Μέσα στη γενικότερη παραζάλη, που έχει κατακυριεύσει και την κοινωνία αλλά και το πολιτικό σύστημα, που μέχρι στιγμής αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των εξαιρετικά δύσκολων περιστάσεων, που βιώνουμε, έχουμε κάνει μεγάλο λάθος στις προτεραιότητες μας.
Ακόμα κι εμείς οι δημοσιογράφοι δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στα όποια αιτήματα συγκροτημένων συντεχνιών, οργανωμένων συμφερόντων, που διαθέτουν ισχυρή φωνή κι αγνοούμε εκείνους, που έχουν πραγματικό πρόβλημα, που πολύ φοβόμαστε ότι τους προσεχείς μήνες θα γίνει ακόμα
πιο εκρηκτικό και θα οδηγήσει την κοινωνία μας σε πραγματικά αδιέξοδα, χωρίς επιστροφή.
Κι αυτοί φυσικά είναι οι άνεργοι.
Πολύ πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα στοιχεία, που δείχνουν ότι η ανεργία έχει αρχίσει και πάλι να αυξάνεται κι είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Το δυστύχημα είναι ότι ο άνεργος, ο άνθρωπος, που βρίσκεται εκτός της αγοράς εργασίας, δεν έχει καθόλου μα καθόλου εισόδημα.
Ο μισθωτός στο Δημόσιο, ο εργαζόμενος στις ΔΕΚΟ, ακόμα κι ο συνταξιούχος, παρά τις όποιες μειώσεις γίνονται στις αποδοχές του, διατηρεί κάποιο εισόδημα. Ο άνεργος δεν έχει κανένα μα κανένα εισόδημα.
Και το χειρότερο. Χάνει και τον αυτοσεβασμό του. Οδηγείται στο περιθώριο, στην κατάθλιψη αλλά και στην απελπισία, που πάντοτε είναι πολύ μα πολύ κακός σύμβουλος.
Δυστυχώς, η ανεργία, που θα προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις συνδέεται άμεσα με την αυξανόμενη εγκληματικότητα, που πλέον καλπάζει στη χώρα μας, με το μεταναστευτικό αλλά και το δημογραφικό πρόβλημα, που
αναδεικνύεται σε έναν πολύ επικίνδυνο συνδυασμό, με απρόβλεπτες διαστάσεις για την διάρθρωση και την συνοχή της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση δε διαθέτει κάποιο σχέδιο για την αντιμετώπιση του εκρηκτικού αυτού προβλήματος. Κι είναι προφανές ότι τα πράγματα τους επόμενους μήνες θα γίνουν ακόμα χειρότερα.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τα προγράμματα του ΟΑΕΔ ούτε με ευχολόγια πολιτικών και κυβερνητικών στελεχών. Δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί αν δεν υπάρξει προηγουμένως παραγωγή πλούτου στη χώρα μας, κάτι, που αυτή την στιγμή δεν συμβαίνει.
Και για να υπάρξει παραγωγή πλούτου θα έπρεπε προηγουμένως να εξασφαλίσει η οικονομία μας τα μέσα για να προσελκύσει επενδύσεις από ημεδαπούς αλλά κυρίως από αλλοδαπούς. Πώς όμως αυτό μπορεί να γίνει εφικτό σε μια χώρα, όπου ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών αλλάζει το φορολογικό πλαίσιο από μήνα σε μήνα. όπου ο κάθε υποψήφιος επενδυτής πρέπει να αντιμετωπίσει τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά του Δημοσίου, που για να αδειοδοτηθεί θα πρέπει να «λαδώσει» από τον κλητήρα μέχρι τον γενικό διευθυντή του αρμόδιου υπουργείου, που ακόμα κι αν τα καταφέρει θα απειλείται καθημερινά από τους αποκλεισμούς και τα τερτίπια των συνδικαλιστών κοκ.
Σε αυτό το ασφυκτικό και ταυτόχρονα αρνητικό για την επιχειρηματική δραστηριότητα περιβάλλον, επενδύσεις δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Κι όσο επενδύσεις δε γίνονται, τόσο θα αυξάνονται τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας και τόσο η κυβέρνηση θα παραπαίει. Γιατί, θεωρώ βέβαιο ότι η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει στο εξαιρετικά δυσχερές περιβάλλον, που η ίδια με τις αστοχίες, τις ιδεοληψίες και την ατζαμοσύνη της διαμόρφωσε στην οικονομία και την κοινωνία.
Aπο: freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου