Γιατί φτάνει στο τέλος του ο δικομματισμός

ΧθΕς έλαβα ένα συγκινητικό τηλεφώνημα από την Καβάλα, από τον παλαιό βουλευτή της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και συνταξιούχο δικηγόρο Γιώργο Αστεριάδη.
Είχαμε γνωριστεί στην Γενεύη προ τριακονταετίας, στα φοιτητικά μου χρόνια. Ο Αστεριάδης (που άφησε στον τηλεφωνητή μου ένα μήνυμα επιδοκιμαστικό και ενθαρρυντικό γιά την αρθρογραφία μου σε αυτήν την στήλη), είναι ευπατρίδης, πολυδιαβασμένος, μετριοπαθής και πραγματικά από τα καλύτερα στοιχεία της τοπικής κοινωνίας της Ανατολικής Μακεδονίας. 

Με αφορμή το τηλεφώνημά του έκανα μερικές σκέψεις που παραθέτω εδώ.

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ξεκίνησε την πορεία της το 1974 συσπειρώνοντας μέρος της προδικτατορικής ΕΡΕ, μαζί με κάποια κεντρώα στοιχεία και αρκετούς νέους πολιτευτές. Στην κοινοβουλευτική της ομάδα ξεχώριζαν προσωπικότητες όπως ο Τσάτσος, ο Παπαληγούρας, ο Αβέρωφ και ο Μπούτος, αλλά και οι λιγώτερο επιφανείς ήταν σοβαροί άνθρωποι, με αρχές, γνωστοί στην εκλογική τους περιφέρεια γιά την ακεραιότητά τους και την κοινωνική προσφορά τους. Οι περισσότεροι είχαν διακριθεί επαγγελματικά πριν εισέλθουν στον στίβο της πολιτικής και πολλοί είχαν πολεμήσει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μεγαλύτερη αμαρτία τους ήταν ότι έκαναν, υπό την πίεση των ψηφοφόρων τους, κανέναν διορισμό στο δημόσιο και μεταθέσεις φαντάρων....
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ, την εποχή της ίδρυσής του, διακατεχόταν μεν από ουτοπικές και ενίοτε ακραίες ιδέες περί τρίτου δρόμου, αυτοδιαχείρισης, σοσιαλισμού κλπ., αλλά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εντιμότητα και τον πατριωτισμό του Δρεττάκη, του Βερυβάκη, του Κουλουριάνου, του Γιώτα, του Πεπονή και πολλών άλλων.

Και στα δύο αυτά κόμματα, συνέβη κατά την δεκαετία του ’80 το εξής: οι ακέραιοι, παλαιού τύπου πολιτικοί, που όπως έλεγε η γνωστή ρήση και πράγματι ίσχυε, έμπαιναν στην πολιτική πλούσιοι και έβγαιναν φτωχοί, περιθωριοποιήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από απίθανα πρόσωπα, που σε μία φυσιολογική κοινωνία ποτέ δεν θα γίνονταν όχι υπουργοί αλλά ούτε οδηγοί υπουργικών αυτοκινήτων.

Στην μεν ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τεράστιες ευθύνες έχει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που δεν ανανέωσε το πολιτικό προσωπικό της παράταξής του με στελέχη υψηλών προδιαγραφών και γενικά η αυταρχική και εγωπαθής του προσωπικότητά του δεν ανεχόταν ανεξάρτητους χαρακτήρες με πρωτοβουλία και αυτονομία συνείδησης. Αλλά μοιραία στάθηκε και η φάση Μητσοτάκη, που, επειδή δεν επιστευόταν τους παραδοσιακούς δεξιούς πολιτευτές, προώθησε πρόσωπα κατώτερου επιπέδου απόλυτα αφοσιωμένον σε αυτόν και στις προτεραιότητές του.... Ο δε Κώστας Καραμανλής ανέδειξε σε υπουργικές και βουλευτικές θέσεις πρόσωπα αμφιλεγόμενα, χωρίς κάν στοιχειώδεις προδιαγραφές, υπουργούς που συνέχεαν το νόμιμον με το ηθικόν, αποφοίτους εξαταξίου γυμνασίου, ανεπάγγελττους, ανίκανους συγγενείς του κλπ.

Στο δε ΠΑΣΟΚ την έκπτωση του επιπέδου των στελεχών ξεκίνησε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά την δεύτερη τετραετία του, περιθωριοποιώντας τις σημαντικές πρσωπικότητες που θα μπορούσαν να κρατήσουν το επίπεδο της πολιτικής και προωθώντας άσχετα ή φαύλα πρόσωπα, ενώ ταυτόχρονα έδωσε εξέχουσα θέση στον γυιό του Γιωργάκη, γνωρίζοντας ασφαλώς το μέγεθος της ακαταλληλότητάς του. Την καταβαράθρωση της ποιότητας του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε ο δήθεν εκσυγχρονιστής Σημίτης, προωθώντας πρόσωπα όπως τον Μαντέλη, τον Τσουκάτο, τον Πάχτα κλπ. κλπ. σε καίριες θέσεις.

Και μην πει κανείς ότι φταίνε μόνον οι ψηφοφόροι, διότι το «μαύρο» πολιτικό χρήμα, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και ο εκλογικός νόμος απέκλεισαν την ανάδειξη πραγματικά εναλλακτικών λύσεων και την ανανέωση της πολιτικής με νέα πρόσωπα.
Αυτή η συνεχής ποιοτική έκπτωση, που οι φυσικοί ονομάζουν «εντροπία», υπήρξε και η μεγάλη αντίφαση του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, διότι υπονόμευσε την ικανότητά του να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις υποθέσεις της χώρας. Τελικά η χώρα, λόγω της ανικανότητας και της φαυλότητας των πολιτικών της, οδηγήθηκε στην χρεωκοπία και ο δικομματισμός στο ιστορικό του τέλος.

Aπο: kontranews.gr