιασμούς και ψευδοδιλλήματα χορτασμένων σχολιαστών, και πολλές φορές
και εκφοβισμούς βολεμένων βουλευτών και υπουργών.
Και όσο πάει το πλήθος αυτό των πρώην «νοικοκυραίων» αλλάζει μεριά, «παχαίνει», πληθαίνει και συνωστίζεται με
την απέναντι πλευρά.
Η σκιά του κακού πλησιάζει κι άλλους, κι άλλους, μέχρι που και οι βολεμένοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως όλα ήταν ένα παραμύθι, ένα παραμύθιασμα δίχως αρχή και τέλος, δίχως όνομα και καπετάνιο, βλέπουν μόνο ναυαγούς και ναυάγια.
Κι αυτοί σιγά-σιγά, οι καινούριοι, θα μπολιάζονται με τους άλλους, τους περιθωριακούς, τους φουκαριάρηδες του συστήματος και θα αυγατίζουν και θα αρχίσουν να συγχρωτίζονται και να δοκιμάζουν και αυτοί εξευτελισμούς και ταπεινώσεις σε ουρές εφοριών, σε γκισέ τραπεζών, σε γραφεία δικηγόρων για να κρατήσουν με νύχια και με
δόντια ένα κομμάτι γης, πατρογονικό, πληρωμένο πάλι και πάλι.
Άλλοι θα είναι στα 40, άλλοι θα βρεθούν στα 50, άλλοι στα 70 κι άλλοι στο ξεκίνημα της ζωής τους και τότε θα αντιληφθούν πως τους είδαν σαν νούμερα, θα καταλάβουν πως ξαφνικά έγιναν πολλοί και πως όλοι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο.
Κι αυτό που λένε για τον νόμο της ζούγκλας δεν θα είναι τρόπος του λέγειν, τα μάγουλα τους θα είναι ζεστά και κτυπημένα και όχι μόνο μία φορά.
Κανείς από τους πρώην «νοικοκυραίους» δεν θα έχει να χάσει τίποτα, ούτε να φοβηθεί τίποτα γιατί δεν θα έχει να χάσει και τίποτα.
Η βίαιη προσαρμογή στην καινούρια ζωή, η αναγκαστική προσομοίωση στα ψεύτικα success story, τα συνεχή ψέματα,
η καπήλευση της ελπίδας του πολίτη, η δυστυχία, η φτώχεια και η ανέχεια θα κάνουν την βαλβίδα να εκτιναχθεί και το ελατήριο να βρει διέξοδο. Το πότε είναι άγνωστο…
Ίσως πια κανείς να μην νοιαστεί για την ζωούλα του και να μιλήσει για ΖΩΗ με κεφαλαία γράμματα, να μιλήσει για ΖΩΗ με αξιοπρέπεια, με όραμα και ελπίδα για κάτι καινούριο…
Αυτό σημαίνει Ζωή…
Κωνσταντίνος Γκαντάτσιος
Απο: cretalive.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου