Του Λευτέρη Καρχιμάκη
Σήμερα παρατηρούμε το εξής οξύμωρο, την στιγμή που λαμβάνει χώρα η πιο καταστροφική επίθεση στην ιστορία της μεταπολίτευσης στο κοινωνικό κράτος,την εργασία και σε λαϊκά κεκτημένα δεκαετιών, η αριστερά αδυνατεί να προβάλλει ως μια πειστική εναλλακτική και πόλος συσπείρωσης των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων.
Αυτό, δεν οφείλεται μονάχα στο ότι τα μέτρα παίρνονται από και στο όνομα μιας, δήθεν, αριστερής κυβέρνησης αλλά και σε μια πολύπλευρη στρατηγική κρίση της αριστεράς. Η αριστερά πρέπει να αλλάξει για να μπορέσει να αποκτήσει την κοινωνική εκείνη δυναμική που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει την πραγμάτωση μιας πραγματικά ταξικά μεροληπτικής πολιτικής υπέρ των καταπιεσμένων.
Σε επίπεδο εκφοράς λόγου, και κοινωνικής απεύθηνσης, πρέπει να πείσει ότι το εγχείρημα της αριστεράς δεν αφορά μονάχα το "επαναστατημένο νιάτο" ή τον "πάπο προς πάπο" αριστερό, αλλά το σύνολο των καταπιεζομένων. Για να καταφέρει κάτι τέτοιο πρέπει να απευθύνει προσκλητήριο και στις 3 γενιές.
Τον σημερινό 60αρη, που βλέπει τα όνειρα και τους κόπους μιας ζωής να καταρρέουν, αλλά δεν έχει ξεχάσει ακόμα την φλόγα του πολυτεχνείου, το όνειρο για έναν κόσμο διαφορετικό, με τον άνθρωπο στο επίκεντρο και όχι τα οικονομικά συμφέροντα.
Τον σημερινό 30αρη, που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του το τέρας της ανεργίας και την εργασιακή εκμετάλλευση, που έχει βιώσει στο πετσί του, τις συνέπειες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.
Τον σημερινό φοιτητή, που του στερούν το μέλλον του, με αποφάσεις που πέρνονται για αυτόν χωρίς αυτόν.
Σε επίπεδο πολιτικού σχεδίου, πρέπει να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Δεν θα γίνουν ξαφνικά όλα καλύτερα αν κόψουμε δραχμή, όπως δεν υπάρχει προοπτική για τους εργαζόμενους εντός ευρώ. Επομένως η απάντηση στο πρόβλημα δεν μπορεί να είναι η εύκολη "τεχνοκρατική απάντηση" της αλλαγής νομίσματος αλλά η με όποιο κόστος παραγωγική ανασυγκρότηση υπέρ των εργαζομένων.
Για να γίνει όμως αυτό, όμως χρειάζεται σκληρή πολιτική δουλειά. Δεν θα είναι μια εύκολη "τεχνοκρατική διαχείριση" αλλά μια δύσκολη δημιουργική διαδικασία, που εφεύρει νέους δρόμους, έτσι ώστε υφιστάμενα παραγωγικά αντιπαραδείγματα που χρησιμοποιήθηκαν λάθος να βελτιωθούν και να εκσυγχρονιστούν (πχ αγροτικοί συνεταιρισμοί), άλλα να πάψουν να αποτελούν, απλά αντιπαραδείγματα που σκιαγραφούν ένα διαφορετικό μέλλον ( αυτοδιαχείρηση, αλληλέγγυα οικονομία κ.α) αλλά λειτουργικά αντιπαραδείγματα που θα μπορούν να αμφισβητήσουν τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής σήμερα.
Οι νέες αυτές βέβαια δομές δεν ανταποκρίνονται στην σύγχρονη σχεδόν ενστικτώδη ανάγκη συσσώρευσης υπέρμετρου πλούτου από ατομικότητες , ούτε στο υπάρχων (υπερ)καταναλωτικό πρότυπο. Ωστόσο θα επιτρέπουν στον λαό να έχει λόγο στην οικονομική πορεία της χώρας, στον εργαζόμενο να απολαμβάνει τον καρπό του ιδρώτα του, θα κλείσουν την ψαλίδα των οικονομικών ανισοτήτων που όλο και μεγαλώνει ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης, θα αντιπαλεύουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Για να καταστεί λοιπόν μια τέτοια μεγάλη αλλαγή εφικτή πρέπει το πολιτικό αυτό σχέδιο να καταστεί ηγεμονικό εντός της κοινωνίας, δεν θα πρέπει η στήριξη της αριστεράς να είναι μια στήριξη αντιδραστική ή μια στήριξη που θα προσδοκά την επιστροφή σε κάποια παλαιότερη τάξη πραγμάτων, πρέπει δηλαδή να αλλάξει η κλίμακα αξιών της κοινωνίας.
Δεδομένου ότι, προς το παρών η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας και άρα η επιρροή σε "θεσμοθετημένους" ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως η εκπαίδευση ή η ίδια η κυβέρνηση,φαντάζει μακρινή, η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να επέλθει παρά με την δυναμική παρέμβαση της αριστεράς στους χώρους αυτούς (κεντρικοπολιτικός διάλογος, συνδικαλισμός κλπ) με ένα νέο καινοτόμο στίγμα.
Το στίγμα αυτό, έχει να κάνει με την ανάπτυξη μιας διαλογικής σχέσης, μεταξύ του κινήματος και του οργανωμένου κομματικού φορέα. Χωρίς ο δεύτερος να προσπαθεί να καπελώσει ή να καρπωθεί την οποία κινητοποίηση ή οργανωμένη προσπάθεια αλλά αντίθετα να παρεμβαίνει στο κίνημα προσφέροντας αλλά και λαμβάνοντας φρέσκες ιδέες, νέα μοντέλα κοινωνικών, οικονομικών αντιπαραδειγμάτων, και αντιπαραδειγμάτων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών.
Σε δεύτερο πλάνο, πρέπει να πάψει η ενότητα του κινήματος να εξαντλείται σε κοινά καλέσματα σε πορείες και απεργίες. Είναι ανάγκη πλέον, δεδομένων των νέων προκλήσεων, η ενότητα του κινήματος να διευρυνθεί, με κοινές εκδηλώσεις και πρωτόλιες διαδικασίες και συζητήσεις, τόσο μεταξύ κλάδων αλλά και κυρίως μεταξύ νεολαίας και εργαζομένων.
Σε επίπεδο δημοκρατίας, πρέπει να καταστεί σαφές ότι σε οποιοδήποτε δίλλημα και αν τίθεται σαν σκέλος η δημοκρατία, η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Δημοκρατία. Κάθε απόφαση πηγάζει από τον λαό, εκφράζει τον λαό, υπηρετεί τον λαό και δεν μπορεί να περιορίζει τη λαϊκή κυριαρχία.
Όλα τα παραπάνω είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις για την ανασύνταξη της αριστεράς, την πολιτική ενδυνάμωση της αλλά κυρίως, την κατίσχυση του πολιτικού της προγράμματος, των αξιών και των αρχών της.
Σήμερα παρατηρούμε το εξής οξύμωρο, την στιγμή που λαμβάνει χώρα η πιο καταστροφική επίθεση στην ιστορία της μεταπολίτευσης στο κοινωνικό κράτος,την εργασία και σε λαϊκά κεκτημένα δεκαετιών, η αριστερά αδυνατεί να προβάλλει ως μια πειστική εναλλακτική και πόλος συσπείρωσης των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων.Αυτό, δεν οφείλεται μονάχα στο ότι τα μέτρα παίρνονται από και στο όνομα μιας, δήθεν, αριστερής κυβέρνησης αλλά και σε μια πολύπλευρη στρατηγική κρίση της αριστεράς. Η αριστερά πρέπει να αλλάξει για να μπορέσει να αποκτήσει την κοινωνική εκείνη δυναμική που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει την πραγμάτωση μιας πραγματικά ταξικά μεροληπτικής πολιτικής υπέρ των καταπιεσμένων.
Σε επίπεδο εκφοράς λόγου, και κοινωνικής απεύθηνσης, πρέπει να πείσει ότι το εγχείρημα της αριστεράς δεν αφορά μονάχα το "επαναστατημένο νιάτο" ή τον "πάπο προς πάπο" αριστερό, αλλά το σύνολο των καταπιεζομένων. Για να καταφέρει κάτι τέτοιο πρέπει να απευθύνει προσκλητήριο και στις 3 γενιές.
Τον σημερινό 60αρη, που βλέπει τα όνειρα και τους κόπους μιας ζωής να καταρρέουν, αλλά δεν έχει ξεχάσει ακόμα την φλόγα του πολυτεχνείου, το όνειρο για έναν κόσμο διαφορετικό, με τον άνθρωπο στο επίκεντρο και όχι τα οικονομικά συμφέροντα.
Τον σημερινό 30αρη, που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του το τέρας της ανεργίας και την εργασιακή εκμετάλλευση, που έχει βιώσει στο πετσί του, τις συνέπειες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.
Τον σημερινό φοιτητή, που του στερούν το μέλλον του, με αποφάσεις που πέρνονται για αυτόν χωρίς αυτόν.
Σε επίπεδο πολιτικού σχεδίου, πρέπει να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Δεν θα γίνουν ξαφνικά όλα καλύτερα αν κόψουμε δραχμή, όπως δεν υπάρχει προοπτική για τους εργαζόμενους εντός ευρώ. Επομένως η απάντηση στο πρόβλημα δεν μπορεί να είναι η εύκολη "τεχνοκρατική απάντηση" της αλλαγής νομίσματος αλλά η με όποιο κόστος παραγωγική ανασυγκρότηση υπέρ των εργαζομένων.
Για να γίνει όμως αυτό, όμως χρειάζεται σκληρή πολιτική δουλειά. Δεν θα είναι μια εύκολη "τεχνοκρατική διαχείριση" αλλά μια δύσκολη δημιουργική διαδικασία, που εφεύρει νέους δρόμους, έτσι ώστε υφιστάμενα παραγωγικά αντιπαραδείγματα που χρησιμοποιήθηκαν λάθος να βελτιωθούν και να εκσυγχρονιστούν (πχ αγροτικοί συνεταιρισμοί), άλλα να πάψουν να αποτελούν, απλά αντιπαραδείγματα που σκιαγραφούν ένα διαφορετικό μέλλον ( αυτοδιαχείρηση, αλληλέγγυα οικονομία κ.α) αλλά λειτουργικά αντιπαραδείγματα που θα μπορούν να αμφισβητήσουν τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής σήμερα.
Οι νέες αυτές βέβαια δομές δεν ανταποκρίνονται στην σύγχρονη σχεδόν ενστικτώδη ανάγκη συσσώρευσης υπέρμετρου πλούτου από ατομικότητες , ούτε στο υπάρχων (υπερ)καταναλωτικό πρότυπο. Ωστόσο θα επιτρέπουν στον λαό να έχει λόγο στην οικονομική πορεία της χώρας, στον εργαζόμενο να απολαμβάνει τον καρπό του ιδρώτα του, θα κλείσουν την ψαλίδα των οικονομικών ανισοτήτων που όλο και μεγαλώνει ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης, θα αντιπαλεύουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Για να καταστεί λοιπόν μια τέτοια μεγάλη αλλαγή εφικτή πρέπει το πολιτικό αυτό σχέδιο να καταστεί ηγεμονικό εντός της κοινωνίας, δεν θα πρέπει η στήριξη της αριστεράς να είναι μια στήριξη αντιδραστική ή μια στήριξη που θα προσδοκά την επιστροφή σε κάποια παλαιότερη τάξη πραγμάτων, πρέπει δηλαδή να αλλάξει η κλίμακα αξιών της κοινωνίας.
Δεδομένου ότι, προς το παρών η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας και άρα η επιρροή σε "θεσμοθετημένους" ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως η εκπαίδευση ή η ίδια η κυβέρνηση,φαντάζει μακρινή, η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να επέλθει παρά με την δυναμική παρέμβαση της αριστεράς στους χώρους αυτούς (κεντρικοπολιτικός διάλογος, συνδικαλισμός κλπ) με ένα νέο καινοτόμο στίγμα.
Το στίγμα αυτό, έχει να κάνει με την ανάπτυξη μιας διαλογικής σχέσης, μεταξύ του κινήματος και του οργανωμένου κομματικού φορέα. Χωρίς ο δεύτερος να προσπαθεί να καπελώσει ή να καρπωθεί την οποία κινητοποίηση ή οργανωμένη προσπάθεια αλλά αντίθετα να παρεμβαίνει στο κίνημα προσφέροντας αλλά και λαμβάνοντας φρέσκες ιδέες, νέα μοντέλα κοινωνικών, οικονομικών αντιπαραδειγμάτων, και αντιπαραδειγμάτων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών.
Σε δεύτερο πλάνο, πρέπει να πάψει η ενότητα του κινήματος να εξαντλείται σε κοινά καλέσματα σε πορείες και απεργίες. Είναι ανάγκη πλέον, δεδομένων των νέων προκλήσεων, η ενότητα του κινήματος να διευρυνθεί, με κοινές εκδηλώσεις και πρωτόλιες διαδικασίες και συζητήσεις, τόσο μεταξύ κλάδων αλλά και κυρίως μεταξύ νεολαίας και εργαζομένων.
Σε επίπεδο δημοκρατίας, πρέπει να καταστεί σαφές ότι σε οποιοδήποτε δίλλημα και αν τίθεται σαν σκέλος η δημοκρατία, η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Δημοκρατία. Κάθε απόφαση πηγάζει από τον λαό, εκφράζει τον λαό, υπηρετεί τον λαό και δεν μπορεί να περιορίζει τη λαϊκή κυριαρχία.
Όλα τα παραπάνω είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις για την ανασύνταξη της αριστεράς, την πολιτική ενδυνάμωση της αλλά κυρίως, την κατίσχυση του πολιτικού της προγράμματος, των αξιών και των αρχών της.
Του Λευτέρη Καρχιμάκη φοιτητή Νομικής Αθήνας
Απο: press-gr.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου