των Γιάννη Πευκιώτη και Σωτήρη Παπαδημητρίου
Η αρχική πρόταση από την πλευρά της πλειοψηφίας διοίκησης του σωματείου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) ήταν η κάθοδος σε γενική απεργία διαρκείας. Όπως αναφέρεται από τη διοίκηση του σωματείου μετά την ανακοίνωση των περικοπών...
“Μετά την Συνάντηση με τον Ειδικό Διαχειριστή πραγματοποιήθηκε Συντονιστικό των Σωματείων παρουσία του Δικηγόρου μας. Οι περικοπές χαρακτηρίστηκαν από όλους ως σφαγή και φυσικά απορρίφθησαν από το σύνολο των παρευρισκομένων. Πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά σε αυτά τα μέτρα και ο μόνος τρόπος για αυτό είναι η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στη ΛΑΡΚΟ. Η παραγωγή της Εταιρίας έτσι κι αλλιώς είναι ανύπαρκτη χωρίς να ευθύνονται για αυτό ούτε στο ελάχιστο οι εργαζόμενοι. Έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Δεν θα πληρώσουμε εμείς τα λάθη τους και την ανεπάρκειά τους.”
Τελικά στο σημερινό ΔΣ (27/4) αποφασίστηκε πρόγραμμα 24ωρων απεργιακών κινητοποιήσεων με αρχή την 1 και 2 Μαΐου που θα συνεχιστούν στις 15, 21 και 29 Μαΐου. Σίγουρα αυτή είναι μια απόφαση πολύ πιο πρόσφορη για την ενίσχυση του μετώπου του αγώνα, από την κήρυξη μιας γενικής απεργίας διαρκείας εν τω μέσω κορωνοϊού και κυρίως χωρίς καμμία προετοιμασία για την ανάδειξη του γιγαντιαίου προβλήματος σε πανεθνική κλίμακα. Προβλήματος, που δεν θα αφορά μόνο τη ΛΑΡΚΟ αλλά, σε μια νέα κλίμακα εθνική και διεθνή, ολόκληρη την εργατική τάξη καθώς εκατομμύρια εργαζόμενοι, χιλιάδες στη χώρα μας, θα βρεθούν στην ανεργία με βοήθεια το… θεό και τα επιδόματα της ΕΕ και της κυβέρνησης.
Για να νικήσουν οι εργάτες κλειδί της νίκης τους είναι η ανάπτυξη της δικιάς τους πρωτοβουλίας μέσα από ένα συνεκτικό σχέδιο δράσης που θα συνδέσει την πάλη για την λύση των δικών τους προβλημάτων με την πάλη για να δοθεί λύση στο συνολικό πρόβλημα των εργατών. Το να υποτιμήσει κανείς τη σημερινή τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση, είναι μεγάλο σφάλμα. Δεν μπορεί να γίνει σήμερα αγώνας με προοπτική νίκης αν ληφθεί ως βέβαιη εξ αρχής η προσδοκία ότι θα βρεθεί αγοραστής την εποχή της κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας, ή ότι με τις απεργίες θα “εκβιαστεί” ο υποψήφιος αγοραστής να προσλάβει τους εργάτες με αμοιβές που θα καλύπτουν τους προ περικοπών μισθούς.
Οι εργάτες οφείλουν να ξεκινήσουν με την παραδοχή… Τσιόδρα: είμαστε όλοι φορείς του κορωνοϊού, ή για την περίπτωση της ΛΑΡΚΟ “είσαστε όλοι άνεργοι” όπως είπε ο εκκαθαριστής της ΛΑΡΚΟ στους εκπροσώπους των εργατών. Μια τέτοια παραδοχή, μια τέτοια υπόθεση εργασίας, μέσα σε αυτές τις συνθήκες κατάρρευσης της καπιταλιστικής αγοράς, δημιουργεί τα εξής ερωτήματα: ποιος μπορεί να προστατεύσει τη ζωή των εργατών της ΛΑΡΚΟ; Με ποιο τρόπο μπορεί να ξεκινήσει πάλι η παραγωγική δραστηριότητα στον κόσμο και στη ΛΑΡΚΟ, αφού αυτοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν;
Με την παραπάνω μεταφορά θέλουμε να γίνει κατανοητό πως αν τα κυβερνητικά μέτρα, οι οδηγίες της ΕΕ περί αθέμιτου ανταγωνισμού, αν οι περικοπές και ό,τι άλλο φανταστεί η άρχουσα τάξη οδηγούν σε ναυάγιο την ΛΑΡΚΟ και τους εργάτες της, οι εργάτες πρέπει από σήμερα και για το χρονικό διάστημα των λίγων μηνών της εκκαθάρισης να είναι έτοιμοι να απαντήσουν σε αυτήν την πρόκληση.
Εμπόδιο κάθε πώλησης, πτώχευσης είναι οι εργαζόμενοι. Σε άλλες εποχές μπορούσε να καταφύγει κανείς στα δικαστήρια και να ζητά δεδουλευμένα, άρση επιβλαβών μέτρων για την εργασία κ.λπ. Σήμερα αυτό είναι αδύνατο, όχι μόνο γιατί οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου δημιουργούν ένα νομικό περίβλημα αυθαιρεσίας του αστικού κράτους και του κεφαλαίου συνολικά, αλλά και γιατί τα δικαστήρια κάνουν σχεδόν μια δεκαετία για να εκδικάσουν εργατικές απαιτήσεις. Επιπρόσθετα, δεν υπάρχει δουλειά και εισόδημα ώστε να περιμένει κανείς τα “δώρα” των αστικών δικαστηρίων. Αυτό δε σημαίνει καθόλου να απορρίψει κανείς τυχόν νομικές ενέργειες αλλά εκείνο που οφείλει να καθοδηγεί τη σκέψη μας είναι ότι ολόκληρο το σύστημα έχει μπει σε ένα φαύλο κύκλο καταστροφής σε κάθε χώρα, με πρώτα θύματα τους εργάτες και τις οικογένειές τους. Οι νομικές ενέργειες έχουν μόνο επικουρικό χαρακτήρα για τον αγώνα που διεξάγεται, χωρίς καμιά ευγένεια, έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων.
Η αγωνιστική αυτοθυσία των εργαζομένων δεν έλειψε ποτέ και πολύ περισσότερο αυτά τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Εκείνο που έλειψε από το μεγαλειώδη αγώνα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο, της ΕΒΟ, της Δωδώνης, της ΚΟΝΤΙ, του ΙΜΑΣ, της COCA-COLA, των ΤΣΙΜΕΝΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΑΣ, των μικρών ή μεγάλων μονάδων που έβαλαν λουκέτο ή πτώχευσαν μέσα στα μνημονιακά χρόνια ή ξεπουλήθηκαν με δυσμενέστερους όρους για τους εργάτες, ήταν ότι δεν απόκτησε ευρύτητα το αίτημα “Τα εργοστάσια στους εργάτες” που είναι η πολιτική συνέπεια του πολύ γνωστού συνθήματος“Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”. Το αίτημα αυτό φέρνει τους εργάτες πρωταγωνιστές και διεκδικητές της ίδιας τους της ζωής, οργανωτές της κοινωνικής εργασίας, κι απαιτείται άμεσα να τεθεί με νέους όρους για να αποφευχθεί η κοινωνική καταστροφή των εργατών.
Ο σχεδιασμός της επόμενης ημέρας μετά τη πρώτη 48ωρη απεργία (1 και 2 Mαΐου) πρέπει να είναι πολιτικός και όχι μόνον αμυντικός οικονομικός. Αυτό που έλειψε από τους περισσότερους αγώνες χθες, να γίνει το κεντρικό καθήκον σήμερα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, ο Μητσοτάκης, ο Χατζηδάκης, ο Βρούτσης, η διοίκηση της Εθνικής και της ΔΕΗ, πρέπει να γνωρίζουν από σήμερα ότι η ΛΑΡΚΟ δεν πρόκειται να πουληθεί ή να πτωχεύσει. Οι κυβερνήσεις των αστών, τα κοράκια των συμβούλων εκκαθαριστών μαζί με τους υποψήφιους επενδυτές θα μείνουν στον άσσο.
Αν οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ νικήσουν, μαζί τους θα νικήσουμε κι εμείς.
27/4/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου