ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΊΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ;

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟ ΦΙΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ

ΤΙ ΠΡΟΣΌΝΤΑ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ; Ή ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟ ΦΙΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ 

Πρέπει καταρχήν να είναι παραδοσιακός, του στυλ να χορεύει τσάμικο, να ακούει κλαρίνα καθώς επίσης βαρύγδουπα δημοτικά τραγούδια του στιλ 

«ΜΙΑ ΒΛΆΧΑ ΜΙΑ ΠΑΛΙΌΒΛΑΧΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΤΑΒΈΛΗ Η ΜΆΝΑ...» 

Σημειωτέον ότι η επιλογή του τραγουδιού έγινε τυχαία από τον μακρυ κατάλογο των δημοτικών τραγουδιών της Ρούμελης στα  οποία δεν γίνεται καμία εξαίρεση όταν στην πλατεία του χωρίου εκτονώνονται αρκετά συχνά και με κάθε

ευκαιρία τα παραδοσιακά ένστικτα των Μαρτιναίων, των οποίων η κάρδια ευφραίνεται ακούγοντάς τα.

Συμπέρασμα   «ΌΠΟΥ ΓΆΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΆ ΟΙ ΜΑΡΤΙΝΑΊΟΙ ΠΡΏΤΟΙ».

 

Αν αυτό το βήμα έχει γίνει, ήδη σε πρώτη φάση έχεις μπει στην καρδιά τους.

Κι αν μπεις δύσκολα θα βγεις και λίγο παρακάτω, έχεις μπει και σπίτι τους.

Γιατί το έχουν αυτό το καλό οι Μαρτιναίοι εκτός από βουνίσιοι είναι και σπιτίσιοι. Τα σπίτια τους είναι ανοιχτά και διάπλατα στον καλό φίλο, που χαίρεται να ακούει τα τραγούδια τους. Αυτό βεβαίως έχει και ενδυματολογικό επακόλουθο. Υπάρχει πιθανότητα να ντυθείς με σεγκούνι. Η παραδοσιακή αυτή φορεσιά είναι το καμάρι τους. Είναι το ρούχο που με περηφάνια γεννιέται και φοριέται πολύ στο Μαρτίνο.

Πάντως ότι και να φοράς, το ράσο μόνο του δεν κάνει τον παπά για τους Μαρτιναίους και γι' αυτό πρέπει να πληροίς και άλλα προσόντα  στη φιλομαρτιναίικη λίστα.

Αξιοσημείωτο του καταλόγου τις Μαρτινολαγνείας είναι το φαγοπότι της προβατίνας και μάλιστα όσο πιο παλιά είναι, τόσο πιο πετυχημένη η προσπάθειά σου να σαγηνέψεις τους Μαρτιναίους.

Γιατί έτσι, άμα λάχει γίνεσαι δικός τους. Ταυτίζεσαι με τα γούστα τους  βρε αδερφέ!

'Έχει γούστο πάντως η θεαματική ιεροτελεστία με την οποία

απολαμβάνονται γενικότερα τα μπριζολίδια της προβατίνας, έστω και αν αυτά είναι σκληρά και δυσκολοχώνευτα πολλές φορές.

Προσοχή γιατί εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος παρεξηγήσεων εάν υπάρξει σκληρή κριτική για τον τρόπο ψησίματος της  μπριζόλας ή η άμεση απόρριψη αυτού του κατά τα άλλα «θεϊκού» εδέσματος, γεγονός που σε οδηγεί στη λίστα των

«μαύρων προβάτων» και όχι στη λίστα των φίλων της προβατίνας και κατ' επέκταση του Μαρτίνου.

Σκέψου λοιπόν, πριν αποφασίσεις τι θα πεις γιατί θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου και δες το κι από τη θετική του άποψη το πράγμα, ότι και το ξύγκι έχει τη νοστιμάδα του.

Γενικότερα πάντως όποιος «ξένος» έχει δοκιμάσει το κρέας του δύσμοιρου αυτού Ζώου αυτομάτως γίνεται οπαδός του και εύλογα του γεννώνται οι απορίες.

Που στην ευχή βρίσκονται τόσες πολλές προβατίνες για να χορτάσουν όλους Αυτούς τους «εραστές» τους, αφού δεν τις βλέπει κανείς να βόσκουν στα πέριξ;

Από αυτό το γεγονός ανάγεται και η πολύ γνωστή ρήση «ο έρωτας περνά πρώτα από Το στομάχι». Στην περίπτωση μας η μπριζόλα της προβατίνας λογικό είναι να περνάει από το στομάχι και να μετουσιώνεται σε «έρωτα».

Στην κυριολεξία αυτοί που γεύονται τις προβατίνες και κυρίως οι ντόπιοι είναι ερωτεύσιμοι τύποι, πώς να το κάνουμε.

Έχουν το κάτι τις τους και το ξέρουνε.Κι όχι μόνο το ξέρουνε αλλά το κοκορεύονται και το εκμεταλλεύονται.

Έτσι εξηγείται «η φούντωση, η φλόγα που έχουν μέσα στην καρδιά» !!! Όχι μην πάει ο νους σας σε υπονοούμενα και τέτοια! Η φούντωση προέρχεται από την κατά κόρο

κατανάλωση κρασιού. Γιατί οίνος ευφραίνει καρδίαν « Μαρτιναίου » και εδώ κρύβεται το μεγάλο μυστικό του έρωτα και τις φιλίας για τούτο τον τόπο. Τόσα κρασιά έχουν οι  άνθρωποι πως θα τα πουλήσουν; Η αυτοκατανάλωση είναι

σωτήρια λύση. Όσο για τους φίλους του Μαρτίνου έτσι παίρνουν το βάφτισμα του πυρός.

«Πιες κρασί δεν είν' ντροπή   για του Μαρτίνου τη φιλία τη σωστή».

«Εμπρός παιδιά μη χάνετε καιρό. Κρασάκι πιείτε άφθονο, κρασάκι διαλεκτό.»  Έτσι το κέφι φουντώνει και το μυαλό τότε θολώνει κι αλίμονο σ' όποιον στο πείσμα του

Μαρτιναίου αντιστέκεται.

Τότε τα βλέπεις όλα. Η υπερβολή καμιά φορά κάνει τον κανόνα.

Κι ο κανόνας του γνήσιου Μαρτιναίου είναι η ανεβασμένη αδρεναλίνη και η ζόρικη στάση του απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Το σημείο αυτό είναι κρίσιμο και η φιλία δοκιμάζεται από την πιθανότητα θερμού επεισοδίου στην «υφαλοκρηπίδα» της  Μαρτιναίικης επιμονής.

Στην περίπτωση αυτή γενναιότητα είναι η υποχώρηση του αντιπάλου.

Τουτέστιν αναγνωρίζεσαι και κατοχυρώνεσαι ως φίλος τους.

Τότε αναλαμβάνεσαι ότι τα χαμόγελα ανθίζουν και όλα μέλι γάλα. ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Για να κυριολεκτούμε και να λέμε και του στραβού το δίκιο  οι άνθρωποι είναι γάτες με πέταλα και μαγκιά τους που κρατάνε γερά την ιστορική τους ταυτότητα και την διατυμπανίζουν με χίλιους φανφαρόνικους τρόπους γιατί αλλιώς θα ήταν σβησμένοι από το χάρτη όπως πιστεύουν οι ίδιοι.

Εξάλλου ο ίδιος ο Χάρτης είναι μικρός για να χωρέσει την περηφάνια τους για την αρβανίτικη καταγωγή τους, μια καταγωγή που αμφισβητήθηκε από τους ανίδεους ιστορικά, δήθεν αρβανιτολόγους μελετητές.

Ωστόσο, οι χιλιάδες μελέτες, απέδειξαν ότι του αρβανίτη ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει.

Ηθικόν δίδαγμα για υποψηφίους φίλους του Μαρτίνου: ΑΓΑΠΆΤΕ ΑΛΛΉΛΟΥΣ ΑΡΒΑΝΊΤΕΣ.

Τι τα θέλετε, τι τα γυρεύετε, το βουνό απαιτεί αντοχή και η αντοχή ποιεί χαρακτήρες σκληρούς.

Γεγονός που καταδεικνύει τη σκληρή ράτσα των Μαρτιναίων. Η σκληροπυρηνική τους νοοτροπία τους προσδίδει μοναδικά ταλέντα, όπως το σούβλισμα του οβελία.

Μιλάμε για διατριβή στο είδος του ψησίματος. Τέχνη που αναγνωρίζεται παγκοσμίως.

Ποιος δεν μιλεί για το Μαρτιναίικο Πάσχα;

Ο ουρανός θολώνει από τους καπνούς γιατί χιλιάδες σούβλες στροβιλίζονται με «οργασμική» τρέλα.

Τρέλα παντός καιρού και εποχής γιατί όπως φαίνεται είναι κάθε μέρα πασχάλια σ' αυτή τη γη την τιμημένη που η μυτζήθρα σε περιμένει.

Μοναδική γευστική κι ακαταμάχητη την παίρνεις ως κέρασμα και φεύγεις με τη Σφραγίδα του φίλου. Μετά από όλες αυτές τις δοκιμασίες κάνεις και μια εξέταση αίματος, γιατί  υπάρχει ο φόβος να χτυπήσει κόκκινο η χοληστερίνη σου και

τα τριγλυκερίδια. Αλλά χαλάλι έτσι αποδεικνύεται η Μαρτινοκρατία στις φλέβες σου.

Ωστόσο, ειδικές εξετάσεις απέδειξαν ότι στις φλέβες των Μαρτιναίων κυλάει αίμα κανονικότατο και ελληνικότατο γεγονός, που τους αναδεικνύει σε πρώτους ελληνάρες «αιμοδότες της ράτσας αλλά και της γλώσσας».

Της γλώσσας που «κόκκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», όταν απλοποιείται για λόγους συντομίας, επίτευγμα που μόνο στο Μαρτίνο συναντάς και απορείς που ο πληθυντικός αριθμός «πάει περίπατο», γιατί απλούστατα Ο ΜΑΡΤΙΝΑΊΟΣ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑΣ ΚΑΙ «ΜΟΝΑΔΙΚΌΣ».

Μοναδικός και ο κάθε φίλος του Μαρτιναίου, που μπορεί να κάνει τη βάφτιση του με ένα ουζομεζέ. Η ουζοποσία είναι ίδιον των Μαρτιναίων και που τους χάνεις που τους βρίσκεις,σε ουζερί να τα πίνουν.

Κοπαδιαστοί κατηφορίζουν μεσημεριάτικα κατά τη Λάρυμνα για τη μερακλίδικη συνήθεια της ουζοκατάνυξης.

Αλλά διερωτώμαι με τόσα προσόντα ολόκληρο Μαρτίνο να μην έχει ουζάδικα;

Μου φαίνεται «άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη». Γι' αυτό χάρη στη Λάρυμνα «ποτίζεται» και το Μαρτίνο. Αλλά, όπως φαίνεται, δεν τους καίγεται καρφάκι για τέτοια τους Μαρτιναίους. Είναι «ποτισμένοι» με τον τόπο τους και

δεν τον εγκαταλείπουν με τίποτα. Κρατάνε καλά «Θερμοπύλες» και αλώβητες όλες τις παραπάνω μοναδικές συνήθειες. Είναι πάντα εδώ γι' αυτούς και για τους

φίλους τους όπου κι αν πάνε εδώ ξαναγυρνάνε ακόμη κι αν φτάσουν στο χείλος της καταστροφής.

Γιατί, παραφράζοντας τον Γιαννάκη τον Πάριο τους αφιερώνω το στίχο:

«Στο κάτω - κάτω της γραφής, αξίζει να καταστραφείς και ως το θάνατο να πας για το Μαρτίνο π΄αγαπάς»

Μαρία Βασιλειάδου. Μια όψιμη φίλη από το βορρά

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα  του συλλόγου ΑΙΑΣ Ο ΛΟΚΡΟΣ.