Ποιος κοροϊδεύει, ποιον?

Ακούω στο ραδιόφωνο ισπανικές μπαλάντες και μπολέρος, για ν’ αποφεύγω τους λογής-λογής ρωποπερπερήθρες που πλημμυρίζουν τις προεκλογικές ραδιοσυχνότητες, εκεί που μέγα θέμα των ημερών είναι η περιβόητη λίστα που κάποτε υπεξαίρεσε ο...  

Ερβέ Φαλτσιανί, με μιαν ανιδιοτελή πράξη ακτιβισμού κατά της διεθνούς κλεπτοκρατίας, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται ο ίδιος σε συνέντευξή του. 

Μια λίστα, το περιεχόμενο της οποίας άλλα σοβαρότερα  κράτη τo χρησιμοποίησαν για να συλλάβουν διακριτικά την φοροδιαφυγή των δικών τους πλουσίων υπηκόων και για να θεραπεύσουν την καταγεγραμμένη κλοπή των δικών τους δημόσιων ταμείων. 

Μια λίστα που στην Ελλάδα, τη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα, η κοινωνία μας τη γνώρισε ως «λίστα Λαγκάρντ», κι είδε τα χρόνια να περνούν, μαζί και τη λίστα να περνάει από το σακίδιο του ανεκδιήγητου εκείνου «υπουργού»-ανιψιού φοροφυγάδων, στην τσέπη του υπόλογου παρασυνταγματολόγου κι ακόμα παραπέρα, με το «πειραγμένο» αντίγραφό της, κατατεθειμένο στο ιδιαίτερο γραφείο  του παρανοϊκού που εκείνη την εποχή παρίστανε τον πρωθυπουργό.  Μόνο που -τι σύμπτωση- επικεφαλής του ιδιαίτερου γραφείου του «πρωθυπουργού» της εποχής, ήταν και επικεφαλής της περιβόητης λίστας!

Εξάλλου ήταν εύλογη η αδιαφορία των ελληνικών αρχών, αφού μικρή είναι η αμφιβολία και μεγάλη η πιθανότητα να υπάρχει μπόλικο ψαχνό στην υπόθεση αυτή: όπως εξηγεί ο ίδιος ο Φαλτσιανί στην εν λόγω συνέντευξή του, η πληθώρα των στοιχείων, δεν βρίσκεται στη λίστα καθεαυτή, αλλά σε ηλεκτρονικούς φακέλους αναρτημένους κάπου, στον άπειρο χώρο του διαδικτύου, απ’ όπου με μια απλή σύνδεση, μπορούν -τσουπ- να βρεθούν όλα τα στοιχεία στα χέρια των ελληνικών ανακριτικών αρχών. Αντί γι’ αυτό –και μάλιστα εν μέσω κρίσης και σφοδρής φοροκαταιγίδας- είδαμε εκείνη την εποχή να διώκεται δικαστικά η δημοσιογραφική ομάδα που αποκάλυψε ένα υποσύνολο που βέβαια δεν θα έπρεπε να λέγεται «λίστα Λαγκάρντ», αλλά «λίστα Βαξεβάνη».

Έτσι πέρασαν τα χρόνια και είπαμε κάποια στιγμή να δώσουμε στους απαίσιους τα παπούτσια στο χέρι. Και τους τα δώσαμε στις 25 Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 2015, τα παπούτσια στο χέρι, ελπίζοντας ότι καθώς οι λίσταρχοι έχαναν την εξουσία, οι λήσταρχοι θα απολογούνταν για τα πεπραγμένα τους!

Ήλθαν στα πράγματα οι άλλοι, πρώτη φορά αριστεροί και ανεξέλ στην εξουσία και πρώτη-πρώτη η ξανθούλα τιτίβισε: «Η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να καλέσει τον Φαλτσιανι. Η προηγούμενη τον έκρυψε κάτω από το χαλί μαζί με τη λίστα». Αυτά τιτίβιζε κι ας έκανε μετά τα δικά της πίσω από την πλάτη μας, αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.

Πρώτη φορά αριστερά στην εξουσία, αλλά φευ, άκρα του τάφου σιωπή, μετά εκείνο το πρώτο τιτίβισμα. Ακούσαμε επισήμως για την περίφημη λίστα μόνο με την αφορμή της εμπλοκής του ονόματος του βλασταριού του εθνικού μας εργολάβου. Ήταν η πρώτη ήττα, πρώτη φορά αριστερά, αφού με πράξη νομοθετικού περιεχομένου χαρίστηκαν πρόστιμα και προσαυξήσεις στον μοναδικό από τους χιλιάδες εγγεγραμμένους στην περιβόητη λίστα απατεώνες, που ενοχλήθηκε.

Δεύτερη φορά, αριστερά, δεν ξανακούστηκε τίποτα για τη στοιχειωμένη λίστα, παρεκτός από το ειδησάριο για μια «τυχαία» επαφή της Προέδρου της Βουλής, που πέρασε στα ψιλά της επικαιρότητας, καθώς αναλώθηκε κι  ο τρίτος τη τάξει θεσμός στο θεαθήναι. 

Όσο για τον κατά τα άλλα λαλίστατο αρμόδιο επί των οικονομικών υπουργό, παρά τα σούρτα-φέρτα του στις Λόνδρες και στα Βερολίνα, δε βρήκε ούτε μια στιγμή, αναμεταξύ των αναρίθμητων στάσεων του στα Παρίσια και στα μεσοδιαστήματα των συνεντεύξεών του με λογής-λογής δημοσιογράφους, για να ανταλλάξει μια-δυο κουβέντες με τον Φαλτσιανί, αναφορικά με τις αποκαλύψεις που ο τελευταίος δήλωνε διατεθειμένος να κάνει, υπέρ του ελληνικού Δημοσίου.

Αντίθετα, πρώτη φορά αριστερά, το γεγονός είναι ότι όλοι οι ελληνικοί θεσμοί απέφυγαν την επαφή με τον Φαλτσιανί, όπως αποφεύγει ο διάβολος το λιβάνι και τώρα, στην προεκλογική τούρλα του Σαββάτου, κάποια επικοινωνιακά επιτελεία τον θυμηθήκανε ξανά! 

Τον θυμήθηκαν, άραγε, για να μας πουν τι? 

Θέλουν, τάχα, να μας πουν ότι οι υπηρεσιακές κυβερνήσεις είναι αποδοτικότερες από αυτές που ψηφίζουμε εμείς οι ίδιοι για να μας κυβερνούν κι ότι είναι προτιμότερη η προαλειφόμενη δεύτερη παπαδημοκρατία ?

Θέλουν, τάχα, να μας πουν ότι ως εκ θαύματος και ξαφνικά άρχισαν να λειτουργούν οι θεσμοί του ξεχαρβαλωμένου μας κράτους? 

Διότι αυτό μας είπε ο εκ νέου επίδοξος πρωθυπουργός, που τις τελευταίες αυτές προεκλογικές μέρες ανεβάζει υψηλά στην ατζέντα του αυτό που επί τόσους μήνες παρασιωπήθηκε από την κυβέρνηση της οποίας ηγήθηκε∙ μιας κυβέρνησης που την ώρα που μας καλούσε να πληρώσουμε τα παράνομα και τα αντισυνταγματικά επιβεβλημένα χαράτσια, επειδή αυτό ήταν το πατριωτικό μας καθήκον, δια της απραξίας της δεν διανοήθηκε να ταράξει τον ύπνο των αδίκων και των σεσημασμένων λωποδυτών που μας κατάντησαν εδώ που μας κατάντησαν…

Κάπως έτσι άκουσα να τελειώνει κάποιαν ομιλία του ο Αλέξης: «Να ξέρει ο ελληνικός λαός ότι θα βγούνε αυτά τα ονόματα, και θέλω να ελπίζω ότι θα βγούνε ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, διότι έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη». Μωρέ, τι μας λες?!

Πόσες φορές αυτούς τους μήνες, πρώτη φορά αριστερά, ακούσαμε για την πάταξη της διαφθοράς ή την εξάρθρωση της διαπλοκής και γιατί είδαμε μόνο αδυναμία απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης? 

Πολλές φορές! 

Πάρα πολλές φορές, τόσους μήνες, για να συνεχίσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, έτσι δεν είναι? 

Η φωτοσύνθεση είναι από την OKTANA

Aπο: raskolnick