Το μήνυμα της συγκρότησης εθνικής στρατηγικής στη βιομηχανία

Παν. Μπουσμπουρέλης

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να δικαιώσει τον όμιλο Μυτιληναίου σχετικά με τη διαφορά που υπήρξε με τη ΔΕΗ για την τιμή ρεύματος στην Αλουμίνιον της Ελλάδος σηματοδοτεί μια γενικότερη φιλοσοφία που υπάρχει στην Ευρώπη. Μια φιλοσοφία που δίνει βάση πρώτιστα ...  

 

 

 

 

  στην επιβίωση και την ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας και της βιομηχανίας. Το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης δεν έχει να κάνει στενά με τη διαφορά μεταξύ δυο εταιρικών σχημάτων. Σε ευρύτερο επίπεδο μάλιστα δείχνει ότι οι ευρωπαϊκές αποφάσεις ευνοούν τη συγκρότηση εθνικών στρατηγικών που δυστυχώς λείπουν από την οικονομία μας.
Το ευρωπαϊκό πνεύμα, εξάλλου, χαρακτηρίζεται από δύο εκθέσεις που δημοσιεύτηκαν φέτος. Σε αυτή για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα ο Ντανιέλ Καγιέχα Κρέσπο, γενικός διευθυντής της επιτροπής για την ενέργεια και τη βιομηχανία (DG Enterprise and Industry), τονίζει ότι η επιχειρηματική ανάπτυξη δεν είναι απλώς αποτέλεσμα του πόσο επιτυχημένη είναι μια επιχείρηση, αλλά του πόσο αποτελεσματική είναι η βιομηχανική ευρωπαϊκή πολιτική και η ποιότητα του επενδυτικού περιβάλλοντος.

 
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επισημαίνει ότι από την ανάλυση των δεδομένων προκύπτει ότι η ανταγωνιστικότητα επηρεάζεται αρνητικά από τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου, που είναι υψηλότερες στην Ευρώπη από πολλές άλλες οικονομίες. Χρειάζονται αποδοτικές αγορές ηλεκτρικής ενέργειας για ανταγωνιστικές τιμές, καταλήγει.
Τον περασμένο Απρίλιο, εξάλλου, η Επιτροπή υιοθέτησε νέες κατευθυντήριες γραμμές όσον αφορά στις κρατικές ενισχύσεις στους τομείς περιβάλλοντος και ενέργειας, σημειώνοντας ότι πρέπει να παρασχεθούν κριτήρια για το πώς τα κράτη-μέλη θα συνδράμουν υπέρ των επιχειρήσεων που είναι εντάσεως ενέργειας και είναι εκτεθειμένες στον διεθνή ανταγωνισμό.
Και αναφορικά με κόστη και προμήθειες  που τις επιβαρύνουν για την υποστήριξη των ανανεώσιμων. Περαιτέρω οι βασικές αρχές περιλαμβάνουν νέα κονδύλια για τα ενεργειακά projects. 
Ολα αυτά δείχνουν πόσο η Ελλάδα απέχει ακόμα και σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου και διαρθρωτικών αλλαγών, από τον σχεδιασμό μιας εθνικής βιομηχανικής πολιτικής.
 

Στο ίδιο το προσχέδιο του Προϋπολογισμού γίνεται αναφορά ενός τέτοιου εθνικού σχεδίου, που επί της ουσίας ακόμα αναζητείται.
Η ύπαρξη εθνικής βιομηχανικής πολιτικής είναι το ζητούμενο. Αυτή έχει να κάνει πρώτιστα με το κόστος ενέργειας, που ακριβώς άπτεται της απόφασης του Ευρωδικαστηρίου για την Αλουμίνιον αλλά και άλλων κινήτρων που απαιτούνται για να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν οι όποιες βιομηχανικές μονάδες απέμειναν.
Είναι πολύ γνωστό κατά πόσο τον τελευταίο χρόνο ο βιομηχανικός όμιλος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ προέβαλε την ανάγκη θεσμοθέτησης πολιτικών στην τιμολόγηση που θα επιτρέψουν στις ελληνικές βιομηχανίες να αντέξουν τον διεθνή ανταγωνισμό και να ενισχύσουν την εξωστρέφειά τους.

 
Δεν αρκεί η μείωση μισθών για να μπορέσουν οι ελληνικές επιχειρήσεις να αποκτήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα και για αρκετές περιπτώσεις αυτό είναι μια πολιτική που μπορεί να αποφευχθεί όταν τα ενεργειακά κόστη που καταλαμβάνουν το 25%-40% του συνολικού μπορούν να ελεγχθούν αποτελεσματικά.
Κίνητρα και εθνικές στρατηγικές απαιτούν οι επενδύσεις που, ό,τι και να λέμε, δεν προχωρούν σε μια χώρα που θεωρητικά μόνο κερδίζει έδαφος στην ανταγωνιστικότητα.
 

 

 

Aπo: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ