Μια από τις
παιδικές πονηριές στο παιχνίδι “κορώνα ή γράμματα” ήταν να πεις γρήγορα
πριν πετάξεις το νόμισμα “κορώνα χάνεις, γράμματα κερδίζω”. Και στις
δύο περιπτώσεις ο χαμένος ήταν ο αντίπαλος, αλλά το δίλημμα φαινόταν
τίμιο.
Με την ίδια αλλά μάλλον παρωχημένη κουτοπονηριά, οι θιασώτες του “βάστα Σόιμπλε” αντιμετωπίζουν τη διαπραγμάτευση και τον Τσίπρα. Εν ολίγοις ό,τι και να κάνει ο Τσίπρας είναι χαμένος αφού κορώνα ή γράμματα κερδίζουν αυτοί και μόνο αυτοί.
Πριν ξεκινήσει λοιπόν μια διαπραγμάτευση, οι εφημερίδες γεμίζουν με αναλύσεις πως πέφτουμε στα βράχια, η χώρα καταστρέφεται , η αγορά ρημάζει. Όταν είναι σε εξέλιξη η διαπραγμάτευση και υπάρξουν διαρροές πως υπάρχει πιθανότητα εξεύρεσης λύσης, η προφητεία αλλάζει και ξαφνικά ο Τσίπρας γίνεται κωλοτούμπας που είναι έτοιμος να τα υπογράψει όλα. Την επόμενη μέρα όταν υπάρξουν ανακοινώσεις και φανεί πως η ελληνική πλευρά δεν μπορεί να υπογράψει επώδυνα μέτρα, το νόμισμα ρίχνεται ξανά στον αέρα και, ω του θαύματος, κερδίζουν πάλι: ο Τσίπρας οδηγεί και πάλι τη χώρα στην καταστροφή. Με κορώνα χάνει ο Τσίπρας και με γράμματα κερδίζουν αυτοί.
Δεν πρόκειται για παιχνίδι, ούτε μόνο για συμφέροντα, αλλά κυρίως για μίσος. Θέλουν να αποτύχει ο Τσίπρας και ας καταστραφεί η χώρα. Είναι έτοιμοι να φωνάξουν “ζήτω ο Σόιμπλε”, “ζήτω η Μέρκελ” ακόμη και “κράτα Ρόμελ” αν χρειαστεί, αρκεί να είναι δεδομένο πως θα χάσει ο Τσίπρας.
Είναι δεδομένο πως οραματίζονται την αποτυχία και μέσα τους τη μεταμορφώνουν στην επόμενη μέρα που θα έχει κυλήσει το νόμισμα και είτε κορώνα είναι είτε γράμματα, είτε ευρώ, είτε δραχμή, είτε ιρακινό δηνάριο θα καταλήξει στο δικό τους κουμπαρά. Αλλά δεν νομίζω πως τα κίνητρά τους είναι μόνο πολιτικά. Δεν αντέχουν την εικόνα μιας διακυβέρνησης, είτε είναι καλή είτε όχι, που δεν θα έχει τους ίδιους να καθορίζουν τα πράγματα. Δεν αντέχουν την εικόνα του πιτσιρικά και των αγραβάτωτων που έγιναν συνομιλητές της Μέρκελ αφήνοντας τους ίδιους στο περιθώριο. Δεν υποφέρουν την ήττα, -ίσως και του ίδιου του πολέμου όχι μόνο της μάχης- που κουβαλά μαζί της η νέα κατάσταση.
Αφρίζουν τα βαλτωμένα νερά του Ποταμιού, αναστενάζει ο Σαμαράς και χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας, αναρωτιέται τι κόμμα είναι ο Βενιζέλος. Κοινή στάση και απαίτηση όλων να αποτύχει ο Τσίπρας κι ας πάει στα κομμάτια η χώρα.
Ρίχνουν και ξαναρίχνουν το νόμισμα μήπως και βρουν κανένα εύπιστο να ξεγελάσουν πως νίκησαν. Και κορώνα και γράμματα κερδίζουν. Αλλά βέβαια προτιμούν “κορώνα”. Αν είναι δυνατόν στο κεφάλι τους. Προς θεού, όχι στου Τσίπρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου