Το βασανιστικό μονοπάτι που
ακολουθεί η μείωση της ανεργίας στη χώρα μας είναι πολύ πιθανό ότι θα
αποδειχθεί αδιέξοδο για μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας.
Καιρός για χάσιμο δεν υπάρχει. Αν είναι να γίνει κάτι, ας γίνει μια ώρα αρχύτερα...
Στη ζωή πολύ συχνά καλούμεθα να ονοματίσουμε το ποτήρι μισογεμάτο, ενώ
κάλλιστα θα μπορούσαμε να το πούμε μισοάδειο και να καταβάλουμε μία...ακόμη υπερπροσπάθεια ώστε να το κάνουμε να γεμίσει. Είναι στη φύση μας.
Όμως, έτσι που έχουν τα πράγματα σήμερα, όσες προσπάθειες κι αν κάνει κάποιος για να δει αισιόδοξα την αργή και βασανιστική μείωση που έχει αρχίσει να εμφανίζει το επίπεδο της ανεργίας στη χώρα μας, αυτή του η στάση θα συντριβεί πάνω στο 1,3 εκατομμύριο ανθρώπους που βρίσκονται χωρίς δουλειά.
Ακόμη χειρότερα, η όποια αισιοδοξία του θα καταρρεύσει μπροστά στον αριθμό των μακροχρόνια ανέργων, που είναι περίπου στο ένα τρίτο του συνόλου, και ειδικότερα στις 200 - 250 χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν αναζητούν καν εργασία, καταβεβλημένοι από το αίσθημα της παραίτησης που τους γεμίζει πλέον σε ό,τι αφορά την προσπάθεια αυτή.
Μπορεί, σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος Εργάνη, που ανακοινώθηκαν χθες, να είχαμε το πρώτο τετράμηνο εφέτος θετικό ισοζύγιο μεταξύ προσλήψεων και απολύσεων κατά 101.476 θέσεις εργασίας έναντι μόλις 20.460 πέρυσι. Και μπορεί αυτή η επίδοση να είναι πράγματι η υψηλότερη από το 2001 μέχρι σήμερα, όπως μας λέγει ο κ. Γ. Βρούτσης.
Όμως, είναι σταγόνα στον ωκεανό της ανεργίας που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας.
Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία μηνός Φεβρουαρίου που ανακοίνωσε επίσης χθες η ΕΛΣΤΑΤ, οι άνεργοι στη χώρα μας ανέρχονται σε 1.300.165 άτομα, εκ των οποίων μόνον 1,062 εκατ. είναι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ, ενώ επίδομα ανεργίας λαμβάνουν μόλις 105 χιλιάδες άνθρωποι.
Δηλαδή, μόνον το 10% των εγγεγραμμένων ανέργων και ακόμη λιγότεροι στη βάση του συνολικού αριθμού, που υπερβαίνει το 1,3 εκατ. ανθρώπους.
Έτσι που πηγαίνουν τα πράγματα, δε, ακόμη και με τα πλέον αισιόδοξα σενάρια του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, το οποίο προβλέπει μείωση της ανεργίας στο 15,9% το 2018, οι αριθμοί παραμένουν στο βαθύ κόκκινο και χάνεται μια ολόκληρη γενιά, αφού στους νέους και ειδικά στις ηλικίες 15-24 ετών η ανεργία διαμορφώνεται στο 56,9% και στους νέους 25 - 34 ετών φτάνει το 34,7%.
Μπορεί η ανεργία να μειώθηκε από το 27,7% τον Σεπτέμβριο του 2013, στο 26,5% τον Φεβρουάριο εφέτος, όμως η αλήθεια είναι ότι παραμένει το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας μας.
Ο ένας στους τέσσερις είναι άνεργος και με τον ρυθμό που αναπτύσσεται η οικονομία μας, ακόμη και με τα πλέον αισιόδοξα σενάρια, θα παραμείνει άνεργος για πολύ καιρό. Καιρό, όμως, που δεν έχει.
Τα στοιχεία που ανακοινώνουν η ΕΛΣΤΑΤ, ο ΟΑΕΔ και το σύστημα Εργάνη δεν αφορούν μόνον αριθμούς. Πολύ κυριότερα, αφορούν ανθρώπους. Αφορούν οικογένειες, συχνά δίχως κανένα εισόδημα. Αφορούν εν τέλει την αξιοπρέπεια με την οποία αντικρίζει κανείς τη ζωή του.
Για να βρουν δουλειές αυτοί οι άνθρωποι πρέπει, πρώτα, η χώρα αυτή να βρει χρήματα. Και για να βρει χρήματα πρέπει να πείσει.
Πρέπει να πείσει τόσο τους εταίρους της ότι έχει φθάσει η ώρα να ελαφρύνουν το βαρύ φορτίο χρέους που κουβαλάει και πρέπει επίσης να πείσει ότι σήμερα η Ελλάδα είναι ένας τόπος όπου αξίζει να επενδύσει τα λεφτά του κανείς. Έλληνας ή ξένος.
Ότι είναι μια χώρα με σταθερότητα, με διαφάνεια και ισονομία, φιλική στην επιχειρηματικότητα και ανοικτή στον ανταγωνισμό, όπου κουμάντο δεν κάνουν καρτέλ, συνδικάτα και συντεχνίες.
Για να τα κάνει, όμως, όλα αυτά, πρέπει και να το θέλει.
Ως χώρα, ως κοινωνία και ως εκλογικό σώμα.
Όμως, έτσι που έχουν τα πράγματα σήμερα, όσες προσπάθειες κι αν κάνει κάποιος για να δει αισιόδοξα την αργή και βασανιστική μείωση που έχει αρχίσει να εμφανίζει το επίπεδο της ανεργίας στη χώρα μας, αυτή του η στάση θα συντριβεί πάνω στο 1,3 εκατομμύριο ανθρώπους που βρίσκονται χωρίς δουλειά.
Ακόμη χειρότερα, η όποια αισιοδοξία του θα καταρρεύσει μπροστά στον αριθμό των μακροχρόνια ανέργων, που είναι περίπου στο ένα τρίτο του συνόλου, και ειδικότερα στις 200 - 250 χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν αναζητούν καν εργασία, καταβεβλημένοι από το αίσθημα της παραίτησης που τους γεμίζει πλέον σε ό,τι αφορά την προσπάθεια αυτή.
Μπορεί, σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος Εργάνη, που ανακοινώθηκαν χθες, να είχαμε το πρώτο τετράμηνο εφέτος θετικό ισοζύγιο μεταξύ προσλήψεων και απολύσεων κατά 101.476 θέσεις εργασίας έναντι μόλις 20.460 πέρυσι. Και μπορεί αυτή η επίδοση να είναι πράγματι η υψηλότερη από το 2001 μέχρι σήμερα, όπως μας λέγει ο κ. Γ. Βρούτσης.
Όμως, είναι σταγόνα στον ωκεανό της ανεργίας που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας.
Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία μηνός Φεβρουαρίου που ανακοίνωσε επίσης χθες η ΕΛΣΤΑΤ, οι άνεργοι στη χώρα μας ανέρχονται σε 1.300.165 άτομα, εκ των οποίων μόνον 1,062 εκατ. είναι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ, ενώ επίδομα ανεργίας λαμβάνουν μόλις 105 χιλιάδες άνθρωποι.
Δηλαδή, μόνον το 10% των εγγεγραμμένων ανέργων και ακόμη λιγότεροι στη βάση του συνολικού αριθμού, που υπερβαίνει το 1,3 εκατ. ανθρώπους.
Έτσι που πηγαίνουν τα πράγματα, δε, ακόμη και με τα πλέον αισιόδοξα σενάρια του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, το οποίο προβλέπει μείωση της ανεργίας στο 15,9% το 2018, οι αριθμοί παραμένουν στο βαθύ κόκκινο και χάνεται μια ολόκληρη γενιά, αφού στους νέους και ειδικά στις ηλικίες 15-24 ετών η ανεργία διαμορφώνεται στο 56,9% και στους νέους 25 - 34 ετών φτάνει το 34,7%.
Μπορεί η ανεργία να μειώθηκε από το 27,7% τον Σεπτέμβριο του 2013, στο 26,5% τον Φεβρουάριο εφέτος, όμως η αλήθεια είναι ότι παραμένει το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας μας.
Ο ένας στους τέσσερις είναι άνεργος και με τον ρυθμό που αναπτύσσεται η οικονομία μας, ακόμη και με τα πλέον αισιόδοξα σενάρια, θα παραμείνει άνεργος για πολύ καιρό. Καιρό, όμως, που δεν έχει.
Τα στοιχεία που ανακοινώνουν η ΕΛΣΤΑΤ, ο ΟΑΕΔ και το σύστημα Εργάνη δεν αφορούν μόνον αριθμούς. Πολύ κυριότερα, αφορούν ανθρώπους. Αφορούν οικογένειες, συχνά δίχως κανένα εισόδημα. Αφορούν εν τέλει την αξιοπρέπεια με την οποία αντικρίζει κανείς τη ζωή του.
Για να βρουν δουλειές αυτοί οι άνθρωποι πρέπει, πρώτα, η χώρα αυτή να βρει χρήματα. Και για να βρει χρήματα πρέπει να πείσει.
Πρέπει να πείσει τόσο τους εταίρους της ότι έχει φθάσει η ώρα να ελαφρύνουν το βαρύ φορτίο χρέους που κουβαλάει και πρέπει επίσης να πείσει ότι σήμερα η Ελλάδα είναι ένας τόπος όπου αξίζει να επενδύσει τα λεφτά του κανείς. Έλληνας ή ξένος.
Ότι είναι μια χώρα με σταθερότητα, με διαφάνεια και ισονομία, φιλική στην επιχειρηματικότητα και ανοικτή στον ανταγωνισμό, όπου κουμάντο δεν κάνουν καρτέλ, συνδικάτα και συντεχνίες.
Για να τα κάνει, όμως, όλα αυτά, πρέπει και να το θέλει.
Ως χώρα, ως κοινωνία και ως εκλογικό σώμα.
Είναι αντιληπτό αυτό από όλους;
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου