Αναδημοσίευση από την Εφημ. Καθημερινή
Kύριε διευθυντά
Εκατόν πενήντα δισ. ευρώ από υδρογονάνθρακες και άλλα 30 δισ. ευρώ από
μεταλλευτικά αποθέματα που το ΙΓΜΕ διά του υπουργού ΠΕΚΑ ανακοίνωσε
πρόσφατα ότι υπάρχουν στο υπέδαφος, συν λέμε εμείς, την τρέχουσα αξία
των Ελγινείων –έστω χωρίς τη Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της
Μήλου– βγάλαμε το χρέος και δεν έχουμε ανάγκη να εφαρμοσθούν τα σκληρά
λεγόμενα μέτρα που έχουν υπογράψει οι 4 αντιμνημονιακοί υπουργοί. Ασφαλώς
το ΙΓΜΕ των 650 -κατά πληροφορίες- εργαζομένων θα γνωρίζει ότι εκτός
από 5.000 χρόνια εξόρυξης (τοπωνύμια Χαλκιδική, Χαλκίς, κ.τ.λ.), οι
Αθηναίοι νίκησαν τους Πέρσες και ήσαν αυτοί που περιέγραψε στον Επιτάφιο
ο Περικλής, χάρις στο ασήμι του Λαυρίου.
Το ίδιο και ο Φίλιππος με το χρυσάφι του Παγγαίου. Oτι ο Συγγρός, ο Σερπιέρης και η Γαλλική Εταιρεία CFML εξόρυξαν χιλιάδες τόνους μεικτών θειούχων BPG και τις εκβολάδες των Αρχαίων για την παραγωγή μολύβδου. Στατιστικά στοιχεία θα πρέπει να έχουν βρει πολλά, καθώς και στο βιβλίο του Χαριτάκη του 1927. Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν το Λαύριο, διότι στην προσπάθειά τους να εκμεταλλευθούν το πλούσιο Τρίτο Contact, λόγω κλίσεως, έφθασαν στον ορίζοντα που έμπαινε θάλασσα. Θα ξέρουν επίσης ότι στο Στρατώνι Χαλκιδικής, ο Μποδοσάκης ανέπτυξε για 30 σχεδόν χρόνια μία από τις μεγαλύτερες εκμεταλλεύσεις μεικτών θειούχων. Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω, ενοχλώντας τους αναγνώστες, αναφέροντας ανιαρά στοιχεία του παρελθόντος.
Πάντως πρέπει ακόμα να θυμίσω το τεράστιο καθετοποιημένο Complex δίπυρης μαγνησίας του Σκαλιστήρη στο Μαντούδι Εύβοιας για τον λευκόλιθο, κοντά στο «τσιφλίκι» του Sir Francis Noel-Baker, αλλά και στη Χαλκιδική. Oπως επίσης τον χρωμίτη της Σκούμπτσας, τους βωξίτες της Βοιωτίας, και τα λατεριτικά νικελιούχα σιδηρομεταλλεύματα της ΛΑΡΚΟ. To θέμα των σιδηρομεταλλευμάτων έχει λήξει προ πολλού, λόγω μεταβολής των μεγεθών της δυναμικότητος μιας Υψικαμίνου, και των διάσπαρτων υπολοίπων μεταλλευμάτων σιδήρου στον ελληνικό χώρο σε συνδυασμό με την απείρως φθηνότερη εγκατάσταση mini χαλυβουργείων ανακύκλωσης scrap.
Κάνοντας διαχωρισμό τώρα μεταξύ των αποθεμάτων, για να μην μπερδεύουμε τα μεταλλεύματα με τα ορυκτά, η Μήλος είναι ο παράδεισος ποικιλίας ορυκτών, όπως και άλλα νησιά του Αιγαίου, και η Νάξος κάποτε της σμύριδας, πριν παραχθεί το σκληρότερο carborundum. Και θα έπρεπε το ΙΓΜΕ να ανατρέξει στα αρχεία του ΙΓΕΥ, να δει πώς ο Κυριακούλης Ζάχος, με καμιά 15ριά μόνο συνεργάτες, στήριξε όλο το τεράστιο ερευνητικό έργο του υπεδάφους, όταν η Ελλάδα βιομηχανοποιόταν την περίοδο 52-72/80.
Το θέμα εκφεύγει του μεγέθους ενός γράμματος αναγνωστών, καθώς επίσης θα έπρεπε να αναφερθούμε εκτενέστερα και σε άλλους παράγοντες που υπεισέρχονται, όπως το περιβάλλον για την Ευρώπη, το ΚΥΟΤΟ, και η μετάθεση της πρωτογενούς παραγωγής στον τρίτο κόσμο, κ.τ.λ.
Λοιπόν, επαναλαμβάνουμε, όπως και σε προηγούμενό μου γράμμα, για τους υδρογονάνθρακες. Λιγότερη υπερβολή, και όχι αστήρικτη αισιοδοξία. Και φυσικά όχι μηνύματα τέτοια στους νεότερους, που αγνοούν τι προϋπήρξε, και τα οποία θα τους οδηγήσουν σε εσφαλμένα ελπιδοφόρα συμπεράσματα.
Βασιλειος Δ. Αναστασιου
Απο: kathimerini.gr
Kύριε διευθυντά
Το ίδιο και ο Φίλιππος με το χρυσάφι του Παγγαίου. Oτι ο Συγγρός, ο Σερπιέρης και η Γαλλική Εταιρεία CFML εξόρυξαν χιλιάδες τόνους μεικτών θειούχων BPG και τις εκβολάδες των Αρχαίων για την παραγωγή μολύβδου. Στατιστικά στοιχεία θα πρέπει να έχουν βρει πολλά, καθώς και στο βιβλίο του Χαριτάκη του 1927. Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν το Λαύριο, διότι στην προσπάθειά τους να εκμεταλλευθούν το πλούσιο Τρίτο Contact, λόγω κλίσεως, έφθασαν στον ορίζοντα που έμπαινε θάλασσα. Θα ξέρουν επίσης ότι στο Στρατώνι Χαλκιδικής, ο Μποδοσάκης ανέπτυξε για 30 σχεδόν χρόνια μία από τις μεγαλύτερες εκμεταλλεύσεις μεικτών θειούχων. Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω, ενοχλώντας τους αναγνώστες, αναφέροντας ανιαρά στοιχεία του παρελθόντος.
Πάντως πρέπει ακόμα να θυμίσω το τεράστιο καθετοποιημένο Complex δίπυρης μαγνησίας του Σκαλιστήρη στο Μαντούδι Εύβοιας για τον λευκόλιθο, κοντά στο «τσιφλίκι» του Sir Francis Noel-Baker, αλλά και στη Χαλκιδική. Oπως επίσης τον χρωμίτη της Σκούμπτσας, τους βωξίτες της Βοιωτίας, και τα λατεριτικά νικελιούχα σιδηρομεταλλεύματα της ΛΑΡΚΟ. To θέμα των σιδηρομεταλλευμάτων έχει λήξει προ πολλού, λόγω μεταβολής των μεγεθών της δυναμικότητος μιας Υψικαμίνου, και των διάσπαρτων υπολοίπων μεταλλευμάτων σιδήρου στον ελληνικό χώρο σε συνδυασμό με την απείρως φθηνότερη εγκατάσταση mini χαλυβουργείων ανακύκλωσης scrap.
Κάνοντας διαχωρισμό τώρα μεταξύ των αποθεμάτων, για να μην μπερδεύουμε τα μεταλλεύματα με τα ορυκτά, η Μήλος είναι ο παράδεισος ποικιλίας ορυκτών, όπως και άλλα νησιά του Αιγαίου, και η Νάξος κάποτε της σμύριδας, πριν παραχθεί το σκληρότερο carborundum. Και θα έπρεπε το ΙΓΜΕ να ανατρέξει στα αρχεία του ΙΓΕΥ, να δει πώς ο Κυριακούλης Ζάχος, με καμιά 15ριά μόνο συνεργάτες, στήριξε όλο το τεράστιο ερευνητικό έργο του υπεδάφους, όταν η Ελλάδα βιομηχανοποιόταν την περίοδο 52-72/80.
Το θέμα εκφεύγει του μεγέθους ενός γράμματος αναγνωστών, καθώς επίσης θα έπρεπε να αναφερθούμε εκτενέστερα και σε άλλους παράγοντες που υπεισέρχονται, όπως το περιβάλλον για την Ευρώπη, το ΚΥΟΤΟ, και η μετάθεση της πρωτογενούς παραγωγής στον τρίτο κόσμο, κ.τ.λ.
Λοιπόν, επαναλαμβάνουμε, όπως και σε προηγούμενό μου γράμμα, για τους υδρογονάνθρακες. Λιγότερη υπερβολή, και όχι αστήρικτη αισιοδοξία. Και φυσικά όχι μηνύματα τέτοια στους νεότερους, που αγνοούν τι προϋπήρξε, και τα οποία θα τους οδηγήσουν σε εσφαλμένα ελπιδοφόρα συμπεράσματα.
Από τη στήλη - Γράμματα Aναγνωστών
Βασιλειος Δ. Αναστασιου
Απο: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου